Şuan saat gecenin üçü, ve ben yine wattdeyim.
Şimdi diyeceksiniz bu kız ne anlatıyor falan diye, önemli bişey de anlattığım yok zaten.
Sadece moralim bozuk ve artık cidden bunaldım, birileriyle konuşmaya ihtiyacım var.
Bu yazdıklarımı biri veya birileri okur mu bilemiyorum ama sanırım okumazlar.
Her şey üst üste geldi hep.
Annem, babam falan bana hep 'sorun sende' diyorlar, hayır yani beni dinliyorlar. Yani en azından annem dinliyor ama yine de anlamıyor.
Şu hayatta birilerinin beni anlamasını istiyorum sadece.
Dünyaya bir kere geliyoruz ve ben mutsuz olmak istemiyorum ama hep mutsusum. Yani uğraşıyorum da insanları ve onların gereksiz, saçma düşüncelerini umursamamaya ama olmuyor.
Yani, bir insanı dinlemek ve biraz da olsa onu anlamaya çalışmak cidden zor mu geliyor insanoğluna?
Saatlerinizi gereksiz işler için harcıyorsunuz ama birinin, üzgün birinin anlatacağı iki dakikalık şeyi dinlemeye mi üşeniyorsunuz?
Tamam, dinledin diyelim.
Peki neden anlamaya çalışmıyorsunuz hiçbir zaman?
Beni anlamanızı, hatta sadece beni değil benim gibi olan herkesi anlamanızı istiyorum.
Yani bilmiyorum bende mi sorun veya insanlar mı çok duygusuz
Bilmiyorum.
Hadi annem en azından dinleyip anlamıyor ama babam beni dinlemiyor bile.
Her insanın üzüldüğü, çok fazla bunaldığı ve birine ihtiyacı olduğu zamanlar olur ve bu süreçleri birileriyle konuşarak atlatabilir.
Yani kimseyle konuşmuyorsun, üzgünsün ama kimseye anlatamıyorsun, insan bir yerden sonra kafayı yer ya.
Bende konuşamıyorum. Zaten konuşsam da beni dinleyen yok en azından buraya yazsam belki beni anlayanlar olur.
Belki..
Mükemmel arkadaş ortamı, baskıcı olmayan bir aile, sosyal bir çevre...
Yani her insan (çoğu insan) böyle bir hayat ister değil mi?
Ben bunu da istemiyorum. Sadece bir arkadaşım olsun ama adam gibi olsun. Sahte olmasın o bana yeter.
Sosyal çevre de istemiyorum. Sadece konuşabileceğim, güvenilir iki üç kişi olsun o bana yeter.
Bilemiyorum işte belki ben çok boş konuştuğum için dinlemiyorlardır belki de dinlemek istemedikleri için.
Ama benim de anlatmam lazım çünkü insan içine atınca her şey kötü geliyor gerçekten ya, en azından bana göre öyle.
Ben psikolog olmak istiyorum mesela, neden mi?
Çünkü dertlerini anlatamayan, çocukluğunda hiç sevgi görmemiş, birşeyler anlatsa da kimse onu anlamamış, anlamaya çalışmamış.
Işte böyle insanları dinlemek, anlamak, onlara sevgimi göstermek istiyorum.
Aslında herkesin içinde küçük bir çocuk vardır bana göre. Sevgi isteyen bir çocuk. Belki bencil insanlar kimsenin onu anlamadığını veya istemediğini görünce bencil olmaya karar vermiştir..
Yine saçmalamaya başladım.
Herneyse, iyi geceler.
