99 problems

1. Wat een fantastische dag zou moeten worden

"Ik kom eraan, papa!", riep ik naar mijn vader, we zouden samen naar het concert van Taylor Swift gaan. "Je doet maar efkes een beetje door Isatje, of we zijn nog te laat!" Officieel heet ik niet Isa, maar Isadora. Maar iedereen zegt Isa, lekker kort, zegt mijn vader. En voor als je je afvraagt waarom ik niet met mijn moeder naar Taylor Swift ga? Daar heb ik twee redenen voor, één: ik ben een vaderskindje, ik vind het dus veel leuker om met mijn vader om te gaan, dan met mijn moeder. Twee: ik was ongepland en mijn moeder kan er nog altijd niet mee om dat ik er ben, ze is zwaar verslaafd aan de drugs en de alcohol, als mijn vader niet thuis is 's avonds, dan vergeet ze mij gewoon eten te geven. Maar dat is nog niet het ergste, als ik een iets klein doe dat niet volgens haar zin is, dan krijg ik een pak slaag, niet gewoon een vlakke hand in mijn gezicht, elke keer minstens vier keer een vlakke hand en een oorveeg.

Op school zijn mijn punten ook niet fantastisch, ik kreeg op het einde van het eerst middelbaar een b-attest, dat betekende dat ik alleen nog maar Humane wetenschappen mocht doen of ik moest naar het beroepsonderwijs. Omdat mijn punten op school zo slecht zijn, ben ik niet het favorietje van de leerkrachten. En ook onder de leerlingen ben ik niet erg populair, de enigste vriend die ik heb is Jo, hij doet Latijn-Grieks en staat bekend als de grootste nerd van de school, we zijn dan ook absolute tegenpolen, zijn punten zijn altijd goed en die van mij zijn altijd slecht, hij houdt van oldskool computerspelletjes, ik hou van de nieuwste playstation. En JA, ik weet het, het is een beetje vreemd, een meisje dat graag op de playstation speelt! But that's who i am! Ik ben blij dat tot nu toe mijn klasgenoten nog niet hebben ontdekt dat ik een PS5 heb, dan zou ik nog meer problemen hebben.
Ondertussen ben ik al beneden en geef ik papa knuffel, we zijn allebei knuffelaars.

We vertrekken naar het concert en het was al file als we vertrokken. "Dat belooft voor vanavond.", zei mijn vader.

Het was een super leuk concert en zoals mijn vader voorspeld had, was het heel veel file toen we terug naar huis reden. Ik zat vanachter en mijn vader zat aan het stuur toen we aankwamen op dé plek. Het was een redelijk druk kruispunt, wij hadden groen, maar toch zag ik in een flits de grote oplegger met auto's van links door het rood rijden. 

Het was alsof alles in slow-motion gebeurde, de grote klap, de airbags die opensprongen en toen niets.