Total Eclipse

•Chapter 42•

Ετοίμαζα τα πράγματα μου. Εκείνος ξαφνικά μπήκε μέσα, με ένα τσιγάρο να κρέμεται απαλα στα χείλη του.
" Τι κάνεις ;", με ρώτησε, γέρνοντας το λεπτό κορμί του επάνω στην πόρτα
" Φεύγω..."
" Τι ; Φεύγεις ; Και εγώ ;"

Γυρησα και τον κοίταξα. Ξέσπασα σε γέλια.
" Συγνώμη αυτό δεν θέλεις ;"
" Είσαι τόσο τρελή.", μου είπε γεμάτος λύπη, " με τρομάζεις..."
" Ε για αυτό λοιπόν θα φύγω και εγώ. Να μην σε τρομάζω, κρίμα είναι..."
" Κρίμα είσαι εσύ. Ενα κινούμενο γιγάντιο κρίμα. Κρίμα!"
" Κρίμα ναι...", ήθελα τόσο πολύ να κλοτσήσω την βαλίτσα που εφτιαχνα, να την σκίσω. Μα τα χέρια μου δεν μου το επέτρεπαν.

" Αντίο...", πλησίασα απελπησμένη την πόρτα, αρχησα να τρέμω...
" Μη φύγεις..."
" Σταμάτα...", ξέσπασα σε κλάματα, αρχησα να ουρλιάζω, να θέλω να τα σπάσω όλα, να τα δυαλήσω. Η φωνή μου έκλεισε. Γονάτισα κάτω κι αρχησα να σφαδάζω, δεν μπορούσα να σταματήσω. Μου άρεσε κιόλας.
" Νίνα ;"
"Μην πεις τίποτα...", είχα χάσει στα λογικά μου, " τίποτα...", είχα δολοφονήσει άνθρωπο!, " τίποτα..."
" Σε παρακαλώ ηρέμησε...", τον άκουγα που έκλαιγε μα δεν μπορούσα να τον δω. Όλα γύρω μου σκοτείνιασαν.
" Πάρε αυτό...",  έπιασα στα χέρια μου το πιστόλι που είχα σκοτώσει τον Μπουράκ, " πάρε το όπλο..."
" Τι ;", τον άκουσα να ουρλιάζει πιο πολύ και από εμένα, " τι είπες ;"
" Πάρε το όπλο και σκότωσε με..."
" Πάψε...", άκουσα τα βήματα του να τρέχουν τρομαγμένα, είχε απομακρυνθεί από κοντά μου..., "πάψε , Νίνα..."
" Πούστη...", με τα μάτια μου θολά και σκοτεινα, τον πλησίασα στα τυφλά μέσα στο δωμάτιο, αναζητώντας τα αμαρτωλά χείλη του, τα αμαρτωλά χέρια του, τον αμαρτωλό λαιμό του, " είσαι ενάς πούστης! Το ξέρεις ;", κρατούσα σφυχτα το πιστόλι στα χέρια μου, " απαντά μου, το ξέρεις ;"

Τον άκουσα να βγαίνει έξω απ'το δωμάτιο. Έπρεπε να τον προφτάσω.

Όρμηξα ουρλιάζοντας έξω απ'το δωμάτιο, όπου έπεσα πάνω σε μια σκιά που κάλυπτε το οπτικό μου πεδίο. Τον καταπλάκωσα. Εκείνος προσπαθούσε να μου ξεφύγει. Όχι, δεν θα τον άφεινα.
" Σε παρακαλώ μωρη τσούλα, σκότωσε με..."
" Σήκω από πάνω μου..."
" Σκότωσε με είπα !", ένιωσα ολόκληρο το στόμα μου να πέρνει φωτιά, την οποία προσπαθούσα να σβήσω, " ΣΚΟΤΩΣΕ ΜΕ ΡΕ !"
" ΟΧΙ!"

Τον άρπαξα φρενιασμένη απ'τα μαλλια. Πως τολμάει ; Πως τολμάει να μου στερεί το δικαίωμα να πεθάνω. Θέλω να πεθάνω, γαμω !

Τον έσυρα μέχρι το σαλόνι. Σαν άψυχη κούκλα. Είχε σταματήσει να αντιστέκεται. Σαν να ήταν παραδωμενος μόνο σε εμένα. Μόνο σε εμένα. Κοίταξα μέσα στα δακρυσμένα του μάτια. Το έντονο γαλάζιο τους χρώμα έλαμπε ακόμη πιο πολύ. Ήταν ολόφωτο σαν το φεγγάρι, σαν ένα φιλόξενο σπίτι με ανοιχτα παράθυρα, σαν ένα πυροτέχνημα πάνω από μια μικρή βαρκούλα. Ενας εξόριστος άγγελος, ένας άγγελος που είχε κατέβει απ'τα σύννεφα κι αναζητούσε καταφύγιο εδώ στην γη, στην αγκαλιά μου. Συγχώρεσε με, συγχώρεσε με που δεν θα στο δώσω.

Έστρεψα το πιστόλι που κρατούσα προς το κεφαλή του. Στα μάτια του έβλεπα τον πανικό. Στα υπέροχα μάτια του. Άκουγα την ανάσα του να τρέμει, το στήθος του να σφίγγεται, τα κρυστάλλινα βλέφαρα του να κλείνουν, σαν να με εγκλιπαρεί απ'τη μια να το κάνω.

Πάτησα την σκανδάλη, βλέποντας το πάνω μέρος του κεφαλιού του να καλύπτεται από παχυα αίματα κάτω στο χαλί. Ένας ματωμένος άγγελος. Δεν έβγαλε άχνα.

Άφεισα ένα δυνατό ουρλιαχτό, νιώθοντας πως θα χάσω τις αισθήσεις μου...

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ.