Yalandan Ölenler๋࣭ ⭑

๋࣭ ⭑⚝Giriş⚝๋࣭ ⭑

5 Haziran 2023

   Aysun birazdan ölecek.

   Henüz yarım saat geçmiş ve o çoktan denemeyi bırakmıştı. Karşımda düz bir şekilde, yüzünde hiçbir ifade olmadan yatıyordu. Gözleri gökyüzünde bir yere sabitli, üzeri kan içindeydi. Arada bir gözlerini kırpmasa belki de öldüğünü düşünebilirdim.

   "Böyle olsun istemedim," diye mırıldandım. Bana inanmayacaktı. Aklı varsa zaten bana inanmamalıydı. Başımı birkaç kez sinirle arkamdaki ağaca vurdum. Bacaklarımı olabildiğince kendime doğru çektim. Sürekli kıpırdanıp dursam da gözlerim Aysun haricinde hiçbir şeye değmemişti. Bir tarafım intikam duygusuyla tatmin oluyorken diğer tarafım ona yardım edebilmek için can çekişiyordu. "Bugün burada olmaman gerekiyordu." Saçlarımı bir kez daha çekiştirdim. Bitik bir haldeydim. Üzerimde savaş meydanından kalma bir yorgunluk vardı. Son bir ceset daha, ardından burayı terk edecektim.

   Aysun da öldükten sonra hayat benim için yaşanılabilir bir hale gelecekti. Sabah uyandığım zaman biraz hüzünlü ama yine de mutlu olacaktım.

   Ayağa kalktım. Bu sırada Aysun da gözlerini gökyüzünden, biraz aşağıda kalan eve doğru çevirmişti. Umursamadım. Elimdeki taşın ağırlığı tüm dikkatimi dağıtıyordu.

   "Aysun," dedim belki de son kez. "Bu hayatta her şeyin sevgiyle bir ilgisi var. Ve sevginin olduğu yerde yalan olmaz. Hayatım boyunca herkes bana yalan söyledi. Sen bile. Yine de sana dokunmayacaktım. Seni hala seviyorum ama artık adalet istiyorum." Aysun hala bana bakmıyordu. Yüzü bana dönük bile değildi. Omuzları sarsılıp duruyor, bir eliyle de karnını tutuyordu. Onu ilk kez ağlarken görüyordum ama bu beni durdurmayacaktı. Yanında diz çöktüm ve elimdeki taşı hiç tereddüt etmeden havaya, başının tam yan tarafına gelecek şekilde kaldırdım. Bakışları beni bulduğunda artık çok geçti. Gözlerinin acıdan korkuya dönmesini izledim. Hemen ardından dudakları aralandı ama konuşamayacak kadar bitkin düşmüştü ya da sesi kısılmıştı, bilmiyorum. Zaten umurumda da değildi. Kolunu kendi korumak için havaya kaldırırken ağlaması da şiddetlenmişti. Bana çoktan onu öldürmüşüm gibi bakıyordu.

   "Bugün yeni hayatımın ilk günü. Bil bakalım orada kime yer yok?" Çığlığı darbemle beraber kesildi. Ellerimi tutmaya çalıştı ancak zaten yeterince yaralıydı. Ya şimdi ölecekti ya da birkaç dakika sonra. Acısının bir an önce son bulmasını istiyordum ancak o yaşamaya kararlı gözüküyordu. Sinirle bir kez daha vurdum. Yüzümden akan sıcaklığı hissettiğimde durmadım. Çığlıklar art arda geliyordu. Üçüncüyü ve dördüncüyü de vurdum. Aysun bir süre sonra nefes almayı bıraktı. "Bingo."

   Gözlerim hala ondayken kahkahalarla gülmeye başladım. Berbat görünüyordu. O kadar iğrençti ki benden başkası bu görüntüye üç saniyeden fazla katlanamazdı ama yine de benim hayatım boyunca gördüğüm en güzel şeydi. Fazla güç sarf etmekten olacak ki nefes almakta zorlanırken elim kanlı saçına gitti. Geriye doğru atarken yüzündeki ifadeyi fark ettim, çok acı çekmişti.

   Sonunda Aysun ile ortak bir noktamız olmuştu.