Bordonun Sevdası

38.Bölüm

Keyifli okumalar dilerim...

Sabah gözlerimi açtığımda bir an nerede olduğumu idrak edememiştim. Doğru ya , korktuğum için buraya gelmiştim. Sol tarafıma baktığımda Alparslan yoktu. Yataktan kalktığımda yavaş adımlarla evin içinde gezindim. Mutfaktan gelen yemek kokusuyla birlikte yüzümde bir tebessüm oluştu.

Mutfağa girdiğimde tezgahta bir şeyler ile uğraşan sırtı bana dönük olan Alparslanı gördüm. "Günaydın."diye seslendim kapının yanından gülerek.

Hemen bana dönerek "Günaydın canım. İyi uyuyabildin mi?"

"Hayatımda uyuduğum en güzel uykuydu."dedim memnun bir şekilde.

"Buna sevindim işte."dedi gülerek. "Hadi kahvaltı hazır."

"Elimi , yüzümü yıkayıp geliyorum."dedim dedim ve lavaboya gidip hızlıca işlerimi halledip çıktım.

Mutfağa geldiğimde Alparslan da çayları dolduruyordu. O da oturunca kahvaltımıza başladık.

"Sabah Özlem aradı beni."dedi Alparslan.

"Hiii , Özlemi unuttum ben." Dedim gözlerimi açarak.

"Merak etmiş seni evde göremeyince."

"Ayy , kızacak valla bana."dedi cayimdan bir yudum alırken.

"Bir şey olmaz merak etme."dedi güven vererek.

"İnşallah. Ee, bugün ne yapıyoruz?"Dedim hevesle.

"Sen ne istersen."

"Alışverişe çıkalım mı. Belki bir şeyler alırız evimiz için."

"Olur güzelim." Dedi gülerek. Sevinçle ellerimi çırptığımda  hızlıca kahvaltımızı yaptık.

"Güzelim ben buraları hallederim. Sen git hazırlan istersen."

"Yardım ederdim."

"Gerek yok. Ben hallederim."

"Tamam o zaman. Ben çıkıyorum. "

Evden çıktığımda hızlıca kendi evime girdim. Kapıyı kapatıp arkamı döndüğümde elinde oklavayla bana bakan bir adet Özlemle karşılaşmayı beklemiyordum.

"Ödümü patlattin."dedim baş parmağımı damağıma vurarak. "Ne yapıyorsun anneler gibi?"

"Neden Alparslandaydın?"Dedi tek kaşını kaldırarak.

"Dün korku filmi izledik sonra eve gelice sesler duydum korktum bende." Dedim omuz silkerek.

"Baak sen."dedi oklavayla eline vurarak. "Bana neden haber verilmiyor?"Dedi kıçıma bir tane geçirerek.

"Napıyon be deli?"Dedim yerimden zıplarken.

"Cevap ver!"

"Unuttum."dedim masumca.

"Demek unuttun."dedi ve elindeki oklavayla veni kovalamaya başladı. Hemen salona kaçarken o da arkamdan geliyordu. "Aklım çıktı gerizekali seni görmeyince!" Diyerek peşimden koşuyordu.

Salondan çıkıp odama gittim. "Özür dilerim."diye bağırırken pek te umursuyor gibi durmuyordu. Kendi odama geçtiğimde en sonunda pes edip ona döndüm. "Bence medeni bir şekilde bu konuyu halledebiliriz."

"Ben medeni değilim."dedi oklavayı bana doğru sallayarak.

"Off , Özlem. Unuttum sadece ne var bunda?"

"Ne mi var. Sorumsuzluğuna diyecek lafım yok. Bir şeyler yazar insan demi?"

"Özür diledim ya. Valla böyle sorumsuz davranma bir daha."dedim dudaklarımı bükerek.