Παραδώσου

Κεφαλαιο 19

Τα φώτα στο VIP δωμάτιο ήταν χαμηλωμένα, ένας καναπές, ένα τραπεζάκι και ένα μικρό υπερύψωμα με ένα γυαλιστερό στύλο στο κέντρο του για ιδιωτικούς χορούς και show. Μετά από τόσο καιρό, τον έβλεπα ξανά μπροστά μου, δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώσω ή να ανακουφιστώ με την εμφάνιση του. Από τότε που τον γνώρισα, έχουν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή μου, δεν τον κατηγορώ άμεσα, έκανα τις επιλογές μου και σε πολλές από αυτές προσπάθησε να με προειδοποιήσει.

«Κόψε τις μαλακίες Σέργιε, ήρθες να δεις τι κάνω;» γέλασα ειρωνικά και σταύρωσα τα χέρια στο στήθος μου. «Όπως βλέπεις η ζωή μου κατέληξε σε σαπουνόπερα.»

«Η αλήθεια είναι, πως δεν περίμενα να καταλήξεις... πως σε λένε εδώ; Αφέντρα;»
Το διασκέδαζε. Φαινόταν σε όλη του τη στάση πως ήρθε για να παίξει μαζί μου. Τώρα δεν υπήρχε Μακρυγιάννης, δεν υπήρχε το Η Κυρία Αφεντικού. Ήμασταν εγώ και αυτός σε ένα δωμάτιο στριπτιτζάδικου.
«Είδες πως τα φέρνει η ζωή, ή να πω καλύτερα, πως τα φέρνει ο Μακρυγιάννης. Αυτός σε έστειλε; Να ελέγξεις τις αποδόσεις μου;»
«Από μόνος μου ήρθα.» άφησε το ποτό του στο τραπεζάκι. Σηκώθηκε όρθιος και με πλησίασε, έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του. Με κοίταξε στα μάτια και χαμογέλασε, τα δυο του λακκάκια εμφανίστηκαν.
«Μου έλειψες Πετράκη.» το χαμόγελο του όσο αστραφτερό και να ήταν έκρυβε πολλά υποννούμενα. Κατάλαβα πως η εμφάνιση του σήμαινε περισσότερα μπλεξίματα παρά βοήθεια. Είχα μια μικρή ελπίδα μέσα μου πως ήρθε για να με βοηθήσει, αλλά το ένστικτο μου πλέον έλεγε το αντίθετο.

«Σέργιε, τι θέλεις... Αν δεν ήρθες με σκοπό να με βοηθήσεις, τότε θα σε παρακαλούσα να φύγεις. Αρκετά προβλήματα έχω ήδη.»
«Από ό,τι βλέπω, ήδη ξεκίνησες να τα δημιουργείς. Ομολογώ εξαιρετικό το σόου με το δίσκο. Μπράβο!» χειροκρότησε επιδεικτικά μπροστά μου.
«Α ναι; Σ' άρεσε; Θες να το επαναλάβω;»
«Μμμ» φάνηκε να το σκέφτεται. «Καλή η ιδέα σου, θα το ήθελα λιγότερο βίαιο βέβαια. Δείξε μου.»
«Παρντόν;»
«Χόρεψε για μένα.» Ελπίζω να εννοεί το πετυχημένο βιβλίο της Μάρας Ιωάννου. «Αυτή δεν είναι η δουλειά σου πλέον;»
Γύρισε τη πλάτη του και κατευθύνθηκε προς το βελούδινο καναπέ που προηγουμένως καθόταν. Το μάτι μου έπεσε στη πλάτη του, χαμηλά στη μέση είχε σφινωμένο στη ζώνη του ένα μαύρο αντικείμενο. Ήλπιζα να ήταν sex toy, όταν όμως συνειδητοποίησα τι ήταν μου κόπηκε ο βήχας. Άρχισα και χαμογελούσα σαν την χαζή από την αμηχανία, ο Σέργιος έβγαλε το όπλο από τη ζώνη του και το άφησε πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι. Τον κοιτούσα με ένα διάπλατο χαμόγελο, τα μάτια μου ήταν τρομοκρατημένα στο κεφάλι μου έπαιζε η φωνή του Καρρά Τώρα; Τι γίνεται τώρα;