You Can't Escape From Me

Chapter 6: Monstrous Beast (R-18 🔞)

Jaine's POV

"Ayos ka na ba?" alalang tanong ni Gab, andito kami ngayon sa labas ng bahay. Gusto ko sana siyang yayain sa loob pero sabi niya ay kailangan na niyang umuwi kaya di ko na pinilit.

"Hmm" tipid kong sagot sabay na tumango ako.

"Call me when you get home" I added. Gusto ko lang makasiguro na safe siyang makakauwi. Masama kasi talaga ang kutob ko sa lalaking nakita ko kanina.

"I will" he said as he hug me, medyo nagulat ako pero niyakap ko na rin siya.

"Goodnight, thank you for today. Nag enjoy ako" wika nito na ikinailing ko.

"No, I should be the one thanking of you. Thank you for your time. Nag enjoy rin ako" ngiting sabi ko sabay na kumalas na sa pagkakayakap sa kanya.

"Take a rest, huwag mo ng isipin ang nangyari kanina." sabi naman niya kaya tumango na lang ako.

Sumakay na siya sa driver seat ng kotse niya, isang matamis na ngiti ang iginawad niya sa akin bago tuluyang umalis. Nakatayo lang ako roon at tinitingnan ang sasakyan niya habang papalayo sa akin. Pumasok na ako nang di ko na ito masilayan.

Agad akong nagtungo sa kwarto ko. Saglit muna akong nagpahinga bago naisipan na maligo sa bathtub. Nilubog ko lang ang katawan ko roon habang komportableng nakahiga.

Di pa rin mawawala sa isipan ko ang nangyari kanina. Sino yung babaeng pinatay? Bakit nasa labas ng subdivision namin yung katawan niya na nakasilid sa kahon? Sino naman kaya ang walang hiyang gumawa non? Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit may nakasulat na 'Jaine' sa kahon. Ang creepy pa kasi dugo ang ginamit sa pagsulat roon. Bakit kapareho ng pangalan ko? Is it a coincidence? Or maybe Jaine rin yung pangalan ng babae. At sino yung lalaking nakita ko sa coffee shop? Anong ginagawa niya sa labas ng subdivision namin? Sinusundan niya ba ako? Pero Bakit?

Mariin kong pinikit ang aking mga mata. Sumasakit na rin ang ulo ko sa kakaisip, e wala rin naman akong makuhang sagot.

"Is it you?" wala sa sariling sambit ko nang maalala ko ang mukha ng lalaking kumidnap sa akin. Minulat ko ang aking mga mata at agad na umalis sa bathtub, nagtungo ako sa shower at doon tinuloy ang pagligo. Hinayaan ko lang na maglandas ang tubig sa buong katawan ko.

"I can't believe that you still alive"

"I guess, you don't really remember me unless your just pretending and act like you don't know anything" he said with a cold voice.

Naalala ko na naman yung mga sinabi niya sa akin noong una kaming nagkita. What does he meant that I'm still alive? That I don't remember him? Is he someone that I know from the past? I feel like I wanna see him. Marami akong gustong itanong sa kanya. Bumuntong-hininga na lang ako, walang mangyayari sa akin kung iisipin ko pa iyon.

After I finish, I press the shower valve to stop the water. I grab my towel and put it around my body bago tuluyang lumabas sa shower room. Kumunot ang noo ko nang napagtanto ko na sobrang dilim ng kwarto ko. Sa pagkakaalala ko ay nakabukas ang ilaw nito bago ako naligo.

Kahit madilim ay nilibot ko ang paningin ko sa buong paligid, may konting ilaw naman na galing sa labas ng balcony. Ngunit napako ako sa kinatatayuan ko nang makita ko ang isang lalaking nakatayo habang nakasandal sa glass door ng balcony. He is staring at me. 

I couldn't see his face well, but his dark blue eyes seemed to glow in the dark. It was terrifying like a beast ready to attack at any time. I started to panic but I tried to stay calm when he slowly walked closer to me. My heart was pounding like crazy. I can't take my eyes off him. Only I realized that he was right in front of me wearing the same terrifying smile.