Their Unrequited Love

Kabanata 50

Ito ang huling kabanata ng Their Unrequited Love! Maraming maraming salamat sa lahat ng tumangkilik at naghintay matapos ang istorya ni Faith, Dalton, at Zillex!

Hindi ko inakalang matatapos ko 'to, nahihirapan akong gawan siya ng chapter kaya naman inabot rin ng mahigit isang buwan? o taon saka ko palang natapos.

Again, gusto kong muling magpasalamat sa lahat ng sumusuporta sa kwento na ito! maraming salamat!

Hindi pa'rin talaga ako maka move on na tapos ko na siya😭

Vote, Comment and Follow me narin!

The next ud is will be the final chapter, from Dalton's point of view.

ZILLEX’S POV

Masakit ang buong katawan ko. I can't move my muscles, sa tuwing sinusubukan ko ay nauuwi sa pag-ngiwi dahil sa sakit. May benda ang kaliwang kamay ko pati na ang sa ulo.

Hindi ko alam kung nakarating ba kila Dalton ang nangyaring aksidente ngunit panigurado na hindi. Based on what the nurse said to me, I was unconscious for about six hours. Wala akong dalang kahit ano kaya wala silang matawagan.

I thought that I would die. Ngunit parang hindi pa oras. I have fractures and bruises. May tahi rin sa aking noo dahil sa natamong malaking hiwa. May kaunting fracture sa may paa at braso kaya pati ‘yon may benda.

Nahirapan pa akong bumangon para sumandal dahil nagsimula ng mangawit ang likod ko sa maghapong pagkakahiga. Something hard hit my stomach that made it swollen, naging sagabal sa pagbangon ko dahil sumisigid ang kirot n’on.

I groaned when I finally lifted myself to lean on the headrest of the bed. I almost forgot about the necklace, nakahinga lang ako ng maluwag ng makita kong nakapulupot ‘yon sa may wrist ko. I don't know who put it there, maybe the nurse. Natuwa pa ako at hindi nawala ‘yon o nahulog kung saan.

“Excuse me.” tawag ko sa nurse na kasalukuyang tinitingnan ang mga vitals ko.

“Yes, Sir?”

I lick my lower lip. “Ah, can I borrow your phone? may tatawagan lang ako.”

Mabilis nitong inabot sa akin ang cellphone niya kaya mabilis akong nagpasalamat. I immediately dialed Adam's number. Siya lang ang pwede kong tawagan dahil ito naman palagi ang maraming oras sa aming lahat.

Professor at attorney na maraming oras.

“Yes?” agaran sagot sa kabilang linya.

I want to scoffed on how cold his voice are. Akala mo walang kagaguhan sa katawan.

“It's Zillex. Puntahan mo ‘ko dito..” I said where my location but I didn't tell him why. Darami pa ang usapan kapag sinabi ko, madaldal pa naman ang taong ‘to.

I ended the call and deleted his number before I handed the phone to its owner.“Thank you..” tumango ito at lumabas na.

After not a long minute, he arrived. Hindi na ako nagulat pa sa madrama niyang itsura habang nakatingin sa akin. Akala mong mamatay na ako kung maka-react.

“Gago, buti buhay ka pa!” halakhak niya kulang na lang pabiro akong suntukin sa balikat.

“Binangungot kase ako, nakita ko mukha mo nagising tuloy ako.” I said in full of sarcasm.

He chuckled. “Tangina mo. What happened? bakit puno ka ng benda?”

I throw him a look. “Tanga syempre naaksidente. Bulag ka ba?”

Muli siyang tumawa at humalukipkip. “Gago ka. Alam ba ni Dalton ‘to? Ni Faith?”

I sighed and shook my head. Nawala ang ngiti nito at bumahid ang seryoso sa mukha sa ginawa kong pag-iling.