දුරුතු සඳ | 𝐀𝐑𝐓 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐋𝐈𝐍𝐆 ( ꪗɀ / ꪮ᭢ᦋꪮỉ᭢ᦋ )

36 වන පරිච්ඡේදය

" අයාන්... මේ දොර අරිනවා... "

" ප්ලීස් සර්... ආයේ එහෙම දෙයක් වෙන්නේ නැති වෙයි... සර් ප්ලීස් මේ දොර අරින්න "

" මේ දොර කඩන්න කලියෙන් ඇරපන් අයාන් "

" මට ටිකක් පාඩුවේ ඉන්න දිලා යන්න දරුවෝ... මට ප්‍රශ්නයක් නැහැ ටිකක් මෙහෙම ඉන්න දෙන්න "

දොරේ අගුල දාලා බාතෲම් එකට රිංගුව මන් බිත්තිය දිගේ පහලට රිට්ටුවා...

ඇරලා තිබුන කරාමෙන් වතුර ඔහේ බිමට වැටෙන්න අරගෙන තිබුනේ... බෙල්ලත් කඩාගෙන ම මන් ඔහේ ඒ දිහා බලන් ඉන්නැද්දි...

බිත්තියේ ඔලුව ගහා ගන්න හිතුන වාර ගාන මට ම මතක නැති වෙලා ගිහින් තිබුනේ සහන්සයි දශ්මිරයි දොරට ගහන්න ගත්ත නිසා...

ඒ දෙන්නා එක්ක කතා කරන්න තරම් සිහියක් මට නැහැ... මන් හොදින් ඉන්නේ ප්‍රශ්නයක් නැහැයි කියලා කොයිතරම් කිව්වත් මගේ හිත දැන් බිදිලා ගිහින් ඉවරයි...

ඇයි දරුවෝ එහෙම කෙරුවේ...

ඔයා සොරි සර් එක ඒ තරම් හිතලා කෙරුවේ නැහැයි කියලා සමාව ගත්තා නම් මන් ඔයාට බනිනවා ද...

එත් නැහැ නේ...

එත් ඇයි අර වගේ කතාවක් හිතුවෙවත් සහන්සගේ ගෙදර හිටියේ කියලා අනේ මන් ඒ පොඩි දරුවා දිහා වෙන ඇහැකින් බලලා වත් තියෙනවා ද...

ඇයි මට ම...

මන් අහන්නේ ඇයි දෙයියනේ මට ම දෙවල් සිද්ද වෙන්නේ... මන් මොන වරදක් කෙරුවාට ද මට මේ තරම් දෙවල් කරන්නේ...

ජිවත් උනා ඇති ද...

දැන් මේ දෙවල් හොදට ම ඇති... තිත්ත වෙලා ගිහින් තියෙන්නේ... මේ දෙවල් වල කෙලවරක් නැහැ...

අවසානයක් ගැවිලාවත් නැහැ...

කොහෙන් හරි මොනා හරි පැටලිලා ඇවිත් ඇගේ ඇලෙන්න බලනවා...

මට තවත් ඔනේ නැහැ...

මන් ආස නැහැ මෙහෙම ජිවත් වෙන්න...

ඇයි ජේසු ඔයා මට මේ තරම් දඩුවම් දෙන්නේ...

මන් මොකද්ද දෙවියනේ ඔබ වහන්සේට කෙරුව වැරැද්ද...

සති දෙකක් ඉරිදා පල්ලි නාව එක ද...

එක ද...

එකට ද මට මේ තරම් දඩුවම් දෙන්නේ ඔබ වහන්සේ...