When the Beat Drops (Chasing Celestine #2)

Chapter 43

CHAPTER 43

Boss

Natapos ang lunch na hindi ako nakakain. Dumating ang teacher pero hindi pa rin pumapasok si Karim sa classroom. Sinulyapan ako ni Donovan pero iniwas ko lang ang tingin sa kanya.

Malakas ang ulan, dinig na dinig ang paglagutok noon sa bubong, lalo na't nasa pinakataas na palapag ang grade ten sa building na 'to.

I wanted to text Karim where he is, but that would make me a hypocrite. Iniwan ko yung tao tapos tatanungin ko kung nasaan siya.

Pinatay ko na rin yung phone ko dahil kanina pa nagtatanong yung apat kung anong nangyari sa amin ni Karim dahil nakita nilang mag-isa lang akong bumalik. Gusto nila akong lapitan pero tulad noong grade five, binigay din nila sa akin yung gusto ko.

Five years with them... dito rin pala mauuwi ang lahat. I always keep pushing them away. Lalo na si Karim. Ang gusto lang naman niya ay mahalin, alagaan, at damayan ako. But I left him broken and in tears.

After the class, a few seconds after the teacher left, Karim entered the classroom. Basang basa siya sa ulan. His hair was messy, his eyes were swollen, and his hands were formed into a fist.

"Tangina, bro! Anong—"

Nilagpasan lang ni Karim si Donovan. His eyes searched for me but I shifted my gaze away from him.

Nagpaulan siya? Baka magkasakit siya! Ano bang iniisip niya at hindi man lang siya sumilong? Everyone in the class were silent. Tanging si Donovan lang ang naglakas loob na kausapin siya, pero sinamaan lang siya ng tingin.

"Phoeb—" He tried to approach me.

Pinatong ko ang mga bisig sa lamesa at sumubsob doon. Hindi naman niya na tinuloy ang paglapit sa akin.

The next days, I've been receiving chocolates and flowers from Karim. Yung sa unang beses na nagbigay siya, may nakasulat na,

Phoebe,

Alam kong mahal mo pa rin ako. But if you want to break up? Fine. Liligawan ulit kita. I'll keep chasing you until you get tired of running away and decide to come back to me instead.

Mike.

Pero hindi ko inuuwi ang mga iyon. I leave the classroom leaving those things on my desk. Pagpasok ko naman tuwing umaga, ibang klaseng tsokolate at bulaklak naman. Minsan, may sandwich din.

Hindi ako sumama sa kahit na sino noong Academy Day. Wala naman talaga sa isip ko ang pumasok ng school. Besides, my body was sore, vaguely remembering there were two guys who bought me last night and penetrated me at the same time. Hindi kasi agad tumalab yung droga na pinainom sa akin ni Tito Rubio.

Gusto ko lang magpahinga sa bahay pero naisip ko, ito naman na yung huling beses na mapapanood kong magperform ang Chasing Celestine. Baka rin paglipas ng panahon, baguhin na nila ang pangalan ng banda nila.

I was in time for their performance. Nang nakarating ako ay tinatawag na ang banda nila.

They set up their instruments on stage. Karim was wearing a black hoodie, with the hood on his head. Halos hindi na makita yung mukha niya. The five of them looked restless. Bukod kay Karim, isa si Kat sa pinaka-apektado. Halata sa mga mata niya na kulang din siya sa tulog tulad ni Karim.

Donovan started singing,

'Di man natin hawak ang tadhana
Ibubulong na lang kay Bathala
Na hanapin
Na hanapin
Ang bawat butil ng pagmamahal
Ng pag-ibig na magtatagal, kailanman