Gittiğinde | Kerem Aktürkoğlu

1. Bölüm

Hıçkırıklarımla karışan ağlamam gittikçe artarken yanımdaki Yunus, Tuğçe ve Barış pervane olmuştu.

"İnanabiliyor musunuz bana bir görüşürüzü bile çok gördü!"

Bağıra bağıra konuşmamla birlikte yanımdaki Tuğçe sırtımı sıvazlıyordu, Barış başımda olumlu yönler bulmaya çalışırken Yunus ise Kerem'e ulaşmaya çalışıyordu.

Şimdi eminim ki neler olduğunu soracaksınız ama işler pekte iç açıcı değil. Kendimden çok sevdiğim adam bir anda yok olmuştu..

Flashback

Sevgilim Kerem'le aynı evde kalıyorduk çünkü beraber olmak bizim için her engeli aşmak demekti, uzun süredir devam eden ilişkimizde ikimizde ciddi düşünüyorduk fakat Kerem şu aralar oldukça keyifsizdi.
Antremanlardan geliyordu, yemek yiyordu, maç özetlerine bakıp uyuyordu ne adam gibi sohbet edebiliyorduk ne de vakit geçirebiliyorduk bazen ise yanıma sokulup ağlıyordu nolduğunu sorduğumda geçiştirip "Bu zamanlarımızı iyi geçirmeliyiz belki bir gün son bulur" diyordu sebebini bilmesem de ona uyuyordum her seferinde.

Yine bir sabah uyandığımda Kerem yanımda yoktu, garipsemiştim çünkü normalde bu saatlerde beraber uyuyor olurduk hem antremanı bile yoktu ki.
Paytak adımlarla evi gezdiğimde Kerem hiç bir yerde yoktu en son telefonumu alıp arayacağım sırada ondan gelen mesajı görmemle kanım donmuştu.

Hayatımın anlamı🤭🫶🏻

-Güzelim, birtanem, balım, güzel kızım seni her zaman sevdim ve seviyor olacağım. Özür dilerim..

Gördüğüm mesaja anlam vermeye çalışırken gözlerimden yaşlar damlıyordu, bu bir veda mesajı mıydı?

Kendime gelememiş halde gözlerimden yaşlar boşalırken direk Kerem'in en yakın arkadaşı Yunus'u aramak gelmişti aklıma, birkaç dakika geçmeden telefonu açmıştı.

"Alo Yunus!" Berbat çıkan sesimle Yunus endişelenmiş şekilde konuşmaya başlamıştı.

"Nisa? Kız o ses ne? Noluyor hayırdır" burnumu çekip tekrar konuşmaya başlamıştım.

"Yunus, Kerem yok!" tekrar ağlamaya başladığımda Yunus'la birlikte Tuğçe'nin de sesi geliyordu.

(Tuğçe, Yunus'un sevgilisi bilmeyenler için söyliyimm)

"Ne demek Kerem yok ya?"

"Bas baya Kerem yok! Bir mesaj atıp gitti Yunus!"

"Tamam sakin ol biz geleceğiz şimdi!"

Telefonu kapattığımda kendimi iyice yorgana sarıp ağlamaya başlamıştım, nasıl olurda giderdi? Beni göz göre göre terk mi etmişti?
Ama her şey iyiydi, biz birbirimizi seviyorduk ya da ben öyle sanıyordum.

Düşüncelerimle baş başa kalmıştım sadece Kerem'i ve onunla olan o güzel anılarımızı düşünmekten başka bir tutunacak dal yoktu elimde, beraber fotoğraflarımıza bakıyordum. Ne kadar da yakışıyorduk öyle..