ပူပြင်းပြင်း နွေရာသီတစ်ခုမှာ ကမ်းခြေကလာတဲ့
ပင်လယ်လေကြောင့်သာ နေရထိုင်ရအဆင်ပြေတာ။
ဒီလိုအချိန်ဆို ပင်လယ်ကမ်းခြေအနီးအနားကရွာလေးတွေဆီကနေ ကလေးတွေဆော့သံ၊လူကြီးတွေဝိုင်းဖွဲ့စကားပြောသံတွေက
ဆူညံနေလျက်။နေ့တိုင်းမြင်တွေ့နေရတဲ့ လှိုင်းလုံးကြီးတွေကလည်း ဘယ်တော့မှ မြင်တွေ့ရတာ ရိုးသွားတယ်ဆိုတာမရှိ။
"ဦးဦး ဒီနေ့ရော ရေသူမလေးနဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့
ကိုကိုအကြောင်း ပုံပြင်ပြောပြမှာမလား"
အရိပ်ရတဲ့ နှစ်ချို့ပင်ကြီးအောက်မှာ
ထိုင်ပြီး ကလေးအချို့က ပင်လယ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ပုံပြင်တွေကို အမြဲနားထောင်လေ့ရှိတယ်။
အဲထဲမှာ ဘယ်တော့ပြောပြောရိုးသွားခြင်းမရှိတာကတော့ ရေသူမတွေ အကြောင်းပဲ။
"မင်းတို့ နားထောင်ချင်ရင် ရေသူထီးလေးအကြောင်းပြောပြမှာပေါ့"
ဘယ်လောက်ပဲ ရေသူထီးလို့ အမှန်ပြင်ပေးပေး
ကလေးတွေက သူတို့ကြည့်ဖူးတဲ့ ရေသူမ
ကာတွန်းကားထဲက ရေသူမလို့ ထင်နေကြဆဲ။ဒါကလည်း ယုံတမ်းပုံပြင်တွေ၊ကာတွန်းကားတွေထဲမှာကိုက ရေသူမတွေအကြောင်းပဲရှိတာကို။
အိပ်ရာ၀င်ပုံပြင်တွေလို ဟိုးရှေးရှေးတုန်းကနဲ့ မစတဲ့
အတိတ်ကမှတ်ဉာဏ်တွေကို ပြန်တူးဆွရင်း....
***
"တော်ပြီ ငါ မူးနေပြီ ခဏလေညင်းသွားခံမှရတော့မယ် မဟုတ်ရင် အန်ထွက်တော့မယ်"
"ဒါဆိုလည်းသွား"
သူငယ်ချင်းကို လက်တကာကာပြရင်း
တစ်ယောက်တည်း ကျောက်ဆောင်တွေဘက်
ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ကမ်းခြေကိုအလည်လာရင်း လူငယ်သဘာ၀ ကမ်းခြေသဲသောင်ပြင်မှာ အသားကင် ပါတီလုပ်ကြ၊သောက်ကြ၊စားကြရင်း
ဘယ်နှစ်ခွက်မြောက်မှန်း မသိအောင် သောက်ပြီးနောက် ဂယူဗင်း ရေချိန်ကျော်သွားပြီမှန်းသိလိုက်ရတယ်။
ညဥ့်နက်နေပြီဆိုတော့ ကမ်းခြေမှာ လူကမရှိ
သလောက်ပဲ။ဂယူဗင်းက ကျောက်ဆောင်တွေဘက်ထွက်လာတာမို့လို့ လူက ပိုရှင်းနေတယ်။လှိုင်းသံတွေက မနက်ဘက်ဆို နားထောင်လို့ကောင်းပေမဲ့
ညဘက်လူခြေတိတ်နေချိန်မှာတော့ အနည်းငယ်ထိတ်လန့်စရာကောင်းတယ်။
