Bu serüvenin sonu farklı.
Bu umut hikayesi. Umudun ışığı değil umudun ölümü, bu hikaye mutasyondan doğan ölümün hikayesiydi.
Onlar özeldi canavarlaştırılmayı haketmedi. Onlar, son nesildi. Kanar virüsünün etkisinin sonu, varyantın başıydı. Bu hika...
Yaptığım belki, saygısızca, edepsizce falan ama haklıydım. Ağzına hayır almayan usturupsuz kadına karşı çıktım. Sonum burası. Karanlık.
Gözlerim, karanlığa alışmak yerine çekiliyordu. Hiçbir zaman karanlığı ve siyahı sevmemiştim.
Burada kaç saat, dakika, saniye, salise kaldım bilmiyorum fakat tahminim iki gündür, üç, hatta tek gündür burada olabilirim. Kafayı yemek üzereydim.
Tek bir ışık hüzmesi bile yoktu. İçeride ne olduğunu bile bilmiyordum. Arada sesler duyuyordum.
Ama Burası o kadar kötü değil. Arkadaş bile edindim. İsmi peter pettigrew idi.
Evet o bir fare.
Çıldırıyorum
Adım sesleri işittim. Halisünasyon olduğunu sandım. Anahtarın kilit ile çevirilme sesiyle içimde sevinç ve kurtuluş doldu.
Üç gündür burdaymışım. Üç gündür yemek yemiyordum. Bir ara peter yemeği düşünsemde bu fikri aklımın en ücra köşesinde çürümeye terk ettim. O benim arkadaşımdı. Hem de normal bir fareye göre fazla büyük bir arkadaş.
Seren'i özledim.
Işık.
İçeri dolan ışık ile gözlerimi kapadım. Kolumdan sertçe çekilince inliyerek karşı koymaya çalıştım. Ağzımı kapatan el ile boğuk haykırışlarımla ses duydum. Duyduğum ses ince, çelimsiz şarkı melodisi olan birine aitti.
Seren
"rahat dur Laden."
Gözlerimi açtığımda. Işık yüzünden gözlerim yanıyor ve sızlıyordu. Buna rağmen Seren'i görmek daha cazip geldiğinden acısını umursamadan araladım.
Gördüğüm çehre; siyah küt saçlı, beyaz teni, karanlığa ters olan lacivert gözleri, minik burnu ve dudaklarıydı.
