Wingless Without You

Chapter Nine - Hindi nyo kasi ako naiintindihan

(3rd person's POV)

She closed her eyes to prevent her motion sickness. Kanina pa sya nahihilo at tila hindi na kakayanin ang byahe. Quen stopped the car to ask her if she's okay? Kahit naman sabihin nyang hindi maayos ang pakiramdam nya ay kinakailangan parin nyang mag'pretend na okay lang sya.

"Makakaya ko 'to, keep on driving" pagmamando nya na parang isang prinsesa.

"I think its not a best idea to go there. Obviously you're not in a good shape." Quen tried to speak out even he knows Kath would never listen to him. "Ano bang meron sa dagat ngayon at naisipan mong magpunta dito?"

Hindi maintindihan ng binata kung bakit ang aga-aga ay bigla nalang nag-aya si Kath na magpunta sa may tabing dagat. Pinilit nalang nyang intindihin ito, and he could never let Kath go to the beach alone.

Hindi naman ito masyadong malayo sa hotel na pag-aari ng ama ni Quen, where he worked as resident doctor. Maraming opportunities sa Pilipinas but he choose to stay with Kath. He think he was totally responsible for her. He wanted to make her smile again.

"I want to be with him" mahinang tugon ni Kath kay Quen. Suddenly tears rolled down on her cheeks. Napakunot ang noo ng binata sa nakikita.

"I think hindi naman nakakatulong sa iyo ang pag stay dito!" Queen's voice seems irritated as he parked the car when they reached the coastal area.

"Akala ko you understand me. I wanna feel his presence, kahit ngayon lang, gusto ko sya makasama sa araw na ito. It's our anniversary and I missed him so badly" Agad lumabas si Kath ng kotse at naglakad papuntang dagat matapos nyang bitiwan ang mga salitang iyon.

Mabilis naman syang hinabol ni Quen. Napahawak nalang ito sa kanyang ulo. He was trying to find the right words to say to her.

"I hate seeing you like this Kath! I know you could not move on that easy. Mahirap kalimutan ang nag-iisang taong minahal nya ng sobra-sobra. Its been three weeks since we arrive in Singapore pero nagpapakalunod ka parin sa lungkot. Tulungan mo naman ang sarili mo. Kasi we extended our all to help you."

"Hindi ko naman hiningi ang tulong mo, o ang tulong ng lahat eh. Hindi nyo kasi ako naiintindihan! Hindi nyo naintindihan kung paano mawalan ng taong pinakamamahal. Ang hirap parin, palaging may kulang sa pagkatao ko. Kaya I'm sorry kung sobra-sobra na ang pag-eefort nyong makapag move on ako!"

Tumakbo sya papalayo kay Quen. Sa isip nya he might tired of her. Hanggang napaupo sya on bended knees sa may dalampasigan. Tinatanaw nya ang paghampas ng alon. Tahimik lamang na sumunod sa kanya si Quen.

"Kath, I'm sorry for saying those words and acting that way" wika ni Quen habang tumatabi sa dalaga. "Pero akala mo ba ikaw lang ang nawalan? Ikaw lang ang may experienced na masaktan? Mangulila sa taong pinakmamahal? I've also lost my mom, at tinangay rin nya sa hukay ang nag-iisa kong kapatid. He's not just my sibling, he is my twin sister."

Natigilan si Kath ng marinig iyon mula kay Quen. Hindi nya akalaing may ganoong storya ang binata.

"Alam mo ba Kath ng dahil sa akin kaya sila nawala? I was so lost that time. Hindi ko nakaya ang peer pressure. Lalo na ng nagdivorce ang mga magulang ko. Lumayas ako sa bahay, at dahil sa paghahanap sa akin ng mom at ng kapatipd kong si Ricanawala sila."

"I am sorry to hear that Quen. I didn't know you have that kind of story. Siguro madali lan saiyong kalimutan ang lahat ng sakit? LAhat ng masamang ala-ala. But for me ang hirap, I tried" sagot ni Kath sa kanya.

"Kath, the world does not require you to forget." Napatitig si Kath kay Quen dahil sa sinabi nito. "Sino ba ang gustong lumimot sa mga magagandang ala-ala? You don't have to forget Kath. All have you to do is move on. Gaya ng ginagawa ko, I've moved on kahit dala ko pa yung sakit ng kahapon"