My Life With A Stalker. Voltooid

33

{Lang geleden hé? Nog twee hoofdstukken en dan zal het einde in zicht zijn.} 

Ik was blij dat ik het tegen mijn moeder had verteld, maar dat betekende niks. Ik zou niks over de taart de briefjes het kerkhof en de berichtjes vertellen. Niks. Het was van mij. Mijn geheim. 

"Mag ik je telefoon?" vroeg ze. 

Ik keek me moeder aan. Alle berichtjes waren te zien als ik haar mijn telefoon gaf. 

"Nee, mama. Het is van mij." Mijn moeder had geen antwoord gegeven en keek zwijgend om. 

"Ik ga naar huis. En jij ook. Kijk hoe je er uit ziet." Ze wees naar mij. Ik keek haar een beetje boos aan. Hoe kon ze mij zo noemen. Ik had gevochten voor het leven en zij? Zij zat lekker met die Robert op haar luie reet. Misschien werd het toch tijd om aangifte te doen tegen het stalken, maar of ik daar zo zeker van was, wist ik niet zo goed. Het leek me een goed plan om toch maar eens naar huis te gaan. Ik voelde me wel vies, maar ergens viel het best wel mee. Ik stapte de auto in en zo reden we samen naar huis. 

Ik drukte op de deur bel en wachtte tot de deur open werd gedaan. Victor deed open en stond met open mond me aan te kijken. 

"S-s-siara?" Ik knikte heldhaftig me hoofd en vloog me broer om zijn hals. Hij hield me eerst even onvertrouwd vast en daarna knuffelde hij me stevig. 

"Ik moet je spreken Siara." zei hij serieus. Ik knikte. Dit werd een broer zus gesprek. 

"Ja, dat is goed kom naar boven." hij knikte en samen liepen we naar boven ik stonk misschien wel, en had de neiging om gelijk onder de douche te stappen, maar ik moest het belangrijkste voor laten gaan, en als er iets belangrijk is, is dat me broer die me nodig heeft. 

Ik ging zitten op het bed en Victor ging naast me zitten. 

"Beloof je dit tegen niemand te vertellen? Ook niet tegen mama en papa?" zei Victor.

"Ik beloof het." verzekerde ik hem. 

"Ik word gestalkt." zei hij kijkend naar de grond. 

Ik kreeg geen lucht. Dus ik was niet de enige. Ik was niet de enige persoon die met het probleem zat. Ik was niet de persoon die er alleen voor stond, nee ik was samen met iemand, met mijn broer. We waren allebei het slachtoffer van geworden en dat gaat eindigen. ]

"Weetje wel toen, ik vreemd ging met Paislye en dat je jouw portemonnee op mijn bureau lag?" Dat was allemaal in scène gezet. Ik heb je portemonnee niet gestolen, het moest. Ik was niet vreemd gegaan ik moest het doen, en als ik het niet deed gingen we er aan!" 

Ik kreeg geen lucht meer en alle puzzel stukjes vielen op hun plaats. Nu wist ik het. "Vic, weet je ook wie je stalker is?" 

"Ja, Siara, dat weet ik."