I DON'T LOVE ANYONE

κεφάλαιο 3

Οι πρωινές ακτίνες εισβάλουν από τις ανοικτές κουρτίνες, το κινητό μου χτυπά και εγω με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου. Κοιτάω γύρω μου και η Demy είναι στο κρεβάτι της και κοιμάται, πιάνω στα χέρια μου το κινητό

''ναι..'' απαντώ

''μικρή ξυπνήστε..ερχόμαστε να σας πάρουμε θα πάμε για καφέ '' λέει γρήγορα και προτού προλάβω να απαντήσω το κλείνει .

Γρήγορα σηκώνομαι και προσπαθώ να ξυπνήσω την Demy ''σήκω έρχεται ο Niall'' φωνάζω και μέσα σε λίγα δεύτερα έχει ήδη σηκωθεί και βρει ρούχα

'' πάω να κάνω ένα μπάνιο και έρχομαι'' λέει γρήγορα και χάνεται. Όση ώρα κάνει μπάνιο εγώ έχω βρει τι θα φορέσω, ένα απλό κολλητό τζιν και μια άσπρη μπλούζα που πάνω της γράφει ''Don't Give Up''.

Χτενίζω τα ξανθά μαλλιά μου, και επιλέγω να τα αφήσω κάτω,κοιτάζομαι στο καθρεύτη και παρατηρώ ότι μοιάζω με τον αδερφό μου τελικά έχουμε και οι δύο γαλανά μάτια και είμαστε ξανθοί, παλιότερα μας περνούσαν για δίδυμα. Η Demy επιτέλους είναι έτοιμη, ο Niall μόλις μου έστειλε μήνυμα ότι μας περιμένουν

''έχουμε πολλά να πούμε'' μου ψιθυρίζει στο αυτί πριν φτάσουμε στα αγόρια, το βλέμμα της δεν έχει φύγει από τον αδερφό μου.

''καλώς τες'' με αγκαλιάζει

'' καλημέρα '' λέω και χαιρετώ τα υπόλοιπα αγόρια

''θα πάμε για ένα καφέ'' μας ανακοινώνει και ξεκινάμε για την καφετέρια.

Λίγα λεπτά αργότερα φτάνουμε σε μια σχετικά μικρή καφετέρια,

'' πάμε εκεί'' δείχνει ένα τραπέζι.

Εγώ κάθομαι δίπλα στον Louis και τον Liam ενώ πιο δίπλα οι υπόλοιποι.

''τι θα πιείτε; '' ρωτάει ο Liam
''περιμένουμε και τον Harry και μετά'' απαντά ο Zayn

'' να φανταστώ πάλι δεν κοιμήθηκε ''συμπληρώνει ο Louis και τα αγόρια γελάνε

''τι στο καλό λένε; τι εννοούν δεν κοιμήθηκε και εμένα γιατί με πειράζει;'' σκέφτομαι από μέσα μου

''Επιτέλους'' αναφωνούν τα αγόρια και κοιτάνε τον Harry που έρχεται προς το μέρος μας

''Καλημέρα'' βγάζει το μπουφάν του και κάθεται απέναντι μου ''που ήσουν;'' τον ρωτάει ο Niall κλείνοντας του το μάτι ''στο κρεβάτι μου και κοιμόμουν, ξανθέ '' λέει και όλοι γελάνε εκτός από μένα και την Demy . Ο σερβιτόρος έρχεται να μας πάρει την παραγγελία μας , μένω τελευταία ''ένα χυμό'' λέω ''θέλετε κάτι άλλο; '' ρωτάει και δεν έχει σταματήσει να με κοιτά και να μου χαμογελά , πρέπει να το παραδεχτώ είναι αρκετά όμορφος

''ναι εσύ να φύγεις και να φέρεις την παραγγελία μας'' πετάγεται ο Harry επιθετικά

''ναι σε λίγο θα είναι εδώ'' φεύγει , γυρίζω το βλέμμα μου και παρατηρώ ότι ο Harry με κοιτά θυμωμένος ''τι στο καλό ;τι του έκανα πάλι ;'' αναρωτιέμαι, δεν δίνω σημασία και γυρνάω στον Louis .Ο σερβιτόρος από πριν φέρνει την παραγγελία μας και αφήνει εμένα τελευταία, κάτω από το ποτήρι μ υπάρχει ένα χαρτάκι μένω έκπληκτη και χωρίς να το δουν οι άλλοι το παίρνω και το ανοίγω

~Γεια ξέρω δεν είναι ο καλύτερος τρόπος αλλά αν θέλεις κάλεσε με σε αυτό το νούμερο,θα ήθελα να σε γνωρίσω~ αν και είναι περίεργος τρόπος προσέγγισης, το διαβάζω και τον κοιτάω, μου κλείνει το μάτι, και τότε ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου αλλά αμέσως χάνεται όταν βλέπω τον Harry όχι μόνο θυμωμένο αλλά να σφίγγει τις γροθιές του και να με κοιτά με ειρωνεία.

''έρχομαι'' λέει απότομα και σηκώνεται, κατευθύνεται σε ένα άλλο τραπέζι που κάθεται μια παρέα κοριτσιών, η μια από αυτές μόλις τον βλέπει σηκώνεται και τον αγκαλιάζει , εκείνος την φιλάει και εκείνη την στιγμή εγώ αρχίζω να νιώθω περίεργα .

Μια ώρα αργότερα δεν έχουν σταματήσει να σαλιαρίζουν, ''επιστρέφω'' ανακοινώνω και κατευθύνομαι προς τον σερβιτόρο, ''γεια'' τον πλησιάζω

'' μισό λεπτό'' αφήνει τον δίσκο κάτω ''ήρθα για να...ξέρεις...'' χάνω τα λόγια μου ''κοίτα απλά δεν ήξερα πώς να σου μιλήσω γιατί ο φίλος σου ήταν έτοιμος να με φάει '' γελάει '' για αυτό σου έδωσα το κινητό μου. Είμαι ο Jason '' τείνει το χέρι του προς τα εμένα

'' Allison , χάρηκα" δίνω και εγώ το χέρι μου ''είμαι καινούργιος εδώ, ξεκινάω φέτος '' φαίνεται αγχωμένος ''και εγώ είμαι όποτε αν θέλεις θα μπορούσαμε να βρεθούμε για να εξερευνήσουμε επιτέλους αυτήν την ζούγκλα'' με κοιτάει με απορία ''ζούγκλα ε?'' γελάει ''ο μπαμπάς μου λέει έτσι το πανεπιστήμιο ''εξηγώ

'' ωραία, όταν θέλεις απλά κάλεσε αυτό το νούμερο. Θα χαρώ πολύ. ''μένουμε να κοιταζόμαστε όταν η φωνή του αδερφού μου ακούγεται.

''πρέπει να φύγω, τα λέμε'', γυρίζω την πλάτη μου και φεύγω, αλλά πρώτα ''και δεν είναι φίλος μου'' του ανακοινώνω και τον βλέπω να ανακουφίζεται και να χαμογελάει .

''επιτέλους αρκετά περιμέναμε'' φωνάζει ο Harry και σηκώνεται ''μικρή φεύγουμε'' λένε τα παιδιά. Αφού μαζεύουμε τα πράγματα μας φεύγουμε,

''και την επόμενη φορά, δεν θα σε περιμένουμε '' μου λέει επιθετικά ο Harry και προχωρά πιο μπροστά.

Τι πρόβλημα έχει αυτό το παιδί πια;

Το ξερω ισως να ειναι μικρο, βαρετο, χαλια αλλα βλεπω οτι ισως να μην σας αρεσει και πολυ, γενικα. Η συνεχεια σας υποσχομαι θα ειναι ακομα πιο ωραια για αυτο αν θελετε ψηφιστε και σχολιαστε, ειναι σημαντικο για μενα..Δεν θα σας κουρασω αλλο αν θελετε και σας αρεσει διαβαστε την ιστορια και σχολιαστε για να ξερω..:) :)

σας ευχαριστω...