İnci Çiçeği | Hyunlix ﴾ Omegaverse ﴿ ✓

sonsuza kadar saklayamayacağım

⋆｡˚ ❀ *࿐ ࿔ ˚:⋆ ✧･ﾟ

Evde geçirdikleri iki gün boyunca ikisi de birbirini görmemişti.

Yalnızlıkla odasında kavrulduğu her saniye Felix'in omuzlarındaki yükü biraz daha aşağıya bastırırken, Hyunjin ise Felix'e yüzünü göstermeme konusunda çok ısrarcıydı.

Sessiz sedasızca akıp geçti zaman ellerinden.

Felix yatağında uzanırken her akşamki gibi büyük kapının açıldığını, yemek saatinden önce Hyunjin'in eve geldiğini anlamıştı.

Yemekleri beraber yemiyorlardı zaten. Akşam yemeği Felix'in odasına getiriliyordu.

Bu yüzden normalde kalkması gerekmiyordu ama Felix o akşam yatağından kalktı, odasından dışarı çıktı.

Hızlı adımlarla alt kata inip paltosunu çıkararak hizmetliye veren Hyunjin'e baktı.

"Hyunjin, konuşabilir miyiz?"

Hyunjin başıyla onayladı. İşini tamamladıktan sonra yeniden üst kata çıkan Felix'in adımlarını takip etti.

Felix'in odasına girdikten sonra arkasından kapıyı kapattı, kollarını göğsünde kavuşturdu.

Felix telaşlıydı, resmen titriyordu. "Hyunjin, evliliği iptal etmeyeceksin değil mi?"

Hyunjin'in kaşları çatıldı. "Böyle bir karar alacaksam seninle konuşurdum."

"Bak ben... İki gün boyunca düşünecek çok zamanım oldu. Sen haklıydın Hyunjin. Evet geçmişte boktan şeyler yaşadık ama şimdi hayatımız çok başka. Aslında... Sana ihtiyacım var ama ona rağmen korkusuzca sana kötü davrandım."

"Sonunda bunları düşünmüş olmana sevindim."

"Evet... Ve sen her şeye rağmen bana sabrettin. Çabalayacağım. Sana iyi bir eş olmak için, evlilikten vazgeçmemen için çabalayacağım."

"Sadece bunun için mi?" Derken Hyunjin'in sesi normalden az geliyordu. "Sadece bana ihtiyacın olduğu için mi yani?"

"Hayır! Yani, anlatamıyorum... Buna mecburum. Benden vazgeçmen hayatımı bitirir ama ben resmen seni kendimden soğut-"

"Ne anlatıyorsun sen Felix?"

Felix bir anlığına duraksayıp Hyunjin'e baktı. Ardından yeniden toparlanarak söze girdi. "Diyorum ki... Sana iyi bir eş olmak için çabalayacağım yere-"

"Ondan bahsetmiyorum. Senden vazgeçmem, neden hayatını bitirsin ki?"

Felix söylememesi gereken bir şeyi söyleyen birisinin yapacağı gibi gergin bir şekilde başını öne eğdi, bakışlarını Hyunjin'den kaçırdı.

"Öyle değil..." Diye fısıldadı. "Tabiki ölmem ama-"

"Ama ne?"

"Babam biraz..."

Felix'in gücü tükendiğinde ona adım atan Hyunjin olmuştu.

Biraz yaklaştı, elini Felix'in omzuna koydu. Sesi yumuşak, şefkatli geliyordu. "Akşam yemeği yedin mi?"

Ah Hyunjin... Ne zaman Felix ona ufacık bir adım atsa metrelerce koşuyordu yine.

"Yemedim."

"O zaman yemek yiyelim. Sonrasında dışarı çıkmak ister misin?"

"Yine mi..."

"Endişelenme. Eski anılarını hatırlatacak yerlere götürmeyeceğim seni. Bunu yapmam en başından bir hataydı."