Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yağmur, küçük yeğeni yazgı ile büsbüyük olan psikoloji kliniğine gelmişti. burada hem pedagoglar - çocuk ve ergen psikolojisi - hem de psikologlar çalışırdı.
yazgının anne ve babası, yani yağmurun ablası ve eniştesi bundan kısa bir süre önce olaylı bir şekilde ayrılmış daha sonra da boşanmışlardı. adliye pedagogundan aldıkları bir öneri ile de yazgıyı düzenli olarak bir pedagog'a getirmeye başlamışlardı.
artemisin bugün duruşma nedeniyle yazgıyı götürmeyecek olması nedeniyle bu minik görevi kardeşi yağmur üstlenmişti.
"hadi bakalıım, inelim artık. geldik."
yağmur arka koltuğa giderek yazgının çocuk koltuğunun kemerini açtı. yazgı hemen fırlayıvermişti aşağıya.
"buraya gelmeyi bu kadar sevdiğini bilmiyordum küçük hanım."
"ama teyzoş.. hızlı ol, şekerimi almaya gitmeliyiz!" yazgı yağmurun asıl sorusuna cevap vermese de yağmur güldü. "ne şekeriymiş bu?"
yazgı hızlıca teyzesinin elini tutarak yürümeye başladı. yağmur yazgıya ayak uydurarak hızlı hızlı onu takip ederken arabayı kilitlemişti.
içeriye geçtiklerinde yağmur kendi kafasında aynı ismi döndürüyordu.
"pedagog gözde yener, pedagog gözde yener."
fakat yazgı o an yukarı çıkmadı, içeri girdiği gibi hemen sola dönmüştü.
"yazgıcığım, yukarı çıkmamız gerekmiyor mu?"
"şeker alacağız dedim ya teyzoş!"
yazgı bir kapının önünde durdu. kapı yarı açıktı, bu yüzden içeride kimsenin olmadığını doğruladı kendi kendine yazgı.
erişkin psikolog tarık biberovic
yazgı, yağmurun bir şey demesine kalmadan hızlıca içeri girdi. yağmuru da tam olarak peşinden sürüklüyordu.
"günaydın tarık abi!" yazgı hemen yerinde zıpladı. karşıdaki beyefendi ise yazgıya hızla gülümsemişti.
"günaydın yazgıcığım, hoşgeldin."
tarık'ın bakışları birden yağmuru buldu. kim olduğunu bilmiyordu, ama iyi bir kadına benziyordu.
"tarık abi bak, benim teyzoşum. adı yağmur."
tarık hızlıca ayağa kalktı. hemen yağmur ve yazgının yanına yürümüştü.
