hoopvol - bankzitters

~15~

 De volgende ochtend werd ik wakker en voelde een vertrouwd gewicht naast me. Matthy lag nog steeds naast me, zijn ademhaling rustig en gelijkmatig. Ik voelde een golf van dankbaarheid over me heen spoelen. Het was zeldzaam om zulke steun te hebben, vooral in de moeilijke tijden die ik doormaakte.

Toen ik mijn ogen opende, zag ik dat Matthy al wakker was en in gesprek met mijn moeder. Hun stemmen waren zacht, maar ik kon de bezorgdheid in hun toon horen. Mijn moeder glimlachte toen ze zag dat ik wakker werd.

"Goedemorgen, lieverd," zei ze, terwijl ze dichterbij kwam en een kus op mijn voorhoofd drukte. "Hoe heb je geslapen?"

"Goed," mompelde ik, mijn stem nog schor van de slaap. "Dankzij Matthy."

Matthy glimlachte naar me, maar voor hij iets kon zeggen, klopte er iemand op de deur. Een verpleegster kwam binnen met een ernstige blik op haar gezicht. Ze keek van Matthy naar mij en haar wenkbrauwen trokken samen in een frons.

"Milo, mag ik je iets vragen?" begon ze, haar stem scherp. "Had je toestemming dat je vriend hier de nacht doorbracht?"

Ik voelde mijn maag samentrekken en schudde mijn hoofd. "Nee, ik wist niet dat dat nodig was. Hij bleef gewoon bij me omdat... omdat ik hem nodig had."

De verpleegster zuchtte diep en haar gezicht verstrakte. "Dat is niet toegestaan zonder toestemming. Matthy, je moet nu vertrekken."

Matthy keek naar mij en toen terug naar de verpleegster. "Maar... hij had me echt nodig. Het was een zware nacht voor hem."

"Het spijt me," zei ze, haar toon onverbiddelijk. "Regels zijn regels."

Matthy stond langzaam op, gaf me een laatste bemoedigende knuffel en verliet de kamer. De verpleegster bleef staan, haar ogen strak op mij gericht.

"We moeten dit bespreken met de arts," zei ze tenslotte. "Er zullen consequenties zijn voor het overtreden van de regels."

Nadat ze weg was, voelde ik een zware knoop in mijn maag. De tijd kroop voorbij terwijl ik wachtte op haar terugkomst. Een uur later kwam ze weer binnen, haar gezicht ernstig.

"Milo," begon ze, "ik heb met de arts gesproken. Matthy mag de komende week niet langskomen. En afhankelijk van de situatie, kan dit langer duren."

Mijn mond viel open van ongeloof. "Dat is niet eerlijk!" riep ik uit, mijn stem vol woede. "Hij is mijn enige echte steun hier. Jullie zouden me moeten helpen, niet alles verpesten!"

De verpleegster bleef kalm en liep weg, terwijl ik haar uitschold. De deur viel achter haar dicht en ik barstte in tranen uit bij mijn moeder.

"Mam," snikte ik, "Matthy is de enige die me echt helpt. Elke keer dat hij komt, voel ik me even beter, minder ziek. En nu verbieden ze hem om te komen!"

Mijn moeder probeerde me te troosten, maar haar woorden bereikten me niet echt. Ze streelde mijn haar en fluisterde geruststellende woorden, maar de pijn en het verdriet bleven knagen.

Toen ik eindelijk een beetje gekalmeerd was, pakte ik mijn telefoon en stuurde een bericht naar Matthy.

"Die klote verpleegster heeft ervoor gezorgd dat je minimaal een WEEK niet langs mag komen. Echt zo'n onzin. Ik dacht dat de mensen die hier werkten voor me moesten zorgen, maar ze verpesten alleen alles maar."

Niet lang daarna ontving ik een bericht terug van Matthy.

"Man, wat een klote gedoe. Het spijt me echt dat dit is gebeurd. Maar onthoud, ik ben er altijd voor je, zelfs al kunnen we elkaar nu niet zien. We komen hier samen doorheen, beloofd."