Taş

Ben bir taşı kaldırmak zorundayım ve tam bu anda bunu yapıyorum. Bu taş çok büyük ve ağır ama ben yine de hep aynı yerde aynı şehirde aynı mahallede aynı sokakta aynı dükkanın önünde bunu yani bu taşı kaldırıyorum. Ellerim tam olarak havada değil veya zorlanmıyorum çünkü artık ellerimi unuttum. Taş ağır demiştim değil mi? Evet ağır ama bana göre ağır değil. Sanırım olayları en baştan almam lazım.

Her gün gibi sabah kalktım kahvaltımı yaptım ve okula doğru yola çıktım. Her zamanki gibi aynı pastaneye adımımı attım. Güzel bir sandiviç yerken her şeyi unuttum sanki. Masadan kalktım hesabımı ödemeye giderken bir anlığına dünyadan koptum ve uzay boşluğunda sürüklenmeye başladım. İlk önce Ay'a sonra Uranüs'e ve de Venüs'e yolum düştü. Orada yeni insanlarla tanıştım.

Kasadaki kadınla uzun uzun konuştuk ona benimle uzaya gelmek ister misin dedim ama hayır ben daha 5 dakika önce oradaydım dedi. Ben de yoluma devam ettim. Okula geldim. Okuldan çıktım ve dediğim gibi bu hikaye sadece oradan uzakta olan dükkanın önünde geçiyor yani okula giderken de aynı zamanda o taşı kaldırıyordum ve bilemiyorum belki de daha öncesine gitmeliyim. Doğduğum günde doktor elime bir oyuncak verdi kendimi o anda bağlantımı koparmış hissettim. Anaokulunda elime bir şeker verdiler. İlkokulda bir kalem işte şimdi de bir taş. Kasadaki kadın verdi sanki orada olmam veya durmam gerekiyormuş gibi hissettim ve artık oradayım ama taş olmadan olmaz dedi. Yarın elimde taşla güneşe gideceğim. Sonra taşla kumsala gideceğiz belki kasiyer kadın da gelir. ve hata şu an oradayız en azından taş bir kil olsaydı böyle düşünebilirdim.

***

Tekrardan kalktım yüzümü yıkadım direkt pastaneye gittim kasiyer hanım taşımı verdi bu sefer oturayım dedim ve taşa sordum. Beni düşüncelerinle beslersen uyuyabilirsin dedi. Uyudum ve tekrar kalktım ama bu sefer pastanede uyandım sonradan gidip sandiviçimi aldım yemeye başladım. Sonradan kasiyer kız beni uyandırdı.

***

Merhaba, benim adım taş. Ben bir taşım ve insanların düşüncelerinde yaşarım. Yaşadığım insan ne kadar hapsolmuşsa ben o kadar özgürümdür. Bu sefer kasiyer kadından doğdum ve hayır ben aşk değilim ben sadece takıntılı obsesif düşünceler bütününün fiziksel yansımasıyım. Sahibimin aksine ben çok rahatım çünkü o beni hep taşıyıp Uranüs'e ve Venüs'e götürüyor. Ben ne isem o değilim sanırım en açıklayıcı tanımım bu olurdu.

***

Merhaba ben kasiyer kadınım ve maalesef ki bir adım yok. Evet evet... size de günaydın. Dediğim gibi iletebilecek her hangi bir hikayem veya düşüncem de yok sadece bir kasiyerim. Geçenlerde bir adam geldi hiçbir zaman ki gibi sandiviçini istemedi ve ben de günaydın siparişiniz hazır demedim bu hikayeye daha fazla zarar veremem görüşmek üzere!

***

Geçenlerde yolda yürürken taşıma yeni bir arkadaş edindim insanlar konuşup tartışıyordu. Bendeki en büyük taş onları yedi ve ben de buna göz yumdum.

***

Uyanmaya çalışırken ağırlığın altında daha da ezildiğimi hayal ettim ama bunu bana benim değerli taşım yapmazdı değil mi. Çünkü benim taşım sadece beni korumayı amaçlıyordu. Yani sanırım öyleydi

***

Hayır ben o taş değilim ve ezilen adam da benim sahibim değil sonuçta o caddeden herkes bir sandiviç için geçmiştir en azından diğer taşlar bana öyle söylüyor.

***

Sanırım nihai sonra yaklaşıyorum çünkü bugün kasiyer kadın taşımı beslemem için bana sandiviçimi vermedi ve ben de taşım zayıfladıktan sonra şunu düşündüm eğer ki taşım olmasaydı daha özgür olur muydum?

***

Biz dünyadaki herkesin birleşmiş zihninin fizikselleşmiş ağırlığıyız dedi rüyamdaki ses herkes ağlarken unutmayasın derken toplanmış taşlar. Dünya ikiye bölündü taşlar ve insanlar olarak. Taşlar savaş açtı ilk ama açmadı. İnsanlar cevap verdi ilk ama aslında vermedi. Bne ve taşım tek ayrılmayanlardık çünkü ben orada beklemek zorundayım ben hep aynı yerdeyim farklı yerlerdeyken bile. Taşlar kazandı mı bilmiyorum. İnsanlar kazandı mı bilmiyorum. Ortada bir savaş var mı taşım bana hiç söylemedi o yüzden bilmiyorum. 

Evet kasiyer kadın kazandı.

***

Bir gün tekrardan uyandım.