Total Eclipse

ΝΙΝΑ.

Έφτασα στην πολυκατοικία αργά το απόγευμα. Ένιωθα μια ευχάριστη κούραση σε όλο μου το σώμα, η οποία έκανε το κορμί μου να βαραίνει σε συγκεκριμένα σημεία.

Καθώς πήγα να μπω στο διαμέρισμα μου, είδα εκείνη να ξεπροβάλει κάτω απ'την σκάλα...
" Που εισουν ;"
" Συγνώμη ;"
" Σε είδα το πρωί να βγαίνεις απ'την πολυκατοικία μαζί με ένα ψηλό αγόρι. Ποιος ήταν ;"

Ξέσπασα σε γέλια. Μου φαινόταν αστείο.
" Ζηλεύεις ;"
" Εσένα σίγουρα όχι !"
" Μήπως τότε τον Μάρκο ; Τον ηξερες κι από χθες ;"
" Καλά συγνώμη γιατί θυμώνεις τώρα ; Μια απλή ερώτηση σου έκανα !"
" Μια απλη ανάκριση για την ακρίβεια!"

Την κοίταζα μέσ'τα μάτια, περίμενα να πει κάτι μα δεν μιλούσε. Δεν μιλούσα ούτε εγώ. Με πλημμύρισε ένα μεγάλο κύμα λύπης, προσπαθούσα να συγκρατηθώ και να μην ξεσπάσω σε κλάματα. Δεν έπρεπε να ξεσπάσω. Μου ήρθε τόσο έντονα, πνίγοντας όλα τα κύτταρα του κορμιού μου, της ύπαρξης μου. Αρχησα να τρέμω. Για κάποιο λόγο ηθελα να έρθει εκείνος, ο Μάρκος.

Περιμενα έτσι ξαφνικά μέσ'την απόλυτη σιωπή και την δυσφορία που ένιωθα να με πνίγει, να τον δω να ξεπροβάλει πίσω απ'την Νατάσα. Ήθελα να έρθει και να με σώσει. Να με πάρει από εκεί και να φύγουμε οι δύο μας μακρυά. Όμως ήξερα πως δεν θα το έκανε! Δεν θα ερχόταν! Εκείνος δεν θα ερχόταν!

Ειμουν μόνη μου, ολομόναχη. Εγώ και τα απρόβλεπτα συναισθήματα μου. Η Νατάσα είχε εξαφανηστει, οι σκάλες είχαν εξαφανηστεί, οι τοίχοι είχαν εξαφανηστεί, όλα είχαν εξαφανηστεί.
Πάλευα τον αόρατο εχθρό που είχε απλωθεί μπροστά μου σαν ομίχλη, ήταν εκεί για να μου θυμίζει πως πάντα θα ειμουν ένα βήμα πίσω από τους άλλους. Ντρεπόμουν να τον κοιτάξω στα μάτια, δεν ήθελα να ντρέπομαι μα πάντοτε έτσι γινόταν. Εκείνος ήταν πιο ισχυρός από εμένα. Εγώ πάντοτε έκλαιγα. Έκλαιγα , εκλαιγα κι έκλαιγα. Να, και τώρα κλαίω. Τα δάκρυα μου έσταξαν σαν δύο παχυές σταγόνες βροχής πάνω στα πόδια μου, όμως η Νατάσα δεν ήταν εκεί για να τις δει. Είχε φύγει, όπως ένιωθα πως θα φύγει κι η ψυχή μου σε λίγα λεπτά.

Δεν ένιωθα καλά και δεν θα ήταν η πρώτη φορά. Το θέμα είναι να μάθαινα επιτέλους να ζω δίχως αυτές τις σκέψεις, σκοτεινές και καταστροφικές.

Το μοναδικό άτομο που μπορούσε να με σώσει ήταν ο Μάρκος.

Εγώ δεν ξέρω αν μπορούσα να κάνω το ίδιο για εκείνον, όμως το σίγουρο είναι ότι αυτό ήλπιζε η Νατάσα να κάνω για εκείνη. Να την σώσω. Μπορούσα όντως να την σώσω ;

Θα το ήθελα. Θα το ήθελα πολύ να την σώσω. Αλήθεια.