11. bölüm: Asrın

410 19 8
                                    

tüm okurlarımı seviyorummmmmmmm

soruma cevap vermediniz yalnız.

mutlu son mu?

kötü/üzgün son mu?

sonunu buna göre yazacağım . yıldıza basıp yorum yapmayı unutmayın.

iyi okumalarrrrr.    ≧◉◡◉≦      ♥︎‿♥︎ ♥︎‿♥︎ ♥︎‿♥︎ ♥︎‿♥︎ ♥︎‿♥︎ ♥︎‿♥︎

            ************************************************************

gelen kişiyi gördüğümde korkarak Orhan'ın kolunu tuttum. gelen kişi Sinan'dı.

Sinan'dan korkmuyordum aslında. özür dilerse kalbim onu affedecek. ama ben affetmesini istemiyorum. o yüzden uzak duracağım Sinan'dan. 

Orhan korktuğumu anlayıp bir kolunu bana sardı. 

''Yağız, Deniz ile  birlikte odalarınıza çıkın.''

Yağız yanıma   geldi ve birlikte salonu terk ettik. üst kata çıktığımızda beni en çok şaşırtacak şeyi yaptı. bana sarıldı. aramızda 1 santim vardı. benden sadece 1 santim kısaydı. 

''sana bir şey olacak diye ödüm koptu ablam.''

bende kollarımı Yağız'a sardım. ellerimi saçlarına daldırıp saçlarını karıştırdım. ardından başının üstünden öptüm.  benden ayrıldı ve bana gülümsedi. bende karşılık verdim. ardından kendi odasına gitti. 

bir saniye Demir nerede?

odasının kapısı tıklattım. 

''kimseyi görmek istemiyorum. gidin.''

ben kimse olmadığım için içeri girdim. oda kapkaranlıktı. Demir kapıya sırtını dönmüş yatıyordu.  hızlıca yanına gidip. üstüne atladım.  ışık hızında bana döndü. beni görünce gözleri doldu ve beni kolları arasına aldı. gözlerinin içi kıpkırmızıydı.

''özür dilerim Deniz'im . seni koruyamadım. canın yandığında yanında olamadım. çok özür dilerim.''

ağlamaya başladı. o ağlayınca bende dayanamayıp ağlamaya başladım. ikimizde bir süre ağladıktan sonra Demir yatakta doğruldu. ben de onunla birlikte doğruldum. 

''Deniz'im şimdi bana olayların nasıl olduğunu anlat.''

Demir benim konuşamadığımı bilmiyordu. Telefonumu elime alıp notlar kısmına girdim.

''Demir'im ben konuşamıyorum'' yazıp verdim

''nasıl konuşamıyorsun?''

sesi endişeli ve şaşkın çıkmıştı. bana baktı. benim gözlerim dolmuştu. beni kendine çekip sarıldı. 

''ben senin sesin olurum ikizim. bundan sonra seni yanımdan 1 saniye bile ayırmayacağım.''

gülümsedim. Demir bazen abim gibi oluyordu. hastanede Lodos abim bana sarıldığı zaman onu bırakmak istememiştim ama mirastan men edilmesin diye bırakmıştım. abilerimi özledim. aynı evde kaldığımız zamanları özlemiştim. Anıl ve Atlas abimin eşyalarını kurcalamayı özlemiştim. 

başımı Demir'in göğsüne yasladım. Demir saçlarımı okşarken kendimi uykunun kollarına bıraktım.

                                            **********************************************

uyandığımda Demir hala uyuyordu. bende onu uyandırmadan aşağı indim. Orhan abim, Oğuz abim, Yağız ve babam salondaydı. annem ise mutfaktaydı. hemen Orhan abimin yanına oturdum. 

Gerçek ailemHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin