Adam, yalnızca gözlerinden anlaşılan derin bir hüzünle oturmuştu denize bakan banka. Bakışları uzaklara dalıyordu.İçsel bir çekişme yaşadığı belliydi. Her an öfkesi tarafından kırılabilecek gibi duran bir sessizlik içindeydi.
Hazal hemen arkasında d...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☆
Samet Başaran
Her adımımda kalbimin derinliklerine saplanan bir acı hissediyordum. Gözlerimşn altları çökmüş, yüzümde hüzün bir maske gibi asılıydı. Geçen hafta Hazal'la konuştuğumuz günden beri her köşe başında onu hatırlatan anılarla boğuşuyordum. Her şey o kadar tazeydi ki, hala onunla yaşadığım,yaşayabileceğim her anı düşündüğümde çocuk gibi ağlamak istiyordum.
Yolda yürürken, birden gözlerim karşıdan grlen Hazal'a takıldığında adımlarım duraksadı. Bahar'a gülerek bir şeyler anlatıyordu. Elinde ki kitaplara ve daşılmış haline bakılırsa okuldan geliyordu. Sadece bir kaç haftada onsuzluktan böyle olduysam ben nasıl başedecektim?Kalbi hızla atmaya başladıpında derin bir nefes aldım.Çok seviyordum ve onunla geçirdiğim en ufak anın ne kadar kıymetli olduğunu artık anlıyordum. Mahallede karşılaştışımızda bir nasılsın demesi,bana gülümsemesi,arada sırada olan mesajlaşmalarımız. Onun gülüşünü, gözlerindeki parıltıyı ve her anında hissettiğim o huzuru özlemiştim.
Aniden başını çevirmesiyle, göz göze geldik. Zaman durdu sanki, bir anlık donup kaldım. Hazal'ın gözleri yüzüme baktı, yüzğnde ki gülümseme yavaş yavaş soldu. Oysa önceden beni görünce daha da büyürdü gülümsemesi. Hazal gözlerini kaçırdığında içimde bir endişe belirdi. Onu itmiştim ve bir daha asla bana adım atmayacaktı. Ben Hazal'da ki beni öldürmüştüm dedimlerimle. Ne diyeceğini bilemediğimden,Bahar'a sessizce selam verip geçtim yanlarından.
"Samet!"
Bahar'ın seslenmesiyle durdurdum adımlarımı.Arkama dönüp ona baktım. Bizden biraz uzakta durmuş telefonuyla ilgileniyordu.
"Efendim Bahar?"
"Nasılsın?"
Elimle kendimi gösterdim.
"Gördüğün gibi."
Perişandım. Bir gecede omuzlarıma öyle bir yük binmişti ki kalkamamıştım altından.
"İyiyim. Neyse gidelim biz artık. Görüşürüz sonra."
Onlar adım adım ilerlerken kalbimin hızla attığını hissettim. Belki onu görmüş olmak daha fazla acı verecekti. Ama en azından bir an için, onunla karşılaşmanın getirdiği duygularla tekrar dirildiğimi hissettim. Belki bir gün, kalbimde ki bu acı yerini huzura bırakacaktı.
Eve geldiğimde kapıyı çalıp annemin açmasını bekledim.
"Hoş geldin oğlum."
Küçük bedenini kollarımın arasına alıp beyazlamış saçlarını öptüm.
