Bunun 'Son' Olduğunu Düşündüm, Sadece Değişmiş Bir Türe Dönmek İçin

O Kötü Kadın Dirildi

Erkek başrol kötü adamdır, kötü adam kaçırılmıştır ve kadın başrol ise başka bir adamla evlenmiştir.

Peki bu romanın şu anki türü nedir?

'Korkunç bir melez...'

En azından artık buna romantik fantastik roman denemezdi.

Adeline gözlerini sıkıca kapattı.
Dolandırıcılık, kaçırma ve hapisle birlikte bu artık bir suç gerilim filmi miydi?

'Tek ortak noktam, hayatta kalma olasılığımın çok düşük olması.'

İster romantik bir fantastik filmdeki kötü kadın, ister bir suç gerilim filmindeki kurban olsun, bu rolün hayatta kalma şansı her zaman çok düşüktü.

'Ne hayat ama, cehennem gibi bir şey.'

Adeline kaçırılmış, bilinmeyen bir yerde kilitli tutuluyor ve geleceği bu dünyanın son kötü adamı olan deli bir adamın eline bağlı.

Geçmiş hayatında kayda değer bir günah işlememişti, peki şimdiki hayatı neden bu kadar berbattı?

'Lloyd'un beni kurtarmaya gelmesi pek olası değil. Hayır, gelmemeli.'

Shane'in kin dolu bakışlarını ve buz gibi tehditlerini düşününce, Lloyd'u bağışlayamayacağından şüphe etti.

Üstelik Lloyd aslında bir suikastçı olarak öne çıkabilecek biriydi; doğrudan savaşmaktan çok çevik ve gizli çatışmalara daha uygundu.

Peki şimdi ne yapmalı?

Adeline, uyuşuk zihniyle düşünmeye çalıştı. Belki de zamanını saklanarak, yiyerek ve düşünmeden oynayarak geçirdiği için düşünceleri iyi bir şekilde bağlantı kuramıyordu.

Aslında başlangıçta keskin bir çözüm yoktu. Adeline'in tüm kartları beş yıl önce kaybolmuştu.

'Çaresizce yalvarmalı mıyım? Gurur mideni doldurmaz. Yeter ki ben hayatta kalabileyim, o zaman ne olursa olsun.'

Gerektiği kadar diz çöküp özür dileyebilirdi ama sorun şu ki bu yöntem Shane üzerinde işe yaramayacak gibi görünüyordu.

Karnı ağrıyla karıncalanıyordu. Stres kaynaklı gastriti tekrar nüksetmiş gibiydi.

Zaten orada öylece yatıp beklemek hiçbir şeyi çözmezdi.

Hayatı için yalvarmaya kararlı olan Adeline kararlılıkla yataktan kalktı.

Genevieve sorunsuz bir şekilde içeri girdiğinden, kapının kilitli olmadığı anlaşılıyordu. Bunun sebebi Shane'in onu nerede koşarsa koşsun yakalayabileceğine olan güveni ya da tüm malikanenin gözetim altında olması olabilirdi.

Her iki durumda da, bu penceresiz odada daha fazla kalmak istemiyordu. Depresyona girebileceğini hissediyordu.

Ancak Adeline tam ayağa kalktığı sırada kapı tekrar açıldı.

Shane veya Genevieve olduğunu düşünen Adeline kaskatı kesildi. Diğer kişi de öyle yaptı.

"Aman tanrım."

İnce bir ses titredi. Adeline boğuk bir ses çıkardı.

"Anne..."

Annesi Markiz Emma Bertrand, Adeline'in hatırladığından çok daha zayıf ve güçsüz görünüyordu. Soluk ten rengi ve çökük yanakları onu bir hasta gibi gösteriyordu.

"Gerçekten, gerçekten sen misin, Adeline...?"

"......."

"Kızım Adeline!"

Emma öne atıldı ve Adeline'e sarıldı. Onu itemeyecek kadar güçsüz olan Adeline, annesinin çok fazla iterse yıkılacağını hissetti.

"Kızım... Kızım yaşıyor...! A-Adeline!"

"Anne...."

"Yüzünü göreyim, göreyim..."

Yanaklarını kavrayan elleri soğuk ve sertti.nnh Emma'nın parmak uçları, Adeline'in gözlerini takip ederken titreyerek, Adeline'in neredeyse gözyaşlarına boğulmasına neden oluyordu. Emma korkunç derecede zayıflamıştı.

Nefes alamayan, ne yapacağını bilemeyen Emma'nın arkasında üç tanıdık yüz belirdi.

Babası Gregory ve iki ağabeyi Patrick ve Jeff.

Ve arkalarından Shane ve Genevieve geliyordu. Shane'in sırıtan yüzünü görünce gerçekliğe geri döndü.

"Anne, bırak gitsin," dedi Patrick soğuk bir sesle.

"Aptalca bir şey yapıyorsun, Dük Blanchard," dedi Gregory, dilini şaklatıp burnunu sıkarak.

Öte yandan Jeff alaycı bir tavırla güldü.

"Bu kadar benzeyen bir kadını nereden buldun? Bize Adeline'in geride bıraktığı bir şeyi göstereceğini söylemiştin ve bu senin planın mı?"

"Kız kardeşimi kendi ellerimle gömdüm. Bu iğrenç bir eylem. Resmen..."

Shane, Genevieve'i öne çıkarırken şunları söyledi:

"Toprağa gömülen tabut boştu. Tabutun içine girdiğinde neredeyse ölmüştü. O zamanlar Azize'nin gücünün sınırı buydu."

Shane dudaklarını bile ıslatmadan, rahatça yalan söyledi.