តើវាជាទណ្ឌកម្មឬជាតម្រូវការឲ្យប្រាកដ?
ទោះជាស្អប់ទង្វើមួយនេះ តែរាងកាយរបស់គេបែរជាពេញចិត្តនិងបណ្ដោយទៅតាមការលុកលុយរបស់ជុងហ្គុកជានិច្ច។ថេយ៉ុងស្លឺភ្នែកឡើងលើ គេចាប់ផ្ដើមដកដង្ហើមលែងបាន មាត់ក៏ចុករោយ ឯតំបន់សំខាន់កំពុងតែសើមដូចជាកើនតម្រូវការមកភ្លាមៗ។ក្រោយរួចរាល់ ជុងហ្គុកចាប់ថេយ៉ុងបុកបន្ថែមឲ្យបឺតយកទឹកសខាប់នោះនិងបង្ខំឲ្យលេបរួចរុញថេយ៉ុងទៅលើចានបង្គន់និងយកជើងឆ្កឹះទៅកាន់កូនប្រុសថេយ៉ុងដែលកំពុងតែឡើងរឹង។
"ចាស់នេះដូចតណ្ហាក្រាស់ដល់ហើយ"ស្នាមញញឹមឌឺដ៏គួរឲ្យខ្នាញ់មួយនេះ-ថេយ៉ុងដូចជាចង់ដាល់មួយដៃឲ្យឈប់មើលងាយគេទៀត។
"យ៉ាងមិច?ប្រុសក្មេងបដិសេធឬ?បានមករកប្រុសចាស់ដូចជាយើងរហូតចឹង?"ថេយ៉ុងញញឹមឌឺទៅវិញ ជុងហ្គុកឃើញដូច្នោះក៏ចាប់ថេយ៉ុងយកទៅបឺតមាត់ ដៃមិនទំនេរក៏ប្រឡេះទាញខោថេយ៉ុងចេញនិងយកម្រាមដៃកណ្ដាលរុកទៅលើភាពទន់ខ្សោយរបស់ថេយ៉ុង។
"អ្ហាស៎-សឺត"
"តឹងម្លឹងៗផ្គាប់ចិត្តប្រុសណាបាន?មុននឹងថាខ្ញុំដែលមិនអាចរកប្រុសក្មេងគ្នាឯងមកកំដរតណ្ហា ខ្លួនជាចាស់គួរតែរៀបចំឲ្យបានរៀបរយសិន"ពុទ្ធោអើយ!ទោះជាជុងហ្គុកមាត់រឹងនិងចូលចិត្តចម្អកដាក់ថេយ៉ុង តែគេមិនអាចទ្រាំនឹងរាងកាយមួយនេះបានឡើយ។គេពេលនេះដូចឆ្កែឆ្កួតកម្រោលចូលមួយក្បាលដែលស្លន់ខ្លាំងរហូតទ្រាំមិនបានត្រូវយកកូនប្រុសខ្លួនឯងទៅដាក់ចូលក្នុងខ្លួនថេយ៉ុងនិងធ្វើចលនាចង្កេះបោលផ្ទប់លាន់ពេញបន្ទប់ទឹក។
"អ្ហាស-អ្ហា-អ្ហា"ថេយ៉ុងខ្ញាំជើងចូលគ្នា គេត្រូវជុងហ្គុកចាប់ហែកនិងលើកជើងទាំងគូយកទៅដាក់នៅលើស្មារបស់នាយ ឯមាត់ដែលកកឈាមរបស់ថេយ៉ុងមិនទំនេរត្រូវជុងហ្គុកថើបជញ្ជក់ច្បូតសឹងនឹងផុតដង្ហើមម្ដងៗ។
នៅខាងក្រៅវិញ ភ្ញៀវម្នាក់បានចូលមកហាង គេចម្លែកចិត្តដែលមិនឃើញមាននរណាមកទទួលភ្ញៀវ បើទោះជាចុចកណ្ដឹងនៅកន្លែងកម្មង់ប៉ុន្មានដងក៏មិនមានអ្នកមកទទួល។គេគិតថាម្ចាស់ហាងអាចរវល់ទើបរងចាំមួយសន្ទុះ ម៉្យាងគេជាម៉ូយដែលចូលចិត្តនំប័ុងនៅទីនេះផង ការរងចាំដើម្បីនំប័ុងសំណព្វទោះយូរប៉ុណ្ណាក៏បាន។តែចាំហើយចាំទៀតអស់មួយសន្ទុះនៅតែមិនឃើញមានអ្នកមក បម្រុងថានឹងចាកចេញហើយបែរជាឮសម្លេងនរណាម្នាក់និយាយ
