'Cause that's who I am|Taekook

0.5

Depodan çıktım. Jeonu yaşatmak üzere.

*

Burada kaldığım gün sayısı toplasan 1 haftayı geçmezdi ama ben alışmaya başlamıştım buraya. Taehyung ve babam saatlerdir yoktu. Acaba Taehyung babama birşey yapmış mıydı? Umarım bir şey yapmamıştır. Çünkü her ne kadar ölmeyi hakketse de o benim babamdı. Ben onu tanrıya havale etmiş Tanrı dan cezasını bulsun istiyordum. Tanrı ne yapacağını iyi bilirdi sonuçta değilm mi?

Ben düşüncelerimde boğulmuş kendi kapı açıldı. Üstü kanka kaplı bir Taehyung görmeyi beklemiyordum.

"Taehyung.. "

"Jeon sakın bana o bir insandı ölmeyi hakketmiyordu deme. "

"Ölmeyi hakkediyordu ama yine de keşke-"

"Kes sesini. " Taehyung bipolar olabilir miydi?

"Ya sen bipolar mısın? Bilmiyorum ama daha saatler önce beni babama veriyordun ne değişti bir anda? Yoksa bana acımaya mı karar verdin?! "

"Jeon başım çatlıyor.. "

"Bir katil olarak alışman gerekirdi oysa ki ne de olsa çok sayıda çığlık duyuyorsun! "

"Annene acıdım şu an biliyor musun? Sana nasıl dayandı acaba? " Bu cümleyi cidden kurmuş olamazdı değil mi? O kadar da kalpsiz olamazdı..

Her şey o kadar hızlı gelişti ki ona sertçe bir tokat atışım hızla banyoya girişim kapıyı kilitleyişim kendimi duşa kabinin içine atışım suyu açıp duvara yaslanışım ve dizimi kendime çekip içim dışına çıkana kadar hıçkıra hıçkıra ağlayışım..

Ben o kadar da kötü biri değildim annem beni severdi. Annem beni severdi ve bana her zaman sen çok iyi bir çocuksun derdi. Hayır annem bana dayanmaya ihtiyaç duymazdı. Hayır kimse anneme acımamalıydı. Annem kendi isteği ile bana bakardı annemin bana dayanması gereken bi durum yoktu. Hayır hayır..

Annem onu hiç zorlamadığımı derdi. Taehyung yanılıyordu. Ben uslu ve akıllı bir çocuktum. Yanılıyordu, yanılıyordu.

Ya da..
Ben fazla mı katlanılmaz bir çocuktum?

Annem zorlandı. Bana bakarken zorlandı ben katlanılmaz bir çocuğum.. Berbat bir insanım.. Ben katlanılmaz bir insandım, ben katlanılmaz bir çocuktum, ben sorunun ta kendisiyim..

"Jungkook beni duyabiliyor musun? " Yanağımda hissettiğim baskı canımı bile yakmıyordu. Derin bir sesti kimindi bilmiyordum. Ve ses tekrar geldi. "DOKTORU ÇAĞIRIN! Güzelim hadi aç bakayım gözünü duyabiliyor musun beni? " Endişeli bir sesti.

"Taehyung doktor geliyor. Ama ne oldu da bu kadar kötü oldu? Büyük ihtimalle kriz geçirdi. Ne yaptın lan cocuğa!? "

"Hoseok sus! Güzelim hadi özür dilerim.. Nefes alışverişi yavaslıyor!"

Dudaklarımda hissettiğim baskı ve ağzımdan içeri giren nefes ile ciğerlerimin yandığını hissettim. Ve artık hiç bir şeyi algılamıyordum. Ölüyor muydum ben?

"Jeongguk.. " Annemin sesiydi bu. O beyaz çiçekli elbisesi içinde bana gülümseyerek baktı.

"Anne? "

"Bebeğim." Hızlıca ona sarıldım ve ağlayarak başımı boynuna gömüp yanaklarını öptüm. Saçımı okşuyordu.

"Seni özledim.. "

"Bende seni özledim Gguk."

"Anne bana dayanamıyor muydun? "

"

O nasıl söz öyle? Sen iyi bir çocuktun meleğim.. Ama yanıma gelmen için henüz çok geç kendi hayatını kuracaksın. Tamam mı? Geri dönmen lazım."

"Seni bırakmak istemiyorum.. "

"Hadi annecim.. "

Son kez birbirimize sarıldık.

"Seni bekliyor. "

Ve annem yok oldu. Yavaş yavaş sesler duymaya başladım. Gözlerim aralandığında görüş alanım net değildi. Sesleri duyuyor algılayamıyordum.

"Güzelim iyi misin?"

"Çocuğa naptın lan sen?! "

"Jin hyung.. Dur nolur.. "

"ÇOCUĞUN AZ ÖNCE NEFESİ GİTTİ KALBİ DURUYORDU MAL MISIN SEN?! "

"Hyung.. "

"Kes sesini Taehyung. Jin haklı. Çocuğu her ne kadar geri hayata döndürsende naptın sen? "

Gözlerimi kırpıştırdım ve bana sarılan kollara sığındım.

"Jeon? " Bana sarılan Taehyung olmalıydı ki bu kadar şaşkındı. Konuşmaya mecalim yoktu. Mala bağlamıştım.

Sadece artık huzurlu ve mutlu olmak istiyordum.

--------

YA TRT BELGESEL DW ŞEY İZLEDİM Bİ TANE ADAM ŞELALEDDN KAYARKEN DÜSÜP BOĞULUYORFU ARKADAŞI FA ONA KALP MASAJI VE SUNİ TENEFFÜS YAPARAK HAYATA DÇNDÜRÜYORDU O GELDİ AKLIMA DEDİM NEDEN YAPMIYORUM? (İzlerken zevk aldım abi. Adam cidden ölüyordu bu arada çünkü adamın dudakları mosmordu ve teni bembeyazdı.)

NEYSE OY VE YORUM YAPIN HEEE