umay

11

1 Ay sonra ....

Zaman insanı bir yerde topluyordu . Devam etmeye zorluyordu hiç bir şey kalıcı olmadığı gibi de acılarda ilk gün gibi ağır gelmiyordu ama yanan yürek hep aynı kalıyordu . Kalanlarla gidenlerle insan değişiyordu . Kayıp etiklerimiz hayata her adımında yeni bir insan ortaya koyuyordu .

Ben de değiştim annemin varlığında yaptığım çoğu şeyi yapmaz oldum ve tabi yapmadığım çoğu şeyi de yapmaya başladım . Bazı şeyler bitmişti artık mesela artık annemin dizine yatıp saçlarımı okşamasını isteyemezdim . Zor anımda anneme sığınamazdım . Saatlerce konuşup derdimi dökeceğim biri de kalamamıştı ve en önemlisi artık annemin sesi , nefesi ,tatlı kahkahası yoktu . Elimde ondan kalan sadece bir resim ve bir kaç parça kıyafet .

Devam ediyordum başka çarem yoktu . 

"Anne beş defa yıkadın bardağı." 

Daldığım yerden çektim gözlerimi arkaya baktım Umay masaya kalemlerini koymuş resim yapıyordu ne ara yanıma geldiğini fark bile etmemiştim .Ellimde duran bardağı kenara koydum suyu kapattım ellerimi önlüğe sildim . Masaya yaklaşıp sandalyeyi çekip Umay'ın yanına  oturdum . "Ne çiziyorsun ?" 

Ellinde ki resmi bana kaldırdı. "Kendimi asker olarak çizdim ." 

Tebessüm ettim ."Neden asker peki ?" 

Resmi masaya koyarken masada duran ellimi tutu . "Asker olmak istiyorum anne çünkü . Babam gibi güçlü bir savaşçı olmak istiyorum ." 

"Olmaz ." 

Kaşları çatıldı sesi kısık çıktı . "Neden anne ?" 

Belinden tutup kucağıma aldım . "Çünkü ben kızımı çok özlerim . Baban hep uzaklarda oluyor kızımı da beklemek istemem ." Uras bir aydı yoktu ne arıyor nede bir haber geliyordu . 

Neşeli bir kıkırtı çıkardı ."Merak etme anne ben her müsait olduğumda yanına gelirim ." Kollarını boynuma doladı . "Anne ben seni hiç yalnız bırakmam . Hep yanında olacağım söz veriyorum." 

"Mmmm." Dudaklarımı büzdüm  boynuna kocaman bir öpücük kondurdum ." Ya ilerde aşık olup evlenirsen. O zaman bırakıp gidersin." 

Neşeli bir kahkaha attı . "Hayır anne erkeklerden hayır gelmez ." 

Kocaman bir kahkaha attım . Bu yaşta böyleyse ileri halini hiç düşünemiyordum şimdiden genç kız gibi dolaşıyordu etrafta . "Bu laflarını baban duymasın ." 

İşaret parmağını dudağına götürüp sus işareti yaptı ."Aramızda kalsın anne babam duymasın ." 

"Ah Umay ah ." Yanağına kocaman öpücük kondurdum sonra boynuna , burnuna , alnına her yerini öpücüklere boğdum . Her öpücüğümde neşeli kahkahalar saçtı . Her gülüşünde kahkahalarım büyüdü . Beni var eden ayakta tutan devam etmemi sağlayan kızımdı . Her gece küçük yaşına rağmen yanımda durmuş saçlarımı okşamış , elleri ile yemeğimi yedirmişti benimle bir dost arkadaş gibi konuşmuştu . 

Kimsesiz olmadığımı hissettirdi .

Gülüşleri arasında nefes nefese konuştu . "Anne senden bir şey isteyebilir miyim ?" 

Saçlarını geriye doğru taradım nefesimi düzene soktum . "Tabi isteyebilirsin ." 

"Anne ben resim kursuna gitmek istiyorum ." Gözünün içinde adeta ışık parlıyordu . Fazlası ile hevesli bakıyordu yüzüme . Kursa göndermek çok isterdim lakin ben artık bir işte çalışmıyordum. Tek başıma alabileceğim bir karar değildi bu . 

"Baban geldiği zaman bu konuyu konuşurum kızım ." Uslu uslu kafasını salladı . Kucağımdan inip eşyalarını toplayıp mutfaktan çıktı . Telefonuma baktım ne bir arama ne de bir mesaj vardı . Artık merak etmeye başlıyordum Asena'ya sorduğumda görevlerin bazen bu kadar uzun sürmesinin normal olduğunu söylemişti ama insanın içi yine de rahat olmuyordu .