kırgınım kendime,insanlara,dünyaya peki ya neden kırgınım,sevenlerim var ya da var mı,galiba güven sorunum var,çok yoruldum düşüncelerimin beni yemesinden yoruldum insanlara bir şey anlatmaktan yoruldum,nefes almaktan yoruldum sadece huzurlu,düşüncesis bir uyku istiyorum ama düşüncelerim durmak bilmiyor galiba sorun bende kendimi kontrol edemeyen bir aptal olmam sorun ne kadar duygularımın esiri değilim desemde yalnız kaldığımda onların esiriyim evet şu var içini insanlara dök rahatlarsın yanılıyorsunuz rahatlayamıyorum tersine daha strese giriyorum çünkü ya o kişi anlattıklarımı bana karşı kullanırsa aslında anlatsamda bir çare olmuyo anlaşılmıyorum souçta bazı şeyleri çok abarttığım söyleniyor doğru çok abartıyorum insanlara bana bağırırken nefret sözleri söylerken susup boğulmayı tercih eden biriyim yüzüme söylenen o kelimeleri yutarak çok iyiyim hayatımda ki travma yaratacak durumları kahkahalarla anlatacak kadar iyiyim sinirlendiğimde içimde patlayacak kadar iyiyim karşımda ki insanların kalbini kırmamak için susup kendimi parçalara ayırdım yinede iyiyim kendimi insan yerine koymayacak kadar iyiyim,iyiyim ne kadar güzel demi biri size nasılsın dediğinde iyiyim diyorsun ve o kadar dertleriniz yok oluyor ama sadece nasılsın sorusunu soran için hiç bir derdiniz yokmuş gibi,kalbim sızlıyor ne kadar unuttum desem de unutamamışım beni kırması onu unutturmuyor yalandan ibaret bir sevgisinin olması kırdı beni özür bile dilemesini istemiyorum çünkü özür dilemek kırılmış bir şeyi onarmaz unuttun bunu özür dilemek onarmıyo eskisine geri getirmyo kırdığınız bir bardaktan özür dileyip eski haline gelmesini beklermisiniz aptal değilseniz beklemezsiniz,kırıldım parçalara ayrıldım,içimde nefret sevgi karışık bir durumda kafamla birlikte beni yiyorlar,sadece uyumak ve daha uyanmamak istiyorum ne kadar güçlü olmaya çalışsamda yoruldum hiç birşeye odaklanamıyorum tükendim ruhu ölmüş bir beden yaşam sürüyor artık
