Dwalen in het duister.

De eerste uren van de vermissing.

De zon begon langzaam te zakken over de horizon terwijl de lokale politie arriveerde bij de plek waar Peter en Emma radeloos rondliepen, nog steeds roepend naar Sophie. Agenten in uniform en detectives in burger stelden vragen, verzamelden details en begonnen een georganiseerde zoektocht in gang te zetten.

Peter en Emma werden naar het politiebureau gebracht, waar ze ondergedompeld werden in een wervelwind van formaliteiten: verklaringen afleggen, beschrijvingen geven van Sophie, en angstig wachten op elk stukje nieuws. Hun gedachten waren een warboel van hopeloosheid en schuldgevoel, zich afvragend of ze iets hadden kunnen doen om dit te voorkomen.

Buiten begon het te schemeren toen de eerste berichten over de vermissing van Sophie de lokale gemeenschap bereikten. Buren en toevallige voorbijgangers boden hun hulp aan, in de hoop dat hun ogen een glimp van het meisje hadden opgevangen. Een groeiende menigte verzamelde zich rond het politiebureau, sommigen fluisterend en anderen openlijk hun steun betuigend aan Peter en Emma.

Terwijl de nacht viel, voelden Peter en Emma zich verloren in een wereld die hen plotseling vreemd was geworden. Ze werden omringd door goedbedoelde woorden en knikkende hoofden, maar de leegte van Sophie's afwezigheid was verstikkend.

Binnen in het politiebureau probeerden rechercheurs een profiel van Sophie op te bouwen: haar favoriete kleur (blauw), haar speelgoed (een versleten teddybeer genaamd Max), en andere details die hen konden helpen haar op te sporen. Elke seconde voelde als een eeuwigheid terwijl ze wachtten op elk stukje informatie dat hen dichter bij hun vermiste dochter zou brengen.

In hun hart wisten Peter en Emma dat de komende uren cruciaal zouden zijn. De nacht was gevallen, en ergens in het donkere, onbekende landschap van de Provence dwaalde Sophie rond, verloren en alleen.