KADERDEKİ AYAZ

BÖLÜM 1-BENİM KADERİM

Hani olur ya bazen yaşamınızı sevmez neden ben herkesten farklı yaşıyorum diye düşünürsünüz.Başkalarının yerinde olmak istersiniz.Ama elinizden hiç şey gelmez.Kimsenin elinden birşey gelmez.Çünkü,ne siz ne de ki bir başkası kader denen şeyi değiştiremez.Bir insanın karakteri onun kaderidir.Nereye kaçarsan kaç 3 şey seninle gelir ‘’gölgen,acın ve geçmişin’’kaderinse zaten seni orada beklemektedir.Kaderinizi değiştiremezsiniz ama hayatınızı değiştirebilirsiniz.Her bir insanın hayatında onu çok üzen,yıpratan ve ağlatan olaylar olmuştur.Herkesin de derdini anlatabileceği,dertleşebileceği biri ve ya birileri vardır.İşte bende o yok.Ben kendi dertlerimi kendi sıkıntılarımı içimde yaşıyorum.Hep mutlu gibi görünsem de aslında çok yanlızım.Zaten her ağlayan üzgün değildir tıpkı her gülenin mutlu olmadığıgibi.Hiç aşık olmadım.Hiç sevildiğimi hiss etmedim.Hiç arkadaşım olmadı.Hiç ilgigörmedim ben.Beni gerçekten seven beni ben olduğum için seven birini hiç tanımadım.Acaba birgün beni gerçekten seven biri çıkacak mıydı karşıma?Bu sessiz,suskun,yaralarla dolu kaderimde bir ayaz çıkacak mıydı?Herkesin derdi herkesin sorunu farklıdır.Boşuna dememişler ‘’Herkes aynı geceyi yaşar ama herkesin karanlığı farklıdır                      

Merhaba ben Kader 17 yaşındayım.Babam asker olduğu için sık-sık taşınıyoruz.Bugün de yeni bir yere taşındık.Şehir çok büyük ve kalabalıktı.Trafik çok yoğun evler çok büyüktü.Şehrin adı Istanbuldu.Daha önce yaşadığımız şehirlerden hiçbiri bu kadar bükük değildi.Uzun bir yolculuk sonunda eve geldik.İkikatlı,havuzlu ve çok büyük bir evdi.Bahçede rengarenk çiçekler vardı.Eve girdik ve eşyalarımızı yerleştirdik.Akşam yemek yerken babam bu şehirde biraz fazla kalıcağımızı söyledi.Ayrıca yeni okulumun kaydını yaptırdığını ve yarın okula başlıycağımı söyledi.Odama geldim.Saat 19:37’yi gösteriyordu.Telefonumla biraz vakit geçirdikten sonra yorganı üzerime çekip düşünmeye başladım.Yarın yeni okulumun ilk günüydü.Yeni şehir,yeni ev,yeni okul,yeni hayat,yeni yaşam.Bildiğim tek birşey vardı.Buraya da alışacaktım.Aslında böyle yaşamak,sık-sık taşınmak bana çok zor geliyordu.Ama yapacak birşey yoktu bu da benim kaderimdi.Zaten ben hayatı önemsemiyorum sadece kaderimi yaşıyorum.Sabah kahvaltıda babama bir telefon geldi ve acil çıkması gerekti.Şoför ve korumalar da evde olmadığı için okula  yanlız gitmek zorunda kaldım.Telefona bakarak yolda yürüyordum.Yolu geçerken korna sesiyle gözümü telefondan ayırdım ve yola bakıp bir çığlık attım.Arabayı süren son anda frene bastı ve araba durdu.Arabanın kapısı açıldı ve 17-18 yaşlarında uzunboylu bir erkek arabadan indi.Çok korkmuştum ve sinirlenmiştim.Hemen bağırmaya başladım:

-Neyaptığını sanıyorsun sen azdaha beni öldürüyordun?!

-İyi de benim ne suçum var yolu geçerken telefona bakan sensin?!

-Araba kullanırken yola bakmayan da sensin!

-Ya sen ne inatçı birisin ya!

-Off seninle uğraşamıyıcam zaten geç kaldım.

Diyerek büyük ve hızlı adımlarla okula geldim.Okul çok büyüktü.”Ben burda kesin kaybolurum”diye düşünerek okula girdim.Sınfımı öğrenip gittim ve sırama oturup ilk dərsin başlamasını bekledim.Nihayet zil çaldı ve herkes sınfa geldi ve derse başladık.5 dakika sonra kapı çaldı.Ben kitap okuyordum.Başımı kaldırıp bakmadım ama sesini duyduğumda hemen başımı kaldırdım ve onu gördüm.Yolds kavga ettiğim çocuk karşımdaydı.Yanım boştu ve hoca onu benim yanıma oturttu.Ders boyu hiç konuşmadık.Zil çaldı ve herkes sınıftan çıktı.Birtek o kaldı.Ben ve o.Bana baktı ve “adın ne?”diye sordu.”Kader”dedim gülümseyerek.”Ben de Ayaz”dedi gülümseyerek.Dersler bitti ve ben eve girmek için okuldan çıktım.Çok şiddetli yağmur yağıyordu.Yanımda şemsiye yoktu ayrıca üstüme giydiğim kıyafetler de çok inceydi.Eve daha çok yol vardı ve ben çok üşüyordum.Birden yanımda bir araba durdu ve”hadi atla seni bırakıyım”dedi.Bu Ayazın sesiydi.Çok üşüyordum ama babam beni tanımadığım insanların arabasına binmemem konusunda uyarmıştı.”hayır teşekkür ederim”diyerek yürümeye devam ettim.Pes etmiyor ve arabasını yavaş-yavaş sürerek yanımls ilerliyordu.Bana defalarca “gel bin” dedi.Bende defalarca “hayır” dedim.Arabayı durdu ve aşağı inip beni bindirdi.Kendi de soför koltuğuna geçip arabayı kullanmaya başladı.”Evin nerede?” diye sordu.”Evime kadar bırakmana gerek yok”dedim.”Çok inatçısın”diyip birdaha adresi sordu.Adresi verdim ve evin önüne geldik.”Teşekkürler yarın görüşürüz”diyip arabadan indim.Gülümsedi ve arabayı gazlayıp gitti.Çok karizmatik ve yakışıklıydı.Galiba....galiba ben hayatımda ilk defa azıcık da olsa birinden etkilenmiştim

1.bölüm sonu