Embracing Imperfections (JHS#1)

CHAPTER 5

Nobody was born ugly. It was just the society that is so toxic, and judgemental. And in order for them to respect you, is you must need to put yourself in what they call, STANDARD.

Naiiyak akong unti-unting dinampot ang mga nagkalat na pagkain ko.

Kumikirot ang aking puso sa tuwing maririnig ko ang kalabog sa aking paligid. Lahat sila ay pinagmamasdan lamang ako. Walang lumapit, at walang pilit na tumulong sa akin.

"Stop that, freak!" One of the bullies shouted in dismay.

Hindi ako nag-aksaya ng oras para pansinin lamang ang mga kutya at name-calling nila sa akin. Pilit ko pa rin na pinulot ng paunti-unti ang mga nagkalat na piraso ng pagakain na inorder ko.

I need to get away as soon as I can.

"I said stop that!" A loud groan was again heard. Mabilis siyang lumapit sa pwesto ko at hinila ang aking buhok.

Napaangat naman ako sa kanya dahil sa malakas ang kanyang pagkakahila. Masakit iyon at parang bibigay na ang aking anit dahil sa malakas niyang paghawak roon.

"Don't pick up more mess, Vanessia." May diin niyang ani kasabay ang paghigpit muli sa pagkahila ng aking buhok. "Because you are one."

Her words felt like a knife slowly making way to my aching heart. And without any more strength to fight, tears slowly made its way out my eyes again.

Why do I have to suffer like this?

What did I do wrong?

Was being alive a mistake?

If not, why do I feel like it?

I closed my eyes, slowly embracing this cruel fate of mine. I guess I really need to face this. Ya, ito na lang palagi, wala nang magbabago pa. Wala na akong pwedeng gawin. Tama naman sila eh.

But I still can't help it.

Why does the world need to be cruel? In order for me to live, do I have to suffer like this?

"WHAT DO YOU GUYS THINK YOU'RE DOING?" a masculine voice suddenly barged in, slowly filling the entire canteen with its loud voice.

Pikit ko pa rin ang aking mga mata, ngunit kilala ko kung sino siya.

"Isaiah..." I heard murmurs all over the place. Mahina iyon, ngunit naririnig ko pa rin.

"WHAT TO YOU THINK YOU ARE DOING?" He repeated, now hearing and feeling his anger by the way he asked.

"I-Isaiah, you are not a part of this to meddle with!" One of the bullies defended as I hear her voice crack.

Katahimikan.

Hindi na sumabat pa si Isaiah, ngunit rinig ko ang kanyang malalakas na yabag habang unti-unting papunta sa gawi amin.

The next thing I new I was being pulled by him. Away from those bullies that were harassing me just now.

Dahan-dahan ko namang iminulat ang aking mga mata at sinilip kung ano ang mga nangyayari.

I was beside Isaiah, while the bullies and the other students, were looking at Isaiah with disappointment and disbelief.

"W-What are you doing, Isaiah!?" The girl that pulled my hair earlier raised her voice at disappointment. "Why are you protecting her!?"

"Because she doesn't deserve this." he replies as he says it with authority.

The girls didn't respond, and madly shook their heads. Hindi din sila makapaniwala sa mga nangyayari. A famous hot young boy is protecting a loser like me? Hah. I also can't believe this is happening.

With a hint of irritation and anger, one of them stared at me, rolling her eyes as she signaled her girls to retreat. She turned are backs at us, and so did her minions. They are to lose this. But for now.

"Are you okay?"

Napalingon lamang ako sa aking gilid noong may naramdaman akong nagsalita.

I smiled at him as I slowly nodded. "Yeah."

Relief passed his face, but still scanned me from head to toe, and seeing stains in my shirt made one of his brows raise.

"No, you 're not." He said as he quickly grab my arm and slowly walked. "Magpalit ka."

I didn't talk as I remained speechless while following and catching up in his steps. Masyadong mabilis, pero alam kong nag-aadjust rin siya para magkasabayan kami sa paglakad. Mabilis naman naming tinahak ang hallway ng walang usap-usap, o kibuan man lang. At sa hindi nagtagal ay nahinto kami sa mga hilera ng lockers.

Nakita ko ang bahagya niyang pagpunta sa isang pinto at binuksan niya iyon. Palihim ko namang sinilip ang kanyang ginagawa. Nasa pinakadulo nakalagay ang kanyang locker, at pansin ko pa lamang sa pagbukas noo'y madaming mga letters o di kaya'y mga regalo o kung ano-ano pa ang bumungad sa kanya.  Kung hindi man ako nagkakamali ay sa kanya yung binubuksan niya.

Maya maya'y lumapit na siya sa akin habang may dala-dala na isang shirt.

"Here, gamitin mo ito." he said as he slowly lends me the shirt he has. Pinagmasdan ko naman iyon.

It was a basic white shirt na sa uniform namin, ngunit panglalaki iyon, at medyo malaki sa aking size.

"H-ha?" Taka akong umiling. "Wag na."

But instead, he slowly reached my hand and slowly placed the shirt he had been holding.

"I won't take no as an answer." anito sabay tingin sa akin.

I was taken aback and couldn't respond properly. Hindi ko alam ang aking gagawin. Tatanggapin ko nga ba? O hindi. Nakakahiya naman kung tatanggapin ko, pero mas nakakahiya rin an tatanggihan ko.

Nakakunot ang noo akong napaisip an ikinangisi naman niya.

"Take it." he said as he turns his back at me, ready to leave.

Hindi na talaga ako nakapag-angal noong dahan-dahan na talaga siyang naglakad papalayo sa akin. Wala sa sarili ko lamang na pinagmasdan ang anino niyang papalayo ng papalayo sa akin.

Napatingin muli ako sa shirt.

Wala na akong choice.

•'•

"Juarez, number 1," Marahang pagbasa ni Jaia habang tutok sa damit na suot ko. "Pero mas number one sa puso ng isa diyan." Hagikhik pa nito sa sarili.

Buang.

Nahihiya naman akong napaismid sa aking kinauupuan, kagat-kagat ang daliri, habang nakatakip sa baba.

Hays. Jersey pala yung binigay niya sa akin. White na t-shirt nga pero jersey pa din! Parang pang special gatherings ng grupo nila ang suot ko ngayon, at nakakahiya!

Mas lalo pa nga akong nahiya dahil sa mga masasamang tingin nila sa akin! Oo nga naman, bakit ko ba sinuot ito!? Pwede namang magpalamon ako sa pride 'di ba? Pero kase, ang bansot ko din tingnan kapag may dumi ang damit ko. Mukha na nga akong bansot, mas madagdagan pa talaga iyon!

"Uy, nice." Taka akong napabaling noong makita ko ang isa kong kaklase na lalaki, habang nakangising pinagmasdan ang shirt na binigay sa akin.

Nakanguso akong nag-iwas ng tingin, at pilit na iniwas ang paningin sa mga sulyap sa akin ng iba.

Oo na. Suot ko na. Wala ng maggagawa pa.

"Hays, ang swerte mo talaga bi-ep-ep," Muli ay rinig ko ang pagsalita ni Jaia. "Sana ay wag ka niya talagang saktan."

Bigla na lamang kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Ano ba ang ibig niyang sabihin?

_ _ _ _ _