It's always been you

Rozdział 31

„nie mogę wrócić do wczoraj,

ponieważ byłem wtedy inną osobą. – Alicja"

ALICJA

Wyszedł z garderoby ubrany w idealnie skrojony czarny garnitur poprawiając kołnierzyk koszuli.

Wyglądał jak Bóg grzechu.

Pierwszy raz widziałam go w takim wydaniu i cholera jasna, w takiej wersji szalenie mi się podobał. Zawsze miałam słabość do facetów w garniturach, ale ten tutaj po prostu bił ich wszystkich o głowę.

– Masz pojęcie jak seksownie wyglądasz w tym garniturze? – Wymruczałam.

– Mam, dlatego go noszę. Laski na to lecą. – Odpowiedział z udawaną powagą przygryzając bok dolnej wargi od wewnętrznej strony. Moje brwi samoistnie się ścisnęły, a usta utworzyły wąską linię.

– Niby jakie laski?

– No wiesz, różne. – Nonszalancko machnął dłonią.

– Chcesz mnie wkurzyć?

– Lubię, kiedy jesteś zazdrosna. – Zbliżył się, objął dłońmi moja talię i bez namysłu przywarł do mnie wargami w gorącym pocałunku. Poczułam pulsowanie u zbiegu ud. Zbyt łatwo doprowadzał mnie do takiego stanu.

– Nie chcę widzieć obok ciebie żadnych lasek. – Powiedziałam odsuwając się od niego.

– To raczej nie będzie takie proste, ale możesz być spokojna ja i tak przez cały czas będę myślał jedynie o tobie i o tym co z tobą zrobię, kiedy wrócę.

Punktualnie o dziewiątej weszliśmy do wielkiego biurowca, w którym mieściła się kancelaria Balickich. Ich biura znajdowały się mniej więcej w połowie wieżowca i zajmowały całe piętro. Miałam wrażenie jakbym znalazła się na planie serialu „W Garniturach". To jakiś kosmos. Wszystkie biura były przeszklone, a przed niektórymi swoje biurko miały asystentki i każda była już w pracy. Gabinet Patryka nie był tak okazały jak te, które minęłam do tej pory i nie miał też asystentki na wyłączność. Urocza kobieta około pięćdziesiątki siedziała przy biurku pomiędzy kilkoma podobnymi gabinetami.

– Dzień dobry, Jolu – przywitał się z kobietą racząc ją uprzejmym uśmiechem.

– Dzień dobry – odparła słusznych rozmiarów asystentka zsuwając okulary z nosa i wodząc wzrokiem między nami. – Nareszcie wróciłeś. Ostatni raz zostawiasz mnie z tymi młokosami, nie potrafią sami nic załatwić. A twój ojciec jest nieznośny.

– Wiesz, że jesteś najlepsza i wszyscy się ciebie boją bardziej niż jego. Łącznie ze mną – kobieta parsknęła pod nosem, ale nie skomentowała. Jedynie dumnie uniosła brew ku górze. – A co do ojca, to nic na to nie poradzę. Ja męczę się z nim znacznie dłużej niż ty. – Mrugnął do niej oczkiem, na co subtelny, do tej pory, uśmiech kobiety się poszerzył. Pierwszy raz słyszałam, aby zwracał się do kogoś w ten sposób. To znaczy, jego ton był zupełnie inny, taki profesjonalny i stanowczy a jednocześnie niezwykle uprzejmy.

– Gdyby się nie bali to już zupełnie weszliby mi na głowę. – Wybełkotała pod nosem podając mu jakieś papiery.

– Jest coś jeszcze dla mnie? – Zapytał przeglądając otrzymaną stertę kartek.

– Wszystkie dokumenty zostawiłam już na twoim biurku. – Ponownie wróciła do mnie wzrokiem.

– Jolu – Patryk podążył za jej wzrokiem – to jest Alicja moja dziewczyna. – Przedstawił mnie kładąc mi dłoń z tyłu pleców. Kobieta zrobiła wielkie oczy, a jej mina wyrażała szczere zaskoczenie. Jednocześnie odniosłam wrażenie, że już wiedziała coś na mój temat ponieważ jej mina mówiła „Ach, to ona". Przez dłuższą chwilę wodziła wzrokiem między naszą dwójką.