BETRAYAL

#5

İyi okumlarrr💖💅

Üzülmek nedir?
Yada insan neye üzülür?
Bence insan kırıldığı için üzülür, üzüldüğü için de kırılır çoğu zaman da bu döngü içerisinde kalır, ilerleyemez.

Bende şuanda bu döngü içerisindeydim galiba, ve çok kırgınım, kırgın olduğum için üzgünüm ve üzgün olduğum içinde daha da kırgınım.
Kime üzüleceğime kime kırılacağıma şaşırmış bir vaziyetteyim.
Ne yapsam elimde kalır gibi hissediyorum. Birinin beni sarmasına kendine gel demesine ihtiyaçım var galiba, gerçi öyle biri var mı onu bile bilmiyorum.

Yine, yeni ve yeniden bataklıktayım yada hiç çıkamamışım bilmiyorum.
Duygularımdaki bu iniş çıkışları anlayamıyorum. Bazen kimse beni yıkamaz diyebilecek kadar güçlü durabiliyorken, bazen de keşke biri beni anlasa, sarılsa nasıl olduğumu sorsa ,omzunda ağlayabilsem diyorum.

Şuanda da galiba keşke birinin omzunda ağlayabilsem kıvamındaydım.

2 haftadır pratik salonunda grupça pratik yapıyorduk, tam iki haftadır Taehyung ve Junkook'un cilveleşmesini izliyordum, buna katlanmaya çalışıyordum, şuanda da az önce grupça çalışmış olmamıza rağmen solo gösterimdeki dansta takıldığım birkaç yer için çalışıyordum.
Yalnız başıma.

Dramatize etmek istemem ama birinin burda olmasını yanımda durmasını o kadar çok isterdim ki şuan da çünkü kendimi berbat hissediyordum ve bu sefer gerçekten buna ihtiyacım vardı. Bu seferki sadece  ruhen değil ama bedenen de kötüyüm. Çünkü şuan da yerde çenin pozisyonunda uzanırken haraket edecek hali bile kendimde bulamıyordum.

Bu yüzden ne kadar kaldım orda o şekilde belkide bilmiyorum belkide bayılmışımdır, ama telefonumdan alarmın o sinir bozucu sesinin çalmasıyla gözlerimi aralamış ve sabah olduğunu anlamıştım.
Yavaş yavaş zorlada olsa uyuşan bedenimi hareket ettirmek için çabalamış ve ağrıyan eklemlerimle ayağa kalkarak alarmı kapatmıştım ve arayan soran var mı diye bildirimlere bakmıştım, ama yoktu.

Günlerce aralıksız dayak yemiş gibi hissediyordum kendimi bu yüzden biraz toparlanmak adına duş almış ve kendimi teselli etmeye çalışmıştım.

İşim bitip stüdyoya geri döndüğümde Namjoon hyungu koltuklardan birine çökmüş otururken bulmuştum, oda beni görünce gülerek "Jimin sende mi erken geldin?" Diye sormuştu.
Görmüyor muydu halimi?

Hafifçe buruk bir şekilde gülümseyerek "Evet hyung, şimdide gidiyorum." dedim ve çantamı alıp gözlüğümü maskemi ve şapkamı taktım.

"Nereye üyelerde gelir şimdi pratik yapıcaktık." Demesiyle tekrar ona dönmüş ve
"Ben çalıştım hyung." dedim ve iç  çekerek sesimin titrememesi için özel çaba göstererek devam ettim "ve yoruldum bugün bensiz çalışın diyip." Stüdyodan ayrıldım. Ne zaman o uzun koridoru yürüdüm, Nasıl asansöre bindim bilmiyorum ama tam asansörden inip devam ederken karşımda Junkook ve Taehyung'u görmemle şok geçirmiş ve onlar beni fark etmeden kaçacak yer aramaya başlamıştım tam bu tarafa dönücekleri sırada birinin beni kolumdan çekip lavaboların olduğu tarafa çekmesiyle çığlık atmamak için dilimi kanatacak kadar ısırmıştım. Ben maskemi çıkarıp kanayan dilimin açısına odaklanmışken beni içeri çeken kişi kapıyı kapatmıştı ve ben bana döndüğü an onu tanımıştım.

Zaten bu acıları çekmemin baş rol karakterini nasıl tanıyazmadım ki.
Taemin..

Anında kaşlarımı çatarken gözlüğümü ve maskemi çıkarmış hafif yüksek çıkan sesimle
"Ne yaptığını sanıyorsun sen?"
diye gereksiz bir soru sormuştum benim onu kenara çekip ağzını burnunu kırmam gerekirdi.
Olması gereken buydu.
Değil mi?