the blue flower

Hoofdstuk 1

• Cordelia's pov •

"Moet ik echt perse mee?" vraag ik mijn moeder met een zucht. Vandaag lunchen we met de familie van Dijk om te vieren dat Jasione terug is, hij was 6 maanden op "wereldreis" een half jaar dus en nu die terug is hebben de familie van Dijk een lunch georganiseerd met beide families en ik was er net aan gewend dat ik zijn irritante grijns eindelijk niet hoefde aan te zien.

"Ja sorry lieverd ik weet dat je liever thuis blijft maar het betekent veel voor mij en voor Emily als je wel komt en Francesca komt ook" ik knik en begin al in mijn kast voor een geschikt jurkje te kijken. "Hier deze staat je leuk" zegt mama en ze geeft een wit jurkje. "Dankjewel mam" en ik geef haar een kus op haar wang. "Ik wil dat je over een half uur klaar beneden staat" zegt mama streng waardoor ik stiekem moet lachen, normaal gesproken ben ik nogal langzaam met het klaarmaken. "ik zal me best doen" zeg ik lachend en mama begint ook te lachen. "Je bent prachtig lieveling" en ze geeft me een kus op mijn hoofd en loopt me kamer uit.

Tijd om klaar te maken, ik zet een liedje aan en dan doe ik mijn jurk aan en hij staat inderdaad erg leuk, daarna begin ik mijn donkerbruine krullende haren te kneden en te föhnen. "Ben je al bijna klaar?" roept Bob, Bob ken ik al sinds mijn derde en maakt een groot deel uit van mijn leven. De meeste mensen haten het als ze een "stiefvader" hebben maar Bob is echt de beste vader die ik maar kon wensen, hij zorgt goed voor mijn moeder en broer en hij is altijd al heel aardig voor mij geweest. Voor mij voelt hij als een vader.

"Ja bijna!" roep ik en doe snel nog wat mascara op, je weet maar nooit wanneer je knappe jongens tegen komt. Ik pak een bijpassende witte tasje en kijk nog een keer in de spiegel en loop dan de trap af. Als ik mijn moeder voor de deur zie staan naast de trap kijk ik op de tijd. "Precies een half uur" en ik tik op mijn arm alsof het een horloge is. "Het is zo ver hang, de vlag uit!" roept Charles, mijn broer vanuit de woonkamer. "En nu jij nog Charles, opschieten!" roept mijn moeder lachend. "Ja ja ik kom al" zegt Charles wanneer hij langs ons loopt en stapt in de auto achter het stuur.

"Ik rij vandaag!" roept hij blij. "Zal ik dan maar me helm op doen?" zeg ik. "Ik heb als het goed is nog bubbeltjes plastic liggen, volgends mij helpt dat ook!" zegt Bob.

Charles is al 21 en heeft zijn rijbewijs al dus hij rijd ons er inderdaad naartoe. "Waar is het eigenlijk?" zegt Charles als iedereen in de auto zit. "Bij het strandpaviljoen de zomertijd" zegt mama. "O dat is maar een kwartiertje rijden" zeg ik opgelucht. Vroeger toen we klein waren lunchde we elke eerste zondag van de maand bij de zomertijd met beide families maar "het werd tijd om ook andere café's uit te proberen" vertelde Emily dus nu deden we elke eerste zondag iets nieuws proberen, wat ook erg leuk en gezellig was (zonder Jasione natuurlijk).

Eenmaal daar aangekomen parkeren we naast het gebouw, we lopen door het zand zo naar het strandpaviljoen en als we binnen stappen zitten de van Dijkers al ik mis alleen een persoon. Jasione zit niet aan de tafel, yes! Misschien heeft hij zijn vlucht gemist of blijft hij toch nog een maand weg, vol opluchting kijk ik om me heen, links zitten alleen oude mensen en rechts zit een groepje mensen maar geen Jasione. Ik loop verder naar voor en om het hoekje hoor ik in een keer een heel hard geluid "BOO-" ik schrik op en geef de persoon uit reflex een hoek naar het hoofd.

———————————————————————————
hoii, in het begin zal het verhaal een beetje saai zijn zo is het in mijn ogen ieder geval wel hopelijk vind je de motivatie om verder te lezen in ieder geval ik hoop dat jullie het een beetje interessant vinden en geef me tips als iets verbeterd kan worden. X