SON AKŞAM YEMEĞİ

11.BÖLÜM-ACIDAN DOĞANLAR-

Başta hoşgeldiniz aşklarım bu bölümde biraz Kayra'nın içten çöküşünü yansıtmak istedim

Neyse bir soru bırakayım size

X gerçekten Kayra'ya aşık mı?

İyi okumalar Birtanelerim umarım bölümü beğenirsiniz. Öptüm hemde en kocamanından.

                  11.BÖLÜM
        -ACIDAN DOĞANLAR-

Ben Kayra Altınalp. Kişiliği belirsiz, eski halinden eser yok, sevgi nedir bilmez aynı zamanda sevgi nasıl bir histir tanımaz bir kadındım. Acılarla yüzleştim, acıyla bütünleştim fakat yine hiç şaşmaz canım acırdı dinmedi o yılların acısı dinemezdi.

Özür diledi benden ama özür dilenecek birşey yapmadığınıda söyledi, yaptı ama. Hissettirdi bana acı, bu neden değilmiydi? Özürünü affedemezdim  ve affetmeyecektim.

Kimdi? Veya neden benden özür diledi bilmiyorum ama kesinlikle beni çok iyi tanıyan biriydi ve beni asıl korkutan şey buydu. Düşünsenize sizi sizden daha iyi tanıyan biri. Kurtulmam lazımdı artık duramazdım, birgünü tamamlamıştık sanırım zaman algımı kaybetmiştim pencereleri  dışardan siyah örtülerle  kapatmışlardı hiçbir yer gözükmüyordu.

Karşımdaki aynaya baktım, gözlerim şişmiş ve zayıflamışım gibi duruyordum. Saçlarım dağılmış üstümdeki elbise yıprandığını resmen haykırıyordu.

Abart Kayra altıüstü bir gün yemek yemedin!!

Masanın üzerinde olan yemekler bana resmen göz kırpıyor ve gel bizi ye diye haykırıyordu. İnattım ve öyle kalacaktım. Kafamdaki soruları bir süre susturmak istiyordum ama ne yazık ki bu imkansızdı.

Harekete geçmem gerekti ve belki tek ve son bir hakkım olacaktı. Kalabalık olmaları beni asla germiyordu çünkü onlar kolay lokmaydı ama liderleri asla ama elime çok güzel bir koz vermişti. Beni önemsiyor du bu yüzden dikkatini kolaylıkla çekip onu rehin alabilirdim ama bu sadece bir ihtimaldi.

Ayağımı galiba biryer de burkmuştum ama sorun değildi şimdiden plan kafamda canlanmaya başlamıştı. İlk adımı yapmak adına harekete geçtim ve karşımda duran boy aynasına ilerledim, kendime bir göz attım ve nasıl bir kadın olduğumu düşünmek istedim ama kendimce ayarladığım zaman azalıyordu.

"Hadi Kayra, hadi kızım yaparsın sen" sesim ne kadar inandırıcı çıkmasada yapma şansım %50'idi.

Derin bir nefes aldım ve topuklularımı çıkarıp köşeye fırlattım çünkü ayağımdaki hissettiğim acıyı arttırıyordu ve eğer koşmak zorunda kalırsam bu benim için biraz zor olurdu.

Aynayı köşesinden tutup yere doğru ittim. İtmemle çıkan ses odada büyük bir ses oluşturmuştu eğer bu katta biri varsa duymama imkanı yoktu. Ardından  daha inandırıcı olması amaçlı camlara yakın bir mesafeye doğru yattım, mis. İlk adım tamamdı, elime keskin bir ayna parçası aldım ve avucumun içine sıkıştırdım. Elimde yumruk halinde tuttuğum cam parçası biraz derime girmişti ve sanırım azda olsa bir kan tabakası oluşturmuştu. Sıra gözümü kapatmaktaydı en kolay aşama zaten buydu.

Yapacaktım ve kaçacaktım!

Kapının sertçe açılmasıyla gözlerimi daha sıkı kapattım, havalamdığımı hissettim. Sırtım yumuşak biryeri buldu, kaç kişilerdi bunu bilmem gerekti ama şuan gözümü açamazdım.

Elimdeki camın belli olmaması için dua ediyordum şuan ne olur anlamasın yoksa bütün plan puf olur gider. Bir el yüzüme düşen saçlarımı geriye çekti. Gözlerimi açtı ve kontrol etti umarım karşımdaki adam ilk yardım dersleri almamıştır yoksa rol yaptığımı anlardı.