Getekend Voor Het Leven

5 - Huisarts

Jinn

Langzaam open ik mijn ogen. Ik heb een aantal seconden nodig om te realiseren dat ik weet niet in mijn eigen bed lig. Milo ligt nog naast me en snurkt zachtjes. Ik kijk op mijn telefoon.
06.43

Ik stap uit bed en loop naar de badkamer. Ik kan toch niet meer slapen. Ik poets mijn tanden en doe een klein beetje make-up op. Ik kijk naar mijn armen. De kleine sneetjes in mijn bovenarm staren me aan. "Meer" lijken ze wel te roepen. Ik besef me maar al te goed dat ik gister een keuze heb moeten maken die eigenlijk veel te lastig is. Hoe ga ik clean blijven terwijl de stemmen in mijn hoofd steeds luider worden?

Ik zucht en besluit om naar beneden te gaan. Er is nog niemand wakker en ik kruip in een hoekje op de bank. Ik probeer nog even mijn ogen te sluiten maar merk dat ik te wakker ben. Mijn hoofd draait al weer overuren. Ik denk terug aan de periode dat het leven nog goed was. Mam en pap woonden nog samen, Milo woonde nog thuis en er was liefde.

Het is alweer 6 jaar geleden dat pap en mam gingen scheiden. Mam wilde niks meer met ons te maken hebben en pap begon met teveel drinken en later ook met drugs. Milo ging 2 jaar na de scheiding weg. Ik geef hem groot gelijk, maar pijn deed het wel. Ik bleef achter bij pap. En met pap ging het steeds slechter. Ik heb nog geprobeerd om hem naar een therapeut te krijgen maar na 2 keer was hij daar al klaar mee. "Ze praat te veel" zei mijn pa als ik er naar vroeg. Nu ben ik degene die een terapeut nodig heeft....

Ik schrik op van Raoel die opeens beneden komt.
"Goedemorgen Jinn, je bent al vroeg" hoor ik hem zeggen terwijl hij naar de keuken loopt. Hij maakt een kop koffie voor zichzelf en gaat een paar minuten later aan de andere kant van de bank zitten. Hij slurpt van zijn koffie, iets wat pa ook deed. Ik zucht. Alles refereert naar pa. Ik ben er zo klaar mee.
"Gaat ie meis?" Vraagt Raoel. Ik kijk snel van hem weg en hoop dat hij niet ziet dat het huilen me nader staat dan het lachen.

Ik voel hoe Raoel naast me komt zitten en een arm om me heen slaat. Ik krimp een beetje in een van de onverwachte beweging.
"Oh sorry, ik wilde je niet laten schrikken". Verontschuldigd kijkt Raoel me aan. Ik schenk hem een kleine glimlach.
"Het is oke, je kan er ook niks aan doen" antwoord ik hem. Hij slurpt verder van zijn koffie en we zeggen beiden niks.

Zou Raoel weten van het snijden?
"Raoel..." "Wat heeft Milo allemaal over mij verteld? " Vraag ik hem.
"Hmm hoezo?" Vragend kijkt Raoel me aan.
"Nou gewoon, mag ik vragen toch?" Antwoord ik. Hij knikt en begint dan te vertellen.
"Nou, Milo heeft verteld dat je pa niet een hele aardige man was en je pijn deed." "Ook vertelde hij dat je daardoor niet zo lekker in je vel zit, maar gelukkig bent ontsnapt van jullie pa."
Ik knik. Ja dat klopt. Zou Milo dan toch niet meer hebben verteld.
"Was dat alles...?" Vraag ik nog een keer.
"Uhmm, ja, hij vertelde gister ook nog dat je jezelf pijn doet... maar geen details ofzo hoor" voegt hij er snel aan toe.
Ik zucht. Dus toch. Niet dat ik het heel erg vind maar het was mijn geheim. Mijn dingetje. Raoel kijkt me aan.
"Maar het is oke, je bent veilig hier en kan er over praten he".
Ik glimlach. "Ja dat zeggen jullie allemaal".
Hij lacht. "Sja, misschien is het dan nog wel waar ook".

Milo

Ik kom.beneden en zie Raoel en Jinn op de bank zitten.
"Goedemorgen" Probeer ik zo opgewekt mogelijk te groeten.
Ik loop naar de keuken om eten te halen. Hmm Raoel en Jinn. Interessant. Raoel is echt een goede gozer en eerlijk, als er iets is zou de eerste waar ik heen ga Raoel zijn. Ik pak een boterham en een kop koffie en loop ook naar de bank. Ik zie Jinn glimlachen. Dat heeft Roelie goed voor elkaar.

"En Jinn, klaar voor straks? " Vraag ik haar.
Ze knikt. "Ik vind het wel spannend" antwoord ze. Arm kind.
"Snap ik, maar het komt goed." Antwoord ik haar. Ze glimlacht en staat op.
"Ik ga even omkleden".
"Prima", antwoord ik haar, "ik roep je als we vertrekken".