Getekend Voor Het Leven

2 - Broer

Jinn
Ik wordt wakker en kijk de kamer rond. Ik heb even nodig om te beseffen waar ik ben, maar de realiteit dringt al snel tot me door. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik gemiste oproepen heb. Zou dat... Milo zijn? Mijn hart gaat sneller kloppen en ik krijg trillende handen. Ik moet terug bellen, ik heb al 4 gemiste oproepen. Ik klik op het groene hoorntje en bijna direct wordt er opgenomen.

Jinn ben jij dat?

M -milo?

Jinn gaat alles goed met je? Dit is zo lang geleden!

Milo ik heb hulp nodig het gaat niet goed!
Mijn stem trilt en ik begin zachtjes te huilen.

Rustig Jinn, vertel even rustig wat er aan de hand is.

I-ik ben ontsnapt aan p - pap... ik kan nergens heen nu, ik heb niks meer, niemand meer!

Jinn, ik kom je halen, je moet me straks vertellen wat er aan de hand is! Waar ben je nu?

Ik geef het adres van het hotel en hang op. Leeg staar ik voor mezelf uit. Dit was het dan, de eerste keer met Milo spreken na 4 jaar. Ik veeg mijn tranen weg en pak mijn spullen bij elkaar. Zonder te weten wat er allemaal gaat komen loop ik de hotelkamer uit en ga ik voor de ingang van het hotel zitten. Ik staar voor mezelf uit en bent diep in gedachten verzonken.

Jinn? Ben jij dat? JINN! Ik schrik en kijk op. Daar staan hij dan. Milo. Mijn broer. Ik sta op en mijn ogen worden waterig. Jinn, gaat het wel? Wat ben je mager en wat zie je er uit! Milo geeft me een knuffel en ik laat het toe, nog steeds niet wetend hoe ik moet reageren.

Kom Jinn, je gaat mee naar huis, dan kan je douchen en daarna vertellen wat er aan de hand is.
Ik loop zonder te zeggen mee met Milo en stap in. Het is ongeveer 5 minuten rijden naar zijn huis. Daar aangekomen stapt Milo uit maar ik blijf zitten in de auto. Kom je niet? Vraag Milo.
Milo... ik ben bang... Zeg ik. Milo kijkt me vragend aan. Waarom?
Je woont toch met die mannen in huis? Vinden zij het wel goed? En ik heb geen geld en geen huis ik heb niks meer. Mijn ogen worden weer waterig en ik kijk snel weg van Milo.
Jinn, je kent mijn maten nog niet maar geloof me, ze zijn echt aardig. Natuurlijk vinden ze het goed dat je komt. Loop nou maar mee dan kan je even douchen en kan je zometeen vertellen wat er aan de hand is.

Ik stap uit de auto en loopt mee naar binnen. Milo laat me direct de badkamer zien en ik stapt onder de douche. Roep me maar als je klaar bent!

Het warme water stroomt over mijn schouders, buik, benen, zo het putje in. Alsof alles van afgelopen jaren zo van mij af glijdt het putje in. Weg. Zou het echt over zijn? Zou het echt beter worden nu? Weer komen er tranen en ik laat mijzelf op de natte vloer zakken. Ik laat het toe, alle verdriet en boosheid en angst. Even lijkt het wel alsof ik helemaal niet meer besta maar alleen de emotie die in mij zit het overneemt. Dan hoor ik gebonk op de deur. Jinn, gaat het goed? Je staat al een uur onder de douche!
Milo zijn stem maakt mij wakker uit mijn gedachten. Ik sta snel op en draai de kraan uit. Tijd om te praten.

Na ongeveer anderhalf uur stap ik uit de badkamer. Milo? Milo ik ben klaar met douchen... roep ik zachtjes. Milo komt een van de kamers uit. Zo Jinn, voelt dat al beter? Ik knik.
Loop maar mee naar beneden dan stel ik je voor aan de andere jongens en moet je me daarna echt even bijpraten!

Ik loop achter Milo aan naar beneden. Op de bank zitten Matthy, Koen, Raoel en Robbie. Ze stellen zichzelf voor en ik ga naast Milo zitten. "Nou Jinn, vertel, wat brengt jou hier?" Vraagt Milo aan me.

Gespannen kijk ik Milo aan.
Nou uhmm. "Ik woonde nog bij pap maar dat ging niet zo, uhm, goed..." ik krijg weer tranen in mijn ogen en mijn ademhaling versneld. Nee shit niet nu.
"Hey, als je het niet aan ons allemaal wilt vertellen hoeft dat niet hé?" Zegt Robbie. Ik kijk hem met een glimlach aan. "Thanks"
"Milo, kan ik het tegen jou alleen vertellen?" Vraag ik hem. "Tuurlijk! Zullen we even naar boven gaan? Laat ik je direct de logeerkamer zien!"