SAHRA: (Gizli Sevdam)

21. Geç Kalan...

Selam portakallı keklerimmm 🖤 

Biliyorsunuz Wattpad'e erişim engeli getirildi. Geçen hafta kısa süreli kalp krizi geçirmek üzereydim 🤦😅 çünkü bölümlerin sonsuza kadar gittiğini düşündüm. Ama çok şükür VPN üzerinden bağlanabiliyormuşuz. Kendi hesabıma giriş yapamadım uzun bir süre. Ama nihayet oldu. Şimdi kaldığımız yerden devam inşallah 🌸 

Desteklerinizi bekliyorum. 

İyi okumalar diliyorum 🖤 

Ilık bir su gibidir içimdeki yalnızlığım

Yalnızlığım, ruhumda uzak bir ses gibidir.

Her sabah ufuklardan mavi şarkılar gelir,

Ve her sabah ürperir içimde yalnızlığım

Güneşim aydan sarı,yarınım dünden zorsa

Sarsın artık ömrümü tunç kandillerin isi

Üşüyen ellerimden tutmalıydı birisi

Fazıl Hüsnü Dağlarca 

Kulağıma dolan konuşma sesleri nerede olduğumu sorgulatıyordu bana.

Neredeydim? Niye yatıyordum? Başım niye bu kadar ağrıyordu?

Zihnime dolan görüntülerle yutkunmakta bile zorlandım. Deniz hanıma bağırmıştım. Ne dediğimi hatırlamasam bile bir şeyler haykırdığımı hayal meyal hatırlıyorum. Kontrolümü nasıl bu kadar kaybetmiştim gerçekten çok şaşkınım. Çünkü her zaman soğukkanlı ve kontrollü durmaya çalışan bir yapıda olmuştum. 

Oysa o yaşananlar bunun tam tersini göstermişti bana.

Gözlerim birbirine yapışmış gibiydi. Açamıyordum bir türlü. Başımdaki zonklama gittikçe artıyor ve yüzümü buruşturma isteğiyle dolmama sebep oluyordu.

Tekrar birilerinin konuştuğunu duydum. Ama konuşan kimdi hiçbir fikrim yoktu. Biraz sakinleşip seslere odaklanmaya çalıştım.

"Ne zaman uyanır bir şey demedi mi doktor?"

Hala? Halam mı buradaydı? Ne zaman gelmişti ? Keşke bilmeseydi o. Keşke burada olmasaydı. Zaten hamile, zorlu bir hamilelik yaşıyor bir de bana üzülecek. 

Of...

"Bilmiyoruz yenge. Belli değil dedi. Çok büyük bir sinir krizi geçirdi"

Ayça'nın ne kadar üzgün olduğunu sesinden bile anlayabiliyordum.

Ben sinir krizi geçirmiştim... Deniz hanıma bağırmıştım. İçimdeki her şeyi söyleyip rahatlayacağımı düşünerek yapmıştım bunu ama tam tersi çok huzursuz hissediyordum. Yutkunup rahatlamak istedim.

 Ama boğazımı çok zorlamış olmalıyım ki yutkunmaya çalıştıkça çizilmiş gibi bir ağrı oluşuyordu boğazım boyunca.

Gözlerimi açsa mıydım ki? Ama istemiyordum. Ne diyecektim şimdi onlara? Bana acıyan gözlerle bakarlarlarsa bunu kaldıramazdım sanırım. Çünkü sandıkları kadar güçlü değildim. Yani.. artık değildim galiba... 

 Ben güçlü durmak istemiyordum ki artık! Umrumda değilmiş gibi davranmak istemiyordum. Kırılmamış gibi, sorun yokmuş gibi yaşamak istemiyordum. Her şeyi unutmuş veya aşmış gibi bakmak, bir yalana veya bir avuntuya sığınmak istemiyordum. Kabul etmem gerekiyordu ki ben güçsüzdüm. Deniz hanım bütün direncimi, bütün duvarlarımı, savunma mekanizmalarımı yerle bir etmişti. Sokakta kaybolmuş ve ne yapacağını bilmeyen küçücük bir çocuk gibi çaresiz hissediyordum.