Getekend Voor Het Leven

6 - Praten

Jinn

"Jinn, wordt je wakker?"
Langzaam open ik mijn ogen. Ik zie Robbie naast me staan. "We gaan eten, kom je?" Vraagt hij nog een keer. Langzaam probeer ik overeind te komen. Direct wordt ik weer duizelig. Shit. Ik zit op de rand van de bank en iedereen zit al aan tafel. Ik probeer op te staan maar ben bang dat ik omval. Wat heb ik mezelf toch weer aangedaan...

"Zal ik even helpen?" Vraagt Matthy lief. Ik glimlach naar hem.
"Ja dat zou fijn zijn". "Ik ben toch nog best duizelig". Matthy helpt me overeind en voorzichtig lopen we naar de eettafel. Ik zie macaroni op tafel staan. Lekker, maar eigenlijk kan ik niet aan eten denken.

"Zo Jinn, beetje bijgekomen al?" Vraagt Koen lachend. Beschaamd kijk ik naar beneden. Ik herinner me nog vaag dat ik de woonkamer in wagelde begin de middag. Wat zullen ze wel niet gedacht hebben van me.

"Laten we het daar nu niet over hebben Koen" Zegt Raoel. Schat dat hij is. Robbie schept eten op en ik krijg een vol bord macaroni voor me.
"Ik voel me eigenlijk niet zo lekker, mag ik naar bed" Vraag ik zachtjes.
"Jinn je hebt vandaag nog niks gegeten en je was knockout vanmiddag, je gaat gewoon eten" antwoord Milo. Ik kijk hem aan en zie dat hij serieus is. Met een zucht steek ik een hap macaroni in mijn mond.

Ik heb een half bord macaroni leeg gegeten en zit nu echt vol.
"Ik zit vol, mag ik stoppen" Vraag ik aan Milo die tegenover me zit. Hij knikt.
"Goed gedaan meis" Zegt hij lief.

De gesprekken aan tafel zijn best grappig en af en toe moet ik zelfs lachen. Ze hebben het over de meest gekke dingen en ik vraag mezelf echt af hoe ze soms op deze gespreksonderwerpen komen. Ze zitten ook allemaal weer al aan de bier. Helaas mocht ik geen alcohol van Milo. Eerst maar eens nuchter worden van mijn joints zei hij. Ik snap hem wel, maar ergens baal ik.

Milo Koen en Raoel gaan straks uit. Ik had geen zin om mee te gaan en aangezien Robbie en Matthy toch thuis zouden blijven had Milo ook zin om even weg te gaan. Iets wat ik hem zeker gun. Even niet zijn zusje aan zijn hoofd. Ik voel me schuldig als ik denk aan Milo. Hij heeft afgelopen 4 jaar de tijd van zijn leven gehad, maar nu ben ik er opeens weer. Ik heb het idee dat hij af en toe ook moeite heeft met de situatie. Logisch maar dat doet me pijn om hem zo te zien. Ik ben soms ook nog boos op hem. Dat hij mij achter liet bij pa terwijl hij wist wat de situatie was. Maar hij kon niet anders, dat weten we beide.

"Jinn, aarde aan Jinn"
Ik wordt uit mijn gepieker opgeschrikt door Matthy.
"Ja ben je weer bereikbaar?" Vraagt hij lachend.
"Sorry, ja, ik ben weer op aarde" antwoord ik hem.
"Ik vroeg of je een toetje wilde". Matthy kijkt me vragend aan. Ik heb wel zin in een toetje maar ik merk dat de stemmen rondom eten ook weer terug zijn. Zolang ik niet teveel eet gaat het prima, maar hele maaltijden en ongezonde dingen zijn wat lastiger.
"Hmm nee hoef niet" antwoord ik. Matthy blijft me aankijken. Ik kijk snel weg en wordt een beetje rood, bang dat hij mijn gedachten kan lezen. Dan draait Matthy zich toch om en pakt voor de anderen een ijsje.

Als iedereen zijn ijsje op heeft verdwijnt iedereen naar boven behalve ik en Milo. Ik ruim de tafel op en Milo gaat op de bank zitten.
"Kom je zo even zitten, ik wil nog even kletsen"
Ik zucht. Ik wist dat het ging komen na vanmiddag, maar zin heb ik niet.
"Kom zo, ruim dit even op" antwoord ik. Tergend langzaam ruim ik de vaatwasser in en ga dan toch maar naast Milo zitten.

Milo

Ze komt zuchtend naast me zitten.
"Ik weet waar je het over wilt hebben, sorry ik ben stom geweest" Zegt ze terwijl ze naast me neer ploft.
Ik glimlach.
"Stom was je inderdaad, maar ik snap dat het veel was vandaag" antwoord ik haar. Ze kijkt me van opzij aan.
"Ben je niet boos dan" Vraagt ze aan me. Ik zucht.
"Nee Jinn ik ben niet boos, ik maak me gewoon zorgen."