Ara Bölüm 2

37 3 102
                                    

Herkese selam!

Bölümü yetiştiremediğim için, ara bölümle karşınızdayım. Umarım bu bölüm Bahar'ı daha iyi anlarız.

Bu arada perşembe atacaktım, ancak bugüne kadar bağlantı hatası yaşadım Wattpad sağ olsun. Hatta, bu bölümü aktaracağım diye Wattpad'a canım çıktı. Hâlâ sorun yaşıyorum, ama Vpn'den atmaya karar verdim.

Bu bölümü, asla şansımız olmayan kız kardeşime ithaf ediyorum.🥺❤️ Seninle tanışamamış olsak da, eminim. Bir gün yan yana geleceğiz.

Keyifli okumalar!

Pamuk eller yoruma, oya!

---

---

Seren sessizce oturuyor, yemeğini yiyordu. Annesi yanı başında, kızını izliyordu. Kızı yaklaşık beş yaşına gelmiş, ailesinden memnun, iyi bir okulda okuyandı. Daha doğrusu, eve sürekli gelen öğretmeni vardı ve aynı zamanda bir de dadısı vardı, ona adabı öğreten.

“Anneciğim,” dedi. “Yemeğimi yedim. Elinize sağlık.”

“Afiyet olsun kızım.” Diyerek annesi yanından kalkıverdi. Bugün derneğe gidecekti. Çünkü zengin kadınlar derneğe giderlerdi. Başka herhangi bir işleri yoktu. Zaten kocası işteydi, birkaç saate gelirdi. Kızı da dadısıyla beraber vakit geçirir, edep adap öğrenirdi.

“Ben evden çıkıyorum,” dedi Leyla.

"Kızıma iyi bakın, Madam."

Fransız kadın başını eğdi. “Elbette, hanımefendi.”

Leyla evden çıktı. Seren ise ne yapacağını bilmez haldeydi. Saatlerdir çatal, bıçak, kaşık tutmasını öğreniyordu. Bunlara neden ihtiyacı olacaktı? Büyüyünce kesinlikle annesi gibi olmak istemiyordu, dernekte de olmak istemiyordu. Sadece özgür olmak istiyordu. Diğer çocuklar gibi çıkıp oynamak, çocukları yakalamak, körebe oynamak…

İçten içe onlara o kadar özeniyordu ki. Annesi, “Bu kadar paramız olduğuna şükret,” derken Seren fakir olmak istiyordu. Fakir olmak ve sokaklarda oyun oynamak. Belki azıcık ekmekle karnını doyurmak ama yine de koşturmak.

Annesi ona bu imkanları sağlayamıyordu, daha doğrusu babası.

Babası da bunların hepsine karşıydı, Ersin. Çünkü ödü kopuyordu, Seren yıllardır tanımadığı kız kardeşini, ablasını görür diye ödü kopuyordu.

Ama kader, alın çizgimize yazılan ve asla değişmeyen o kadar gün gelecek, Bahar ve Seren’i yan yana getirecekti. Bunu ne Ersin, ne Leyla tahmin edebilirdi. Bahar ise babasıyla karşılaşacağı günü dört gözle bekliyordu, öfkesi geçen günler boyunca daha da fazla artıyordu.

KameramanHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin