Total Eclipse

ΜΑΡΚΟΣ.

Της κρατούσα σφυχτα το χέρι μέχρι να ξυπνήσει. Δεν ξυπνούσε. Είχε λυποθυμήσει, έτσι ξαφνικά. Αχ, Νίνα!

Κάθησα μαζί με τον Θάνο, έξω στο σκοτεινό προαύλιο του Νοσοκομείου. Είχε βγει για να καπνίσει.

Κοίταζα την πλαγιά όψη του προσώπου του, καθώς φωτιζόταν κάτω απ'το φεγγάρι.

" Το ήξερα", είπε σιγανά, " το ήξερα ότι αυτό θα γινόταν κάποια στιγμή. Την έβλεπα ότι δεν ήταν καλά."
" Ούτε εγώ είμαι..."
" Δεν με ενδιαφέρει για εσένα..."

Γυρησα και τον κοίταξα, σαν να μην είχα ακούσει καλά αυτό που είχε πει. Ίσως τα αυτιά μου να με γελούσαν, ο άνεμος να έπαιζε μαζί μου, να ήθελε να με πλανέψει.

Γέλασα. Μόνο αυτό μπορούσα να κάνω.

" Μάλιστα, Θάνο..."
" Έπρεπε να στο είχα πει από πολύ πιο νωρίς..."
Το χαμόγελο εκείνη την στιγμή έσβησε απ'τα χείλη μου...
" Πες το..."
"Πρέπει...πρέπει να φύγω..."

Ένιωθα την φωνή του να τρέμει κάτω απ'την δική μου. Ένιωθα τα χέρια μου βαρυα πάνω στα πόδια μου. Ένιωθα ότι κάτι είχα καταπιεί και πάλευε μέσα στον λαιμό μου, ήθελε να τον ξεσκίσει.

" Μην μ'αφεισεις...", έκλεισα τα μάτια μου, αφεινοντας τα δάκρυα μου να κυλήσουν, " μη..."
" Μάρκο..."
" Σε παρακαλώ..."
" Δεν σου αξίζω...και...ούτε εσύ σε εμένα..."
" Μωρό μου..."
" Χρειάζομαι λιγο χρόνο..."
Αρχησα να σπαράζω δίπλα του, το μυαλό μου είχε γίνει ένας άλυτος κόμπος...
" Βούλωσε το..."

Σηκωθηκε απότομα και πήγε να φύγει...
" Γύρνα πίσω...", φώναξα
" Δεν το καταλαβαίνεις;", γυρησε το κεφαλή του και μου φώναξε ακόμη πιο δυνατά, κάνοντας τον αέρα να αλλάξει απ'τον τρόμο του κατεύθυνση, " είμαι 27 χρόνων γαμωτο κέρατο μου και δεν έχω καταφέρει απόλυτος τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα!"
" Θα σε βοηθήσω εγώ..."
" Σύνελθε !"
"Έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου..."
" Εσύ όχι..."

Σταμάτησα και τον κοίταξα. Η αναπνοή μου μου είχε κοπεί διότι είχα ακούσει αυτό που ήλπιζα ότι δεν θα ακούσω ποτέ...
" Γιατί το είπες αυτό ;"
" Είσαι κατεστραμμένος, Μάρκο ", είδα δάκρυα να κυλούν απ'τα μάτια του, " κατεστραμμένος..."

Τον είδα τα επόμενα λεπτά να φεύγει από κοντά μου, να χάνεται.

Τα πόδια μου λυγησαν. Έπεσα κάτω στο προαύλιο και αρχησα να κλαίω ακόμη πιο σπαραχτικα. Δεν με ένοιαζε ποιος με άκουγε, ποιος με κοιτούσε αυτή την στιγμή και ίσως γελούσε.

Σήμερα ένιωσα ότι είχα χάσει τα πάντα. Την Νίνα, τον Θάνο...

Νίνα...

Νίνα μείνε μαζί μου...

Εστω ένα μικρό, ασήμαντο κομμάτι σου...