Üçüz Derken | Tamamlandı

25.Bölüm 🧚🏻‍♀️

Cem

Karşımdaki denizi izlerken düşüncelerim ile boğuşuyordum. Kendimi boşlukta gibi hissediyorum ve canım yanıyor. Günlerden pazar ve saat üçe geliyor. Tek başıma sahilde oturmuş denizi izliyorum. Hayatım eski haline dönmüşken o adam yine gelmişti. Çocukluğumu katleden, annemi mahveden o adam yine geldi.

Babam...

Onu babam olarak görmüyorum. Baba kelimesini hak etmiyor. O hiçbir şeyi hak etmiyor. Yanımda hareketlilik hissedince oraya döndüm. Kaan gelmişti. Bir şey demeyip önüme döndüm. Birkaç dakika sessiz kaldıktan sonra konuşmaya başladı.

"Karadeniz'de gemilerin mi battı? Bu ne hal ?"

Derin bir nefes aldım. Ona dönüp "Kaan şu an konuşmak istemiyorum. Lütfen." dedim. Konuşacak halim yoktu. Dibe batmış gibiyim.

Kaan kaşlarını çattı.  "Cem. Ne oldu ? Bir derdin varsa anlat. Belki yardımım dokunur." dedi samimi bir sesle. Burukça gülümsedim. Kaan gerçekten iyi bir dosttu. "Keşke ama kimse yardım edemez." Babam hayatımdan tamamen çıkmadan rahat bir nefes alamam.

Kaan omzumu sıktı. "En azından anlat ve rahatla. Korkutuyorsun. Seni böyle görmeye alışık değilim." Ellerim ile yüzümü sıvazladım. Anlatsam rahatlar mıyım ? Denemekten zarar gelmez.

"Babam geri döndü. " O bana anlamsızca bakarken konuşmaya devam ettim. "Annem ve babam 5 yıl önce boşanmıştı. Aslında annem ile severek evlenmişler. Ben doğana kadar da mutluymuşlar ama ben doğduktan sonra değişimiş. İçkiye, kumara başlamış. Her gece sarhoş geliyormuş. " Konuşmakta zorlanınca derin bir nefes aldım. "Annem hep alttan almış. İçinde hep umut vardı. Düzelir diye ama öyle olmadı. Aksine ben 11 yaşındayken annemi dövmeye başladı. Annem kaç defa polise gitti ama hep kurtuldu. Daha fazla dayanamayıp boşanma davası açtı. " O gün gözlerimin önüne gelince gözlerim doldu. Annem için , ablam için, benim için çok zor zamanlardı. Herkes bize sırt çevirmişken biz üçümüz ayakta duramaya çalışıyorduk.

"Babam çıldırdı ve annemi bıçaklamaya çalıştı. " Kazağımın kolunu çekip yara izimi gösterdim. Dirseğimin birkaç santim yukarısında bıçak izi vardı. O günler geride kalmıştı ama izi bir bir ömür boyu benimle kalacak. "Ben engel oldum. Bir şekil boşandılar ve babam yurt dışına kaçmıştı. Annem bir yıl boyunca toparlanamadı. Ablam ile hep yanında durduk. Bizimle ilgileniyordu ama içinde bir burukluk vardı. Daha önce boşanmadığı için kendini suçladı. Neyseki o günleri atlattı." Kaan dolu gözlerle "Ben ne denir bilmiyorum. Peki Selim amca ? O ?" dedi.

"Annem bir yılın sonunda Selim abi ile tanıştı. Selim abi o kadar iyi biri ki ? Annemin hayat enerjisini geri getirdi. Tabi annem başlarda çekiniyordu. Babamdan sonra birine güvenemiyordu. Selim abi onun yaralarını sardı. Ben 9. Sınıfa geçerken evlendiler. 3 yaşında küçük bir kız kardeşim var." deyip güldüm. Onu çok seviyorum.

Selim abi babamın hissettirmediği duyguları hissettiriyor. O gerçekten iyi bir baba. Yüzüne karşı baba demedim ama başkalarının yanında babam diye bahsederim. Öz babamın bizde açtığı yaraları tek tek sardı. Onun hakkını asla ödeyemeyiz.

"Cem ben özür dilerim. " Anlamsızca Kaan'a baktım. "Geçen seneki kavga yüzünden." diye mırıldandı. Onun hiçbir suçu yoktu ki. "Asıl ben özür dilerim. Kavga etmemeliydim ama o gün yine babam gelmişti. Annemden özür dilemek için. Çok dolmuştum. Onca yaptığı şeyden sonra hangi yüzle özür diliyordu ? Aniden sana patlamıştım."

Hayatımda en pişman olduğum anlardan biriydi.

"Sen ve Peri benim ilk arkadaşlarımsınız. Sizin yeriniz bende hep ayrı. " Babam yüzünden özgüvenli bir çocuk olamadım. Hep sessizdim. Bu yüzden okulda kimse benimle arkadaşlık kurmazdı. Kaan ve Peri benimle konuşan ilk kişilerdi. Dostluğu, arkadaşlığı ve sevgiyi ilk defa onlarla tattım.