အခန်း ၄၄၇ ။ ကြိုးစားကြည့်
"အရင်က ဘုံတံခါးတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြဿနာမရှိဘူးလို့ ပြောခဲ့တယ်မဟုတ်လား" ကူယွဲ့ မနေနိုင်ဘဲ မေးခွန်းထုတ်လိုက်မိတယ်။
"သုံးလောကထဲက တခြားဘုံတံခါးတွေမှာ ပြဿနာမရှိဘူး" ယိချင်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ခပ်တိုးတိုးဆက်ပြောတယ်။
"ဒီအင်းကွက်လာတဲ့ သေမင်းချီနဲ့ ကမ္ဘာငယ်လေးမှာပဲ တစ်ခုခုက ဘုံတံခါးပွင့်မှာကို တားနေသလိုမျိုး လမ်းပိတ်နေတဲ့ပု
"အဲကမ္ဘာငယ်လေးရဲ့ ဘုံတံခါးပဲ ပိတ်ခံထားရတယ်ပြောနေတာလား" ကူယွဲ့ရင်ထိတ်သွားတယ်။ ဘာလို့ ဒီအခြေအနေက အရင်တစ်ကြိမ်က မှိုကမ္ဘာလိုဖြစ်လာရတာလဲ။
"အဲဒါ ဘယ်နေရာလဲဆိုတာ မင်းရှာနိုင်လား"
ယိချင်း ခေါင်းယမ်းလိုက်တယ်။
"ဒီမှာ မဟုတ်ဘူး"
ကူယွဲ့ အသိစိတ်ပြန်ကပ်လာတယ်။
"ဒါဆို ငါတို့ ကောင်းကင်ဘုံဆီ အရင်ပြန်ကြမယ်" ပြီးတော့ သူ ချက်ချင်း ကောင်းကင်ဘုံဆီ မုခ်ဝကို ဖွင့်လိုက်တယ်။
သုံးယောက်သား ချက်ချင်း ရင်းနှီးနေတဲ့ ညကောင်းကင်ယံဆီ ပြန်လာကြပြီး ရွှေရောင်မျက်နှာပြင်က သူတို့မျက်စိရှေ့မှာ။ စားဖိုမှူးက ခြေတစ်လှမ်း ရှေ့တိုးကာ သစ်ပင်ပင်စည်ပေါ် လက်တစ်ဖက်တင်ပြီး မျက်လုံးကိုမှိတ် စောနကအင်းကွက်နဲ့တူညီတဲ့ အရှိန်အဝါပြိ အာရုံခံဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။
ကူယွဲ့ တွေးကြည့်တာက အချိန်အတော်ကြာမယ်ပေါ့။ မထင်မှတ်ထားတာ စားဖိုမှူးက ဆယ့်ငါးမိနစ်အတွင်းမှာပဲ မျက်လုံးဖွင့်ပြီး သူတို့ခေါင်းပေါ် လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။
"ဟိုမှာ"
သူ အလိုလို မျက်နှာပြင်သစ်ပင်ထိပ်ဖျားကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ အရမ်းဝေးလွန်းတာမို့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရတဲ့အတွက် သူတို့တွေ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်နောက်ဆုတ်ပြီးမှ စားဖိုမှူး လက်ညှိုးထိုးပြတဲ့ကမ္ဘာလေးကို တွေ့ရတယ်။ တခြားကမ္ဘာငယ်တွေနဲ့ ဘာမှမကွာခြားတဲ့ ရွှေရောင်သစ်ရွက်လေးတစ်ပိုင်းပဲ။ တခြားဟာတွေထက်တောင် ပိုပြီးကျန်းမာရေးကောင်းပုံပေါ်တယ်။ သူက အလိုလို သူ့ကောင်းကင်စိတ်အာရုံနဲ့ အဲကမ္ဘာလေးကို လေ့လာကြည့်လိုက်ပေမဲ့ ဒီမျက်နှာပြင်က မဟုတ်တဲ့ အရှိန်အဝါကို အာရုံမခံမိဘူး။ ကြည့်ရတာ ပြဿနာမရှိပုံပါပဲး
