O kadar çaresiz hissetmiştim ki dudaklarımdan "gitme benden" çıkmıştı.
Kocaman ellerini yüzüme koyup bilinçsizce akan göz yaşlarımı sildi.
"Asla" dedi güven veren sesiyle "gitmem senden" dudaklarımı öpmeden önce söylediği son sözlerdi. Ve ben buna t...
🍂🍂🍂 Evet arkadaşlar yeni bölümle karşınızdayım. Kitapla ilgili düşüncelerinizi belirtirseniz çok mutlu olurum. Ve bol bol satır arası yorum yaparsanız bu beni yazmaya daha da teşvik ediyor💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Ölümler olacaktı. Kaçınılmaz son.
Belki bu savaşın ortasında ağır bir darbe alacaktım. Belki de kendi kendimin sonu olacaktım.
Ama bildiğim bir şey varsa, oda kaybetmeyi istemiyor olmam.
-7 saat sonra-
"Sen kendini fazla zeki saniyorsun Mil. Ama değilsin. En azından benim zekamın yanında senin düşündüklerin bir hiç."
İkinci kez Mil dedi bana ve üçüncü de yumruğu yiyeceğinden haberi yoktu.
Sakince ama bir yandan da korkuyu hissetmem için söyledikleri bende hiç bir etki bırakmamıştı. Dudağımın kenarı yavaşca kıvrılırken karşımda ki adama alaycı bakışlarla baktım.
"Benim zekamı küçük görmen beni incitse de, senin zekan sadece aptalık, küçücük beyninden geçenler ise sadece seni kandıracak kadar avutuyor. Fazla ego" deyip cık cıkladım.
Biraz daha ona yaklaşıp aramızda ki iki adımlık mesafeyi sıfıra indirdim. Sesimi olabildiğince alçaltıp, "Cehenneme hoş geldin." Dedim.
Karşımda ki adamın kaşlarının çatılmasına izin vermeden her yerden silah sesleri yükselmeye başladı. ...
-7 saat önce-
Sesizlik içinde oturmuş düşünüyordum. Bir kaç saat önce kalkmıştım. Ama odadan çıkmak yerine, yatağın üstünde oturmaya devam ediyordum.
Dün abimin sesini duymuştum. Ve onu ne kadar çok özlediğimi fark ettmiştim. Onsuz geçirdiğim günlerin hiç bir anlamı yoktu. Abimin ilk ortadan kaybolduğu zamanlar kendimi kaybetmiştim. Bedenim benden izinsiz hareket ediyor, aldığım nefes benden habersiz ciğerlerimde dolaşıyordu. Yaptığım hiç bir şeyden keyif alamadığım gibi çoğunlukla bir şeyde yapmak istemiyordum. Onsuz bir hayatı düşünmek bile nefesimin kesilmesine yetiyordu.
Ama sonra aklımı başıma toplamam gerektiğini fark ettim. O benim tek ailemdi. Ben onu bulmak için çabalamazsam kimse çabalamazdı. Kendime gelmem uzun sürsede işin peşine düşmüştüm. Ve neredeyse 4 ay sonra sesini duymuş, iyi olduğunu öğrenmiştim.
