Caim of Serenity

Epilogue

" 'Nak, uwi ka rito sa bahay, nagluto ako ng paborito mong ulam." saad ni Mama sa kabilang linya.

She called just to invite me for dinner. Sakto dahil pauwi na rin ako at tinatamad akong magluto sa condo.

"Sige po, Ma." sagot ko at inipit ang phone sa pisngi at balikat ko. "Mag aayos lang po ako ng gamit at pupunta na diyan. Nakauwi na rin ba sila Tobi?"

"Pauwi na rin ang mga 'yon, hintayin na lang namin kayo ng Papa niyo. Bilisan niyo at baka lumamig naman ang ulam, hindi masarap ito malamig na." pagpapaalala nila sa amin.

Pagkatapos noon at binaba na nila ang tawag at nagpatuloy na ako sa pag-aayos ng gamit. Iniayos ko sa pwesto ang desk name plate ko dahil nagulo ito sa dami ng papers na pinirmahan ko kanina.

Ar. Cien Sereńe Clemente
Head Architect

As I to it, I felt nothing but proud of myself. As I reminisce about my old self, realizing that I used to imagine this adult life back then. I created a plan only in my mind that at the 26th year of my life, I must be married, have my own house, and bring back all the sacrifices of my parents-in short, already living my life to the fullest.

Ang layo ko pa, pero ang layo na.

"O tara na, ibaba mo muna 'yung mga gamit mo," saad ni Mama at humalik sa pisngi ko. Kakapasok ko lang ng bahay, medyo natagalan ako dahil traffic sa ginagawang kalsada dito sa amin.

"Bibili ka ng motor? Eh, driver license nga wala ka pa, kahit man lang ''yung students." narinig ko saad ni Tobi sa bunso naming kapatid.

She is currently studying in Manila, only months before she graduates. She has an apartment there but she frequently comes here to check for our parents. Clingy siya sa magulang namin kaya mahirap sa kaniya na hindi makauwi kahit isa araw sa loob ng isang linggo sa bahay. Pero nahihirapan siyang mag commute dahil maliban sa mainit at hassle ay madalas traffic pauwi rito.

"Hindi nga 'yan marunong mag bike, motor pa kaya." singit ko at umupo na sa hapag.

"Itigil niyo na 'yan, pag-usapan na lang namin ng Papa mo ang tungkol diyan Vera, ha? Pinatigil na kami sa pag-uusap ni Mama at nagsimula na kaming kumain.

Our family is simple and normal like others. We have an all-rounder mom and a hardworking father who has been a security guard ever since I was born until I graduated college. He also spent his following hours being a motorcycle taxi driver.

Just to help them, I pushed my dream to be an 'Iskolar ng Bayan' even though my parents were against the idea of it. Kahit na libre ang tuition fee at malaki ang mababawas nito sa gastusin namin, naaabala sila sa pressure na dala nito sa akin, at sa layo ng distansya ng bahay at ng school sa akin.

Besides all the doubts, I made it with Latin honours. I live on my younger self's dream and fulfil the promise to myself that I should make it. Dahil kung hindi ko magagawa iyon, sino pa?

All of that hard work was seen on where I am now, crossing out all the things on my bucket lists one by one.

Pagkatapos naming kumain ay inayos ko ang groceries na binili ko bago pumunta rito. I want to spoil my parents now dahil doon na lang ako makakabawi sa kanila. Hindi ko pa sila mabibigyan ng apo dahil ni-boyfriend nga ay wala ako, kahit crush ay wala din!

Noong natapos na ay kaunting chikahan lang sa kanila at nagpaalam na akong aalis. Lumalalim na ang gabi at delikado na mag drive. Kailangan na rin nila magpahinga kaya sinigurado ko munang nakatulog na sila Mama bago ako umalis.

"Alis na po ako, good night. Matulog na po ha?" humalik ako sa pisngi nila at saka tuluyan ng umalis.

Somehow I felt sad, tumatanda na sila at unti-unti na nabawasan ang lakas na mayroon sila. Kaya hangga't maaari ay sinisikap naming magkakapatid na maging kumpleto sa tuwing tumatawag ang mga magulang namin sa bahay para kumain.

I drive home smoothly, it's because traffic calms down. Naghalf-bath lang ako at nagbihis ng pangtulog. Ramdam ko na hindi pa agad ako makakatulog kaya pumunta ako sa desk ko para magcheck ng kaunting files. Ramdam ko ang pagod pero buhay pa ang diwa ko.

Noong natapos ay lumipat naman ako sa couch at binuksan ang TV para manood. Ang kaso lang ay puro scroll lang ang ginawa ko, halos lahat na kasi ito ay napanood ko na, mapa-anime at kdrama. Maya-maya ay nakapag desisyon ako na patayin na lang ang TV at magbasa ng libro.

I get up from the couch and walk to my bookshelf to get my unfinished books. I opened it and started to read. I tried to focus but something was bothering me, I didn't even know what it was.

I already read the same paragraphs multiple times and I didn't comprehend every words it has.

"Ahh!" I groaned in frustration. "Ano na ba ang nangyayari sa akin? Kainis naman!" Ibinalik ko ang libro kung saan ito nakalagay.

Walang bagay ang nakakapagpaantok sa akin, ginawa ko na lahat! Ano pa bang kulang?

The idea of drinking milk might make me fall asleep but when I opened my refrigerator, it was empty. The box of milk is empty.

"Talagang sinusubukan ako ng mundo." nanggigil na ako dahil kailangan ko nang matulog dahil may trabaho pa ako bukas.

I decided to buy milk in convenience store downstairs. 24/7 naman iyon sa baba ng building ng condo ko. Deretso ang lakad ko patungo sa mga gatas at kinuha 'yon.

Noong nasa counter na ako ay di ko sinasadyang mapalibot ang mata sa loob ng convenience store at nakita ang fridge ng ice cream. Matagal na simula noong huli kong kain noon.

Back then, I used to eat those ice cream whenever I felt down or upset. But when I entered college, hindi na kinaya ng ice cream kapag nakatanggap ako ng line of 8 sa plates. Iniiyakan ko na lang.

"Wala na po, ma'am?" sagot ng staff sa cashier. Wait lang po, nagtatalo pa ako ng sarili ko, e.

I don't want to waste their time on me and I decided to get one ice cream from the fridge.

"Wait lang po," I said to them before I get one.

Kinain ko ang ice cream noong paglabas ko ng convenience store at umupo sa mga bench sa labas nito. I looked up at the sky. Ang daming stars at kitang kita ang kabilugan ng buwan. Malamig na rin ang hangin dahil siguro ay labas alas-dose na. Buti na lang nagsuot ako ng sweater.

Tahimik lang ako habang inuubos ang ice cream noong tumugtog ang isa mga kanta ni Taylor Swift. I have been a super fan of hers since I was young. That's why I easily recognise what song they played. That song used to be my favourite and comfort song.

I closed my eyes as I listened to it, humming at a lower volume. With the cold breeze of midnight and peaceful surroundings, I heard the low voice of a man singing along with it.

"Come morning light, you and I'll be safe and sound..."

I opened my eyes and I met the familiar dazzling eyes that I used to look at, back then. His eyes never change, it still has the same shine and bright after many years. Xavier's eyes never failed to make me fall into.

"Safe and sound, Cie."