|AÇLIK|

ÖLÜM ÇAĞRISI

"Baba?"

Babamı yerde kanlar içinde görünce yanına koştum.

"K-kızım"

Hemen gömleğimi yırtıp babamın yarasına bastırdım ama kan bir türlü durmuyordu. Babama sarılıp konuştum.

"Kim yaptı bunu sana?"

Babam zorlukla ve acı içinde konuştu.

"A-Agony"

Babam gözlerini kapattı bu sözlerinden sonra, nabzına baktım hemen atmıyordu. Dünyam başıma yıkılmıştı. Ne yapacaktım şimdi ben? Bu babamın son sözleri olmuştu. Son sözleri katilini adıydı. Kim bilir kaç dakikadır burada böyle bekliyordur. babama daha sıkı sarılıp saatlerce ağladım. Tek varlığım, yaşama sebebim olan adam ölmüştü. Hemen telefonuma sarıldım birisine haber vermek istedim.

Ama benim kimsem yoktu ki benim yakınım olan kimsem yoktu...
Hepsi tanıdık ama aynı zamanda bir yabancı.

Adamlarımdan birisinin numarasını çevirdim.

"Alo patron?"

Sesini güçlü tutmak istedim.

"A-alo Ahmet benim şuanki bulunduğum konuma gelebilir misin? Canlı konumum sende vardı."

"10 dakika içinde geliyorum yakınlardayım zaten."

Telefonu kapatıp babama daha sıkı sarıldım. Bir yandan ağlıyor bir yandan intikam için yanıp tutuşuyordum.

15 dakika sonra...

Ahmet hâlâ gelmemişti bu işte bir iş vardı. Ayak sesleri geldi birden. Sesin geldiği yöne baktığımda Ahmetti ama yüzünde garip bir ifade vardı. Güvenilir durmuyordu tetikte olmam lazımdı. Çaktırmadan silahımı tuttum. Yüzüme güçlü duran ifade takınıp baktım. Olayları bile henüz çözememişken arkamda birisini hissettim. Hemen ayağa kalkıp silahımı arkamdaki kişiye doğrulttum.

Uzun boylu iri yarı bir adam duruyordu karşımda. Benden nefret edermişcesine bakıyordu. Bende ona aynı şekilde baktığımı fark ettim. Ortalarına geçip geriye doğru adımladım. Yeteri kadar geriledikten sonra silahı bir Ahmete bide yabancıya doğrultuyordum. Yabancı sırıtıp konuşmaya başladı.

"Babanın azrailiyle tanışmak istersin diye düşünmüştüm küçük hanım."

"Ne anlatıyorsun sen be! Seni burda doğrarım kimse elimden alamaz."

"Denesene küçük kız."

Ahmete döndüm ona sinsi bir gülüş attım. Ahmet ile konuşursam hem Agony hemde Ahmet ne yaptığıma pek dikkat etmezdi. Sesimi tehlikeli ve tehtidkâr bir tona getirip konuştum.

"Ahmet ailendeki herkese imzamı atmamı ister misin?"

Ne yapacağımı biliyordu ama rahattı. Beni hiç tanımamıştı anlaşılan. Silahımı indirip yüzümü normal bir ifadeye getirdim. Sanki şuanki yaşadıklarım çok normalmiş gibi. Ahmetle konuşmaya devam ettim.

"Çok rahatsın Ahmet."

Silahımı arkama götürdüm. Ahmette bana bakıyordu ne yapıyorum diye sonra sessizliğini bozdu.

" Sizin ayaklarınız altında ezilmekten bıktım!"

Ahmete alayla gülümsemeye başladım silahımı yavaşça yabancıya doğru arkamdan doğrultuyordum.

" Biz seni ezmedik Ahmet ayrıca sen bizim çalışanımızdın el bebek gül bebek yapamazdık."

Doğru hizayı aldıktan sonra vurdum.