Lou en de magische ketting

Brieven

'driiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing' Yes school was uit! Het liefst had ik nu nog met Sophie afgesproken, maar dat mocht niet omdat we thuis moesten praten, had mama me gezegd... Ik dacht dat het weer zou gaan over een nieuwe verhuis. We zijn al drie keer verhuisd.

Twee keer hadden we niet genoeg geld en een keer wilde de huisbaas af van het geluid dat Marit (mijn zus) en ik soms maakten. We zijn een tweeling, de meeste mensen denken dat het leuk is, maar geloof me, dat is het niet! Ik ben op de laatste minuut van 13 maart geboren en Marit is een paar minuten later op 14 maart geboren. En omdat onze mama bijgelovig is, denkt ze dat ik ongeluk breng. En Marit niet. Gewoon omdat ik nu eenmaal een paar minuten voor haar geboren ben.

Vroeger waren we onafscheidelijk en identiek. Nu is Marit een egoïst geworden die alleen maar chocolade eet. Nu dat papa de laatste tijd niet veel meer thuis is, is mama vaker boos op me. Omdat ik mijn kamer niet netjes hield, ik de laatste chips opat, omdat ik te veel te luid was... Er is altijd wel iets...

Toen we thuiskwamen van school, zat mama aan tafel. We gingen erbij zitten. "Ik moet iets belangrijks vertellen meisjes..." zei mama; "Papa is vermist, na zijn late avondshift op zijn werk hebben we hem niet meer gezien.Omdat ik nu geen geld meer verdien door mijn jeugdtrauma, moeten jullie bijbaantjes nemen om ons eten en onze kleren te betalen."

Ik haatte het als mama over haar 'jeugdtrauma' praatte... "En nu?", vroeg ik "Jij gaat elke dag na school werken in de winkel om de hoek en in het weekend ga je op de markt staan met oude spullen." Wat! Dit kon ze niet menen! ik zou nooit meer met Sophie kunnen afspreken! "En Marit dan?"

"Zij gaat boodschappen doen." Zo oneerlijk! Ze lijkt het niet te merken, ze doet alsof ik niet meer besta en of het allemaal wel eerlijk is. Papa was mijn enige redding, Hij is een dierenverpleegkundige en leerde mij houden van de dieren en de natuur. Nu is hij weg.

Toen ik boos naar mijn kamer liep zag ik een brief op mijn kleine bureautje liggen op de gouden enveloppe stond mijn naam. Ik herkende het geschrift meteen! Het was van papa! Zo vlug als ik kon, opende ik de enveloppe.

Liefste lou,

Sorry, sorry voor dit alles. Ik weet dat het moeilijk is voor je.

Hopelijk moet mama niet te veel boos op je worden.

Ik weet dat ze normaal heel snel boos wordt voor kleine dingetjes.

Ik ben nu misschien niet meer bij je, maar wel in je hart.

Blijf je best doen op school!

wordt vervolgd...

Liefs papa

Wordt vervolgd? Wat? Wanneer? Hoe? Zoveel vragen schoten door me heen! Ik moet papa zoeken! Hij moest geweten hebben dat hij ging verdwijnen, want anders zou hij deze brief nooit geschreven hebben. Toch? Ik ging aan mijn bureau zitten en bedacht een plan. Het was avond dus morgen ging ik hem bij de politie aanmelden als vermist persoon.

Die avond kon ik niet goed slapen omdat ik te veel aan het piekeren was. Dus besloot ik om een kijkje te nemen in papa zijn spullen. Ik kroop stilletjes uit bed en pakte een zaklamp. Zo liep ik op mijn tenen mijn kamer uit. In papa zijn slaapkamer kon ik nu niet kijken omdat mama sliep maar wel in zijn bureau! Toen ik naar binnensloop hoorde ik Marit door de muren heen snurken! Ik liep rond in de kamer en liet mijn vingers over alle boeken op de plank glijden. Ik keek wat rond de kamer maar er was niks speciaals op te merken. Het was in gewone staat achtergelaten. De dieren hokjes waar normaal honden, katten en nog andere dieren in zaten stonden wagenwijd open zonder enig dier in. De onderzoekstafel was leeg, de kasten, behalve zijn bureau! Ik ging op papa zijn stoel zitten en keek rond op de tafel. Zijn bureau was een echte puinhoop! Aarde lag naast de bloempotten, boeken lagen open op de grond en op zijn bureau lagen alle papieren naast elkaar.

Blijkbaar was nog iemand hier aan het snuffelen geweest... Naast al de rommel viel één iets mij op! Bij de prullenbak lag er een geopende envelop. Deze had degene die ook iets aan het zoeken was niet opgemerkt... Iets verder op de grond lag de brief. Ik raapte hem van de grond toen ik de deur van het bureau open hoorde gaan. "Wie is daar?!" zei een stem. Het was een lang gedaante van een vrouw. Geschrokken scheen ik er op met mijn zaklamp. Het was mama! "Wat doe jij hier nog zo laat!' Riep mama mij boos toe."Uhm..." ik wist niet wat ik moest zeggen. "Ik was aan het slaapwandelen!" smoesde ik. "Nu naar je bed! Voor je Marit wakker maakt!"Ik dacht dat zij juist degene is die haar ging wakker maken... Stilletjes met de brief achter mijn rug liep ik achter mama de kamer uit. Ze keek niet meer om en kroop in haar bed.Dat deed ik ook. In mijn bed ging ik rechtop zitten en bekeek de brief met mijn zaklamp.

Geachte meneer Verstraete,

U bent gesignaleerd bij het onderbrengen van een Magisch

Wezen in de mensenwereld. De Oekraloekra is de laatste van zijn soort.

Gelieve hem in te dienen bij het MWOC voor negentien mei.

MVG COMMISSARIS VAN HET MWOC

Wat heeft dit nu weer te betekenen? Ik moest dat rare woord 'oekraloekra' twee keer lezen voor ik het begrip. Morgen was het twintig mei. Die zaterdag ga ik verder kijken In het bureau als haar moeder en Marit weeral met z'n tweetjes zijn gaan shoppen.

De volgende ochtend schrok ik op uit mijn slaap. Marit lag niet meer in haar bed. Mama ook niet, ze zullen wel weer gaan shoppen zijn met z'n tweetjes. Eerst ging ik verder zoeken naar informatie over papa. Zachtjes duwde ik de deur op een kiertje en ging op zoek... Ik stapte binnen in papa's bureau en zag een nieuwe brief liggen. Hoe zou die daar terechtgekomen zijn? Er is hier echt iets heel raars aan de hand... Ik besloot de brief nog niet open te maken maar hem maandag samen met Sophie na school te lezen.