Getekend Voor Het Leven

4 - Pijn

Jinn

We zijn weer onderweg naar huis. Ik heb eigenlijk heel de dag een beetje op de bank gehangen en een film gekeken. Ik ben moe, geen idee hoe het kan want ik slaap echt veel. Mijn hoofd en lichaam laten me een beetje in de steek.

We komen aan bij Casa Del Huts en ik loop direct door naar mijn kamer. Ik voel me slecht. Ik weet wel dat ik de jongens kan vertrouwen maar ik voel me gewoon zo slecht. Ik ben bang voor mijn eigen gedachten en ik heb het gevoel dat alles wat er gebeurd is afgelopen jaren nu pas aan het doordringen is.

Ik loop naar mijn badkamer en pak mijn toilet tasje. De mesjes zitten er in. Ze staren me glinsterend aan. Ik heb al een week mezelf geen pijn gedaan... zal ik? Ach fuck it waarom ook niet. Ik pak een mesje en zet een klein sneetje in mijn bovenarm en nog een. En nog een. Langzaam spijbelt er bloed uit de wondjes. Niet diep maar net genoeg om even wat anders te voelen. Ik laat mezelf langs de muur naar de koude badkamer vloer zakken en sluit mijn ogen.

Dan gaat plots de badkamer deur open en daar staat Matthy.
"What the... Jinn wat ben je aan het doen?" Snel sta ik op en ik stroop mijn mouwen weer naar beneden. Ik merk dat ik rood wordt en probeer langs Matthy de badkamer uit te lopen maar hij pakt me vast. "Jinn... laat je armen zien" Matthy blokkeerd nog steeds de ingang dus ik heb geen keuze maar moet wel voor hem blijven staan. Hij pakt mijn armen vast en doet mijn mauwen weer ophoog. Matthy kijkt me met een glazige blik aan.
"Jinn, waarom doe je jezelf dit aan" Matthy trekt me naar hem toe en ik voel hoe tranen uit mijn ogen rollen.
"Ik voel me zo slecht Mat". Ik huil tegen zijn borst aan en Matthy wiegt me zachtjes heen en weer. "Sssst we gaan je helpen, het komt goed" fluisterd hij in mijn oor.

Na ongeveer 10 minuutjes duwt Matthy me zachtjes naar achteren.
"Kom we maken je armen even een beetje schoon". Ik laat het toe hoe Matthy met een lauw washandje mijn armen voorzichtig schoon veegt. Ik voel me stom. Nu is het geen geheim meer en gaan ze zichzelf sowieso zorgen maken.
"Ga je dit aan Milo vertellen..." Vraag ik Matthy. Hij knikt.
"Je mag kiezen, of ik vertel het of jij verteld het". Ik zucht. Ik ben bang dat Milo boos gaat worden of dat hij me niet meer in Casa Del Huts wilt hebben.
"Wil jij het doen" Vraag ik zachtjes. Matthy knikt.
"Ik vertel het hem straks".

Matthy helpt me naar mijn slaapkamer en kijkt toe hoe ik in bed ga liggen. Als ik lig komt hij naast me zitten.
"Jinn, we hebben een afspraak met de huisarts gepland voor je." Ik kijk Matthy met grote ogen aan.
"Waarom??"
"Jinn je hebt hulp nodig, je voelt je niet goed dat zien we allemaal en dat weet je zelf ook". Ik zucht. Hij heeft gelijk. Maar dan moet ik gaan praten over wat ik voel en dat weet ik zelf nog niet eens.
"Wanneer staat de afspraak gepland?" Vraag ik Matthy.
"Morgen om 11 uur, je mag iemand meenemen". Ik zucht weer.
"Mag Milo mee?" Vraag ik.
Matthy knikt. "Ik zal het hem vragen, ga nu maar even uitrusten".
"En Jinn.... kom gewoon naar ons toe als je jezelf slecht voelt goed?"
"Ik ga het proberen" zeg ik zachtjes
Matthy loopt mijn kamer uit en ik zak achterover in mijn kussens. Nu pas voel ik hoe moe ik ben. Ik sluit mijn ogen en val in een rustige slaap.

Matthy

Ik loop naar beneden, nog steeds in shock van wat ik net heb gezien. We hadden wel door dat het niet goed met haar gaat, maar zó slecht... Ze doet zichzelf pijn, heeft flashbacks, nachtmerries, en hoe ik haar gister zag zitten leek het ook wel of ze stoned was. Ik zag dat Milo het ook door had maar we hebben er niet over gepraat. Ik pak een glas water en Raoel komt naast me staan.
"Maatje gaat ie?" Ik zucht.
"Het is Jinn, ze doet zichzelf pijn...." Raoel kijkt me aan.
"Shit man, weet Milo het?" Ik schud mijn hoofd.
"Ik ga het Milo zo vertellen." "Morgen om 11 uur gaat ze naar de huisarts dus hopelijk krijgt ze dan hulp". Raoel slaat met zijn hand op mijn rug.
"Komt goed maatje, Jinn is in goede handen hier, we gaan haar helpen". Ik knik. Ik weet dat we Jinn gaan helpen. Hoe is alleen de vraag. Ze is beschadigd en je kan moeilijk jaren van fysieke en mentale mishandeling niet zomaar uitwissen. Maar we gaan ons best doen. Nu eerst naar Milo.