Just You And Me Baby |Taekook

1

**

Annemin beni korkutan bağırışıyla
Sıçrayarak uyandığım yatağımdan doğrulup yorganı ful üzerime çekerek kamufle olmaya çalışmıştım.

"Jungkook! Kime diyorum ben? Kalksana artık oğlum gitmemiz lazım!"

Yorganın içinde güçlükle nefes almaya çalışırken yorganın ucunu biraz açıp derin nefes aldım. Neden illa bende gelmek zorundaydım ki? Odamda kalıp yatmak varken annemin zoruyla biryerlere sürüklenip duruyordum.

Odamın kapısı aniden sertçe açıldığında nefes almak için açtığım yorganı hızla başıma kadar çekip örttüm. Adım sesleri yaklaşırken gözlerimi yumup büyük başarısızlığımla uyuyormuş gibi durmaya özen gösterdim.

Aniden yorganın üzerimden çekilip atılmasıyla kıpırdamadan durmaya başladım. "Uyumadığını biliyorum tatlım ve kalkmak zorunda olduğunu biliyorsun." Annemin sesiyle beraber içimden dualarımı okurken uyuduğuma inanıp gitmesini istiyordum.

Hiç cevap vermeden hala duruşumu koruyorken birandan karnımda hissettiğim ellerle hızla gözlerim açıldı. "Seni yalancı tavşan demek anneyi kandırmaya çalışırsın ha?!" Biranda gıdıklamaya başlayan annem yüzünden nefesim kesilip, gülmeye başladığımda ellerinden kurtulma  çabasına girmiştim.

"Ya anne! Y-yeter! Ya-yapma tamam g-gelicemm!" Karnımdaki ellerin çekilmesiyle rahatlarken karşımda sinsice sırıtan anneme sinirle baktım.

"Aferin benim bebeğime söz dinle böyle." Sinirle derin nefes alırken yüzüne bakıp şirince sırıttım. "Anne bak ne hatırladım bugün beni Jimin çağırmıştı benim hemen çıkmam lazım sen gidersin teyzeme"

Hızla yataktan kalkıp montumu askılıktan aldığım gibi çıkacakken annem kollarını göğsünde birleştirmiş çattığı kaşlarıyla sinirle yüzüme bakmaya başlamıştı.

"Jungkook yoksa Taehyungla yinemi kavga ettiniz! Ayrıca yalan söylemeyi kes. Jiminle konuştum ben hiçte akşam için bir planınız olduğunu soylemedi. Hazırlan şimdi, gidiyoruz." Sinirle gözlerim dolmaya başladı. Gitmek istemiyordum işte niye anlamıyordu? yine Taehyung un söylemlerine maruz kalıp üzülmek istemiyordum. Ayrıca daha sabah kavga etmiştim onunla şimdi gidersem annemle teyzem bizi tekrar barıştırmaya çalışacaktı.

Odamın kapısı açılıp kapanırken arkamda kalan dolabıma adımlayıp içinden mavi bir kot pantolunuyla beyaz bir tişört çıkardım. Üzerimi giyinip dişlerimi fırçaladıktan sonra aynada dalgalı uzun saçlarımı biraz düzeltip oflayarak telefonumu alıp odadan çıktım. Merdivenleri inip sokağa çıktığımda hâlâ annem hazırlanıp çıkmamıştı evden.

Annemin evden çıkmasını beklerken ne ara geldiğini bilmediğim Soojun yanımda bitmiş gülümseyerek önüme geçmişti. "Naber Jungkook? nereye böyle? Seni bize davet ettiğimde  hasta olduğunu gelemeyeceğini söylemiştin?" Evet okulda yanımdan ayrılmayıp yılışıkça yapışıp kalmasın diye kendimi kötü hissettiğimi söylemiş, yanlız kalmak istediğimi kabaca yüzüne söylemiştim.

Ama yinede laf anlamıyordu işte, yapışıp kalıyordu. Sahte bir gülümsemeyle yüzüne bakmaya başlamışken elini omzuma atmış zaten yakınımda değilmiş gibi dahada yanaşmıştı. "Hâlâ daha hastayım Soojun ayrıca teyzenlere gidiyoruz. Bak hatta annemde geldi gideyim artık sonra görüşürüz!"

Hızla elini omzumdan çekip arkamı döndüğüm gibi annemin gelip bindiği arabamıza binmiş, arabayı çalıştırmasıyla birkaç sokak ötedeki eve gitmeye başlamıştık.

"Jungkook biliyorsun baban bir süre yurt dışında işlerini halledeceği için gelemeyecek, bende yarın babanın yanına gidiyorum. Okullar kapanınca senide gelip alacağım. Ama bu süre içinde teyzenlerde kalırmısın? Evde tek olunca korkarsın." Annemin tek solukta konuşması bittiğinde şokla yola odaklanmış anneme döndüm.