ki ben,
Kendimi öldüremediğim her başka gün adına
Ruhumun bir parçasını öldürdüm
Size sığınamadığım her başka gün
Bir hayal uğruna ağladım
Karanlığa her düştüğümde
Yok olmayı arzuladım
Var olmak istedim önce
Gülün istedim,
Soytarısı oldum küçük ama soğuk evimizin
Soytarısı oldum küçük ve huzursuz evimizin
Güldüm biliyor musun
Kaygılarım yokmuş gibi, herkes gibi
Herkesten çok güldüm hatta
Gülün istedim
Belki gülersek unuturduk
İlk yalanımı söyledim belki altı belki yedi yaşımda
Yalnızlık nedir öğrendim
Sizi değil kendimi suçladım
Gülün istedim
Elinizi tuttuğumda
Size güvenirdim
Sığınabileceğimi sanardım
Yanlışmış tüm sanrılarım
Korkar oldum nefesinden
Sonra korku gitti
Soytarılığı bıraktım
Kendi küçük hayatımın
En büyük yanlışıydım
Her gitmek istediğimde daha çok kaldım
Haksızlığa uğradığımda
Size güvenmemeyi öğrendim
Haksızlık sizdiniz zaten
Sorguladım çocuk yaşımda
Benim yüzümden
Benim mi yüzümden?
Özür dilerim,
Ben bi çocuk oldum
Hepinizin hayatında
Yumru oldum
Atamadığınız
Son söz dedim
Size son kez anlatmak istedim
Ve de ilk kez
Beni zaten dinlemediniz
Yaşımı idrak edemeyeceğim bir yaşta öğrendim
sizin yanınızda ağlamamayı
acı çektiğimde sızlanmamayı
Acı çektim,
en çok senin yüzünden
Kimselere anlatmadım merak etme
Senin yerine ben utandım
Keçeli kalemlerimin heyecanını kaybettim
Arabalı terliğime kızdım
Kendime kızdım
Küçük arabalı terliğim
Ben de küçüktüm
Miniciktim bir zamanlar
Seni izlediğimde
Sana teşekkürlerimi yazıyor olmak isterdim
Ben de bıraktığın yaraları değil
Milyon senaryo kurdum
Senden kurtulduğumuz
Çiçek bahçeleri hayal ettim senin olmadığın
Senin olmadığın her yer bahçe gibiydi zaten
Ne yazık ki sevdim seni
Acıdım sana
Değer verdim
Ben de istedim senin doğum gününü kutlamak
Ama sen hep lanet ettirdin doğduğun güne
Ben sana sesleniyorum
Duyuyor musun
Ben mahvoldum
Senin yüzünden
Aranızda bir köprü oldum ben
Üstüne basıp, ezip geçtiğiniz.
Neler hissettirdin bana
Her gördüğüm haberde korktum başımıza gelir mi diye
Her ses yükselmesinde endişelendim
Değerimi sıfırla çarptım ben
Senin küfürlerinde
Korkum ve vicdanım öfkemin gerisinde kaldı
İyileş istedim
Öfken dinsin
Öfken öfkem oldu benim
Mahvettin beni
Miniciktim
Bir güldürdün iki ağlattın
Bekledim, bekledim, bekledim
O kadar çok bekledim ki seni
Sen kendin istedin bu nefreti
Bir kere özür dileseydin bu kadar kinlenir miydim sana
Suçladım kendimi
İlkokula bile gitmezken
O gün acıkmasaydım da
O canavara dönüşecek miydin?
Bana sorduğunda hocam
Hayır, dedim
İnanmadı sanırım
Ben inandı sanmıştım
Belki de acıdı bana
Korktuğumda
Sana sarılamadım
Çünkü sen benim korkularımdın
Kırık dökük her şey
Belki bu ev de biliyor bizi
Anlıyor sanki
O bile çöküyor üzerimize yavaş yavaş
Hasta ve yaşlı
Yaslı bir vücut gibi
